Αντιιμπεριαλιστική Αντιμονοπωλιακή Δημοκρατική Μετωπική πολιτική: επίκαιρη και αναγκαία όσο ποτέ

 

του Διονύση Περδίκη

 

“Ειδικά σήμερα ζούμε μια νέα ιστορική περίοδο του διεθνούς ιμπεριαλισμού, την περίοδο της καπιταλιστικής ανασυγκρότησης, όπου συντελούνται κοσμογονικές αλλαγές στην ίδια την δομή αυτών των κοινωνιών. Η εξάρτηση και της χώρας μας από τις Δυτικές μητροπόλεις περνάει όχι μόνο, και όχι κυρίως, μέσα από την ξένη πολιτικοστρατιωτική παρουσία, όσο από τα δάνεια, το ξεπούλημα των επιχειρήσεων στο πολυεθνικό κεφάλαιο, την υποταγή της χώρας σε ένα νέο ληστρικό καταμερισμό εργασίας. Η εξάρτηση, δηλαδή, πολύ περισσότερο από χθες, δεν είναι ένα εξωτερικό χαρακτηριστικό, ένα καρκίνωμα του Ελληνικού καπιταλισμού, αλλά οργανικό στοιχείο, εδραιωμένο στις ίδιες τις παραγωγικές σχέσεις. Η σύγχρονη αντιιμπεριαλιστική πάλη, αποκτά νέο ποιοτικά περιεχόμενο.”

 αναδημοσίευση συνέντευξης του Γ. Γράψα στο ΠΡΙΝ, 15/01/2017 (τονισμός δικός μας)

 

“[…], σήμερα, έχουμε μια πρωτοφανή επίθεση του ιμπεριαλισμού σε βάρος του εργαζόμενου λαού.

[…] Το καινούριο αυτής της επίθεσης είναι ότι αυτή δεν περιορίζεται στην εργατική τάξη και τους πολιτικούς εκπροσώπους της, αλλά επεκτείνεται και σε άλλα κοινωνικά στρώματα.

Ετσι, την επίθεση αυτή την υφίστανται όλοι οι εργαζόμενοι, τα μικρομεσαία αστικά στρώματα, οι μικρομεσαίοι αγρότες, οι διανοούμενοι κλπ.

Και βλέπουμε, το ιστορικά, ίσως, πρωτοφανές, η «νέα τάξη» να έχει ρίξει στο ίδιο χαράκωμα τους εργάτες, τους υπάλληλους, τους βιοτέχνες, τους ελεύθερους επαγγελματίες, τους αγρότες, τους καλλιτέχνες κ.ά. Δηλαδή, την πλειοψηφία των κοινωνικών στρωμάτων.

Αυτή ακριβώς η ιστορική συγκυρία κάνει αναγκαία, όσο και δυνατή, τη δημιουργία του λαϊκού μετώπου, που διακηρύσσει το Κόμμα μας, ενός μετώπου, όχι μόνο διαμαρτυρίας, αλλά και εξουσίας.”

Χ. Φλωράκης, 16ο Συνέδριο ΚΚΕ

 

Στο παρόν άρθρο καταθέτουμε μερικές σκέψεις γύρω από τη σύγχρονη στρατηγική και τακτική του ελληνικού κομμουνιστικού κινήματος, με έμφαση στις κοινωνικο-πολιτικές συμμαχίες. Το Α’ Μέρος είναι μεθοδολογικό, ενώ στο Β’ Μέρος επικεντρώνουμε στον ελληνικό κοινωνικο-οικονομικό σχηματισμό.

Διαβάστε το άρθρο στην ιστοσελίδα του Συλλόγου Μαρξ. Σκέψης "Γ. Κορδάτος".

Κόμμα, Μέτωπο, «Αριστερά»;

 

του Διονύση Περδίκη

 

Η στρατηγική κρίση του κομμουνιστικού κινήματος και η «Αριστερά»

Το πέρας των 2-3 πρώτων μεταπολεμικών (του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου) δεκαετιών, εγκαινίασε μια μακρά περίοδο κατά την οποία η καπιταλιστική ανάπτυξη, ιδιαίτερα στις ανεπτυγμένες χώρες, χαρακτηρίζεται από όλο και βαθύτερες και μακρύτερες περιόδους κρίσεων, και από όλο και συντομότερες και πιο αδύναμες ανακάμψεις. Οι δεκαετίες αυτές είδαν το μονοπωλιακό κεφάλαιο να υιοθετεί τη στρατηγική της νεοφιλελεύθερης διεθνοποίησης της παραγωγής για να αντισταθμίσει την πτώση των επιπέδων κερδοφορίας, και το εργατικό κίνημα να βρίσκεται σε συνεχή υποχώρηση και αποδιοργάνωση, στον πυρήνα της οποίας βρίσκεται η χρονίζουσα κρίση στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα, κρίση στρατηγική, οργανωτική, εν τέλει πολιτική. Σημείο καμπής αποτέλεσε προφανώς η ανατροπή του υπαρκτού σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ και στην Ανατολική Ευρώπη, αλλά και η σταδιακή παλινόρθωση  των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής στην Κίνα και αλλού.

Η αντίφαση της πολιτικής πρότασης του κ. Λαπαβίτσα.

Με αφορμή πρόσφατη συνέντευξη του κ. Λαπαβίτσα παρατηρεί κανείς ότι αρνείται συστηματικά την αναγκαιότητα επεξεργασίας ενός συγκεκριμένου προγραμματικού σχεδίου για την περίπτωση που η προτεινόμενη από αυτόν «έξοδος από την Ευρωζώνη σε συνθήκες σύγκρουσης με την ΕΕ» οδηγηθεί σε εκβιασμό εναντίον της Ελλάδας για αποχώρηση από την ΕΕ. Πχ τοποθετείται ως εξής:

Για το αποτέλεσμα των εκλογών

Καταγράφω παρακράτω μερικές σκέψεις για το αποτέλεσμα των εκλογών, τα αίτιά του και τις συνέπειές του...

Η θέση της εξόδου από την ΕΕ σε ένα μεταβατικό ή/και μετωπικό πρόγραμμα

Το θέμα της εξόδου από την ΕΕ βρίσκεται στο κέντρο της αντιπαράθεσης για ένα ριζοσπαστικό πρόγραμμα φιλολαϊκής διεξόδου από την κρίση. Ήταν ένας από τους καθοριστικούς παράγοντες που απέτρεψαν την εκλογική συνεργασία της ΛΑΕ με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και άλλες μικρότερες οργανώσεις και ομάδες ενόψει των επερχόμενων εκλογών.

Προς του φίλους μου που σήμερα πενθούν την ΑΝΤΑΡΣΥΑ που αγαπήσανε. (Ένα πρόχειρο σχόλιο από το facebook μου)

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ απέτυχε:

Γιατί στηρίζω τη Μετωπική Αριστερή Συμπόρευση. Μέρος Γ’: Για τους συναγωνιστές στη ΜΑΡΣ και στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ

Με την παρούσα παρέμβαση επιθυμώ να εξηγήσω την απόφασή μου να στηρίξω τη ΜΑΡΣ, τόσο στις επερχόμενες εθνικές εκλογές, όσο κυρίως στη γενικότερη προσπάθεια για μετωπική συμπόρευση των ριζοσπαστικών αριστερών δυνάμεων που εναντιώνονται στον ιμπεριαλισμό των ΕΕ και ΝΑΤΟ, με το πολιτικό πρόγραμμα, τις προϋποθέσεις και τις δεσμεύσεις που συμφωνήθηκαν και καταγράφονται στην κοινή ανακοίνωση ΑΝΤΑΡΣΥΑ-ΜΑΡΣ.

Ως μέλος του Συλλόγου Διάδοσης της Μαρξιστικής Σκέψης «Γιάννης Κορδάτος», καλύπτομαι από την πρόσφατη ανακοίνωσή του, αλλά και από τη σχετική αρθρογραφία των συντρόφων Β. Λιόση και Δ. Καλτσώνη, ενώ συμφωνώ στα περισσότερα και με την τοποθέτηση του συντρόφου Π. Γαβάνα. Επομένως, θα επαναλάβω μόνο συνοπτικά κάποια βασικά σημεία των παραπάνω κειμένων, και θα δώσω έναν πιο προσωπικό κι εμπειρικό χαρακτήρα στην παρέμβαση αυτή. Τεκμηρίωση των όσων αναφέρω μπορεί να βρει ο απαιτητικός αναγνώστης στους διάφορους ηλεκτρονικούς συνδέσμους που παραθέτω.

Επίσης, θα απευθυνθώ ξεχωριστά σε όσους προσανατολίζονται να ψηφίσουν κόμματα πιστά στον Ευρω-ατλαντικό μονόδρομο της χώρας μας, δηλ. τη συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού αυτή τη στιγμή (μέρος Α’), στους συναγωνιστές που προέρχονται –όπως κι εγώ- από το χώρο του ΚΚΕ (μέρος Β’), και στους συναγωνιστές της ΜΑΡΣ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ (μέρος Γ’).

Μέρος Γ’: Για τους συναγωνιστές στην ΜΑΡΣ και στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ

Γιατί στηρίζω τη Μετωπική Αριστερή Συμπόρευση. Μέρος Β’: Για τους κομμουνιστές με αναφορά στο σύγχρονο ΚΚΕ

Με την παρούσα παρέμβαση επιθυμώ να εξηγήσω την απόφασή μου να στηρίξω τη ΜΑΡΣ, τόσο στις επερχόμενες εθνικές εκλογές, όσο κυρίως στη γενικότερη προσπάθεια για μετωπική συμπόρευση των ριζοσπαστικών αριστερών δυνάμεων που εναντιώνονται στον ιμπεριαλισμό των ΕΕ και ΝΑΤΟ, με το πολιτικό πρόγραμμα, τις προϋποθέσεις και τις δεσμεύσεις που συμφωνήθηκαν και καταγράφονται στην κοινή ανακοίνωση ΑΝΤΑΡΣΥΑ-ΜΑΡΣ.

Ως μέλος του Συλλόγου Διάδοσης της Μαρξιστικής Σκέψης «Γιάννης Κορδάτος», καλύπτομαι από την πρόσφατη ανακοίνωσή του, αλλά και από τη σχετική αρθρογραφία των συντρόφων Β. Λιόση και Δ. Καλτσώνη, ενώ συμφωνώ στα περισσότερα και με την τοποθέτηση του συντρόφου Π. Γαβάνα. Επομένως, θα επαναλάβω μόνο συνοπτικά κάποια βασικά σημεία των παραπάνω κειμένων, και θα δώσω έναν πιο προσωπικό κι εμπειρικό χαρακτήρα στην παρέμβαση αυτή. Τεκμηρίωση των όσων αναφέρω μπορεί να βρει ο απαιτητικός αναγνώστης στους διάφορους ηλεκτρονικούς συνδέσμους που παραθέτω.

Επίσης, θα απευθυνθώ ξεχωριστά σε όσους προσανατολίζονται να ψηφίσουν κόμματα πιστά στον Ευρω-ατλαντικό μονόδρομο της χώρας μας, δηλ. τη συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού αυτή τη στιγμή (μέρος Α’), στους συναγωνιστές που προέρχονται –όπως κι εγώ- από το χώρο του ΚΚΕ (μέρος Β’), και στους συναγωνιστές της ΜΑΡΣ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ (μέρος Γ’).

Μέρος Β’: Για τους κομμουνιστές με αναφορά στο σύγχρονο ΚΚΕ

Δεκεμβριανά, ΕΑΜική ήττα και οι ανάγκες και τα καθήκοντα του σήμερα

Παραθέτω σύνδεσμο στο άρθρο (σε δύο μέρη) του Βασίλη Λιόση για τα Δεκεμβριανά, την ήττα του ΕΑΜικού κινήματος και τα διδάγματα για τις ανάγκες και τα καθήκοντα που του λαϊκού κινήματος στην σημερινή εποχή.

Πρόκειται για ένα πολύ καλό κείμενο για όσους αγωνιούν για την αγωνιστική ενότητα του λαού και τη μετωπική συκρότηση του πολιτικού του αγώνα.

Τα Λαϊκά Μέτωπα και ο Δεκέμβρης του 44, Β.Λιόσης | Μέρος ΙΙ: http://t.co/h1jGQqgzkk Μέρος Ι: http://t.co/4HrYngt913

Τί να κάνουμε; Αυτό που κάνουν οι Κομμουνιστές...

Καταγράφω παρακάτω κάποιες σκέψεις που στριφογυρνάνε στο μυαλό μου εδώ και καιρό σχετικά με τις προσωπικές στάσεις των κομμουνιστών της Ελλάδας στην εποχή της κρίσης, πολλοί από τους οποίους τυγχάνουν πρώην ή και νυν σύντροφοί μου, ενώ κάποιοι από αυτούς είναι και πολύ καλοί μου φίλοι. Αφορμή για την ανάρτηση αυτή αποτέλεσε η ανταλλαγή άρθρων πολεμικής μεταξύ του Εργατικού Αγώνα και της Νέας Σποράς, δηλ. δύο ιστοτόπων που απηχούν θέσεις μελών και φίλων του ΚΚΕ που διαφωνούν με τη σημερινή του γραμμή και ηγεσία, καθώς και το ερώτημα που τέθηκε σε πολλούς από αυτούς τους φίλους του ΚΚΕ για το τί να ψηφίσουν στις πρόσφατες εκλογές (δέστε και σχετικές επιστολές κριτικής στήριξης του ΚΚΕ στη Νέα Σπορά εδώ, εδώ, εδώ κι εδώ). Στην πραγματικότητα όμως, το ερώτημα του "τί να κάνουμε" για ένα κόσμο που είτε είναι ακόμη μέλος του ΚΚΕ, είτε βρίσκεται εδώ και κάποια χρόνια στις παρυφές των γραμμών του, γίνεται επιτακτικό, δεδομένου του συνδυασμού της οξύτητας της καπιταλιστικής κρίσης στην Ελλάδα, η οποία επιβαρύνεται από την άκρως εξαρτημένη από τον ιμπεριαλισμό των ΕΕ και ΗΠΑ θέση της, με την ανεπάρκεια της σημερινή πολιτικής γραμμής και δράσης του ΚΚΕ, και του εργατικού-λαϊκού κινήματος γενικότερα. Η ανάρτηση αυτή γράφεται αμέσως μετά τις εκλογές. Έτσι, δεν μπορεί να "παρεξηγηθεί" από κανέναν ότι στοχεύει σε αυτές, ενώ τα όσα γράφονται παρακάτω μάλλον ενισχύονται από τα αποτελέσματά των εκλογών και την ερμηνεία τους (δείτε εδώ για σχετική ανάρτηση του υπογράφοντος, και εδώ κι εδώ για σχετική αρθρογραφία στον ιστότοπο του Συλλόγου "Γιάννης Κορδάτος").

Συνέντευξη Κουτσούμπα στο enikos.gr: σκυλί που γαυγίζει δε δαγκώνει...

Το κεντρικό επιχείρημα της ηγεσίας του ΚΚΕ, ότι μια κυβέρνηση που θα έρχονταν σε αντίθεση με τον ιμπεριαλισμό (πχ διαγραφή χρέους, έξοδος από ΕΕ και Ευρώ) θα έπρεπε να έχει τα οικονομικά "εργαλεία" και την πραγματική εξουσία στα χέρια της για να νικήσει, είναι κατά βάση σωστή. Αυτό το επιχείρημα σκιαγραφεί ο γγ της ΚΕ του ΚΚΕ Δ. Κουτσούμπας στο παρακάτω απόσπασμα της συνέντευξής του στο enikos.gr:

Ένα μικρό σχόλιο για τις ιδεολογικές ρίζες του σημερινού αναθεωρητισμού του ΚΚΕ...

Θα ήθελα να επιστήσω την προσοχή σε ένα ενδιαφέρον άρθρο στην Ίσκρα, από τον Δ. Μπελαντή, μέλος της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ, το οποίο ασχολείται με τη στρατηγική του ΚΚΕ στον αντιφασιστικό αγώνα, και ειδικότερα με τη ..."θεωρία των σταδίων" και τη διαλεκτική εθνικού-ταξικού.
Το άρθρο θα ήταν πιο χρήσιμο να διαβαστεί κατά αντιπαράθεση με σειρά άρθρων για τα ίδια ζητήματα, στον Εργατικό Αγώνα, από τον Α. Θεοδώρου,  με επίκεντρο την Ολομέλεια του ΚΚΕ το 1934 (κυρίως εδώ, αλλά κι εδώ κι εδώ).

Συνολική δήλωση με την αφορμή της διαγραφής μου από το ΚΚΕ

Γράφω αυτές τις γραμμές ένα μήνα μετά τη διαγραφή μου από το ΚΚΕ.


Είναι ανάγκη να ξεκινήσω με το εξής:

Δε θεωρώ τον εαυτό μου "εχθρό του κόμματος", ούτε επιδίωξα τη διαγραφή μου. 

Σέβομαι και εμπνέομαι από την ιστορία του, τους αγώνες του και τις βασικές του αρχές.
Συμφωνώ με το πυρήνα της στρατηγικής του για την Ελλάδα (σοσιαλιστική επανάσταση για κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων -δηλ. των μεγάλων επιχειρήσεων- και συνεταιριστικοποίηση των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, με έξοδο από Ε.Ε. και ΝΑΤΟ και ανεξαρτησία από τον ιμπεριαλισμό).
Θεωρώ ότι είναι το κόμμα που συνδυάζει τη στρατηγική αυτή με στέρεους δεσμούς με την εργατική τάξη και το λαό της Ελλάδας, σμιλευμένους στην ιστορία αλλά και στο παρόν μέσα από ηρωικούς αγώνες και αίμα.
Πιστεύω ότι είναι το κόμμα που συγκεντρώνει το μεγαλύτερο αριθμό έντιμων και άξιων κομμουνιστών και αγωνιστών, όπως θεωρώ ότι όντως είναι η συντριπτική πλειοψηφία των μελών του.
Επομένως, πιστεύω ότι χωρίς το ΚΚΕ, ή, έστω, χωρίς τους υγειώς σκεπτόμενους κομμουνιστές και αγωνιστές του ΚΚΕ, καμία προοδευτική και ριζοσπαστική αλλαγή στην Ελλάδα δεν είναι δυνατή, στην περίοδο που ζούμε σήμερα.


Διαγράφτηκα από το ΚΚΕ, χωρίς τη θέλησή μου, για μία παράβαση που κατά τη γνώμη μου ήταν πολύ μικρότερης βαρύτητας. 

Προκειμένου να βγουν συμπεράσματα από τη διαγραφή μου, αλλά και γνωρίζοντας την τακτική της ηγεσίας του κόμματος να συκοφαντεί κάθε μέλος που διαγράφεται για λόγους παρόμοιους με τους δικούς μου, θα επιδιώξω να έρθουν σε γνώση των μελών και στενών φίλων του ΚΚΕ οι συνθήκες της διαγραφής μου, με γραπτά ντοκουμέντα. Κάθε μέλος ή φίλος του ΚΚΕ που γνωρίζω προσωπικά μπορεί να επικοινωνήσει μαζί μου για να μάθει και τη δική μου πλευρά της ιστορίας... Δε δημοσιεύω τις λεπτομέρεις αυτές προστατεύοντας το ΚΚΕ από τους ...πραγματικούς εχθρούς του, αλλά επιφυλάσσομαι να το πράξω σε περίπτωση δημόσιας συκοφαντίας μου από στελέχη του.

Αναγνωρίζω τον εαυτό μου, αυτή τη στιγμή, ως πολιτικό αντίπαλο του ΚΚΕ, τουλάχιστον όσον αφορά τη σημερινή του πολιτική γραμμή και πρακτική.

(Στους παρακάτω ηλεκτρονικούς συνδέσμους μπορεί να διαβάσει κανείς τα άρθρα μου στον πρόσφατο προσυνεδριακό διάλογο για το 19ο συνέδριο του ΚΚΕ, για το νέο πρόγραμμα και το νέο καταστατικό του ΚΚΕ, όπου αναφέρθηκα συνοπτικότατα στα παρακάτω, ενώ μπορείτε να διαβάσετε παρόμοιες καταγγελίες και απόψεις στο ιστολόγιο του Αλέκου Χαλβατζή. Επίσης, έχω συγκεντρώσει αρθρογραφία και βιβλιογραφία που στηρίζει τα όσα καταγράφω εδώ στην αντίστοιχη σελίδα του ιστολογίου μου. Όρεξη για διάβασμα και ανοιχτό μυαλό να υπάρχει...)

Η διέξοδος από την κρίση με νικητή το λαό: Αντιιμπεριαλιστικο Αντιμονοπωλιακό Δημοκρατικό μέτωπο, μέτωπο λαϊκό και γνήσια πατριωτικό

Σε αυτήν την ανάρτηση παραθέτω αρθρογραφία (η οποία με καλύπτει σε μεγάλο βαθμό) σχετική με τα αίτια και τη διέξοδο από την καπιταλιστική κρίση που ταλανίζει τη χώρα μας, αλλά και τον κόσμο γενικότερα.

Συνολικά, υιοθετώ το "μανιφέστο" της διαδικτυακής εφημερίδας Εργατικός Αγώνας, το οποίο είναι στη γραμμή του προηγούμενου προγράμματος του ΚΚΕ, όπως ψηφίστηκε στο 15ο συνέδριό του.