Γιατί στηρίζω τη Μετωπική Αριστερή Συμπόρευση. Μέρος Γ’: Για τους συναγωνιστές στη ΜΑΡΣ και στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ

Με την παρούσα παρέμβαση επιθυμώ να εξηγήσω την απόφασή μου να στηρίξω τη ΜΑΡΣ, τόσο στις επερχόμενες εθνικές εκλογές, όσο κυρίως στη γενικότερη προσπάθεια για μετωπική συμπόρευση των ριζοσπαστικών αριστερών δυνάμεων που εναντιώνονται στον ιμπεριαλισμό των ΕΕ και ΝΑΤΟ, με το πολιτικό πρόγραμμα, τις προϋποθέσεις και τις δεσμεύσεις που συμφωνήθηκαν και καταγράφονται στην κοινή ανακοίνωση ΑΝΤΑΡΣΥΑ-ΜΑΡΣ.

Ως μέλος του Συλλόγου Διάδοσης της Μαρξιστικής Σκέψης «Γιάννης Κορδάτος», καλύπτομαι από την πρόσφατη ανακοίνωσή του, αλλά και από τη σχετική αρθρογραφία των συντρόφων Β. Λιόση και Δ. Καλτσώνη, ενώ συμφωνώ στα περισσότερα και με την τοποθέτηση του συντρόφου Π. Γαβάνα. Επομένως, θα επαναλάβω μόνο συνοπτικά κάποια βασικά σημεία των παραπάνω κειμένων, και θα δώσω έναν πιο προσωπικό κι εμπειρικό χαρακτήρα στην παρέμβαση αυτή. Τεκμηρίωση των όσων αναφέρω μπορεί να βρει ο απαιτητικός αναγνώστης στους διάφορους ηλεκτρονικούς συνδέσμους που παραθέτω.

Επίσης, θα απευθυνθώ ξεχωριστά σε όσους προσανατολίζονται να ψηφίσουν κόμματα πιστά στον Ευρω-ατλαντικό μονόδρομο της χώρας μας, δηλ. τη συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού αυτή τη στιγμή (μέρος Α’), στους συναγωνιστές που προέρχονται –όπως κι εγώ- από το χώρο του ΚΚΕ (μέρος Β’), και στους συναγωνιστές της ΜΑΡΣ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ (μέρος Γ’).

Μέρος Γ’: Για τους συναγωνιστές στην ΜΑΡΣ και στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ

Αρχικά, θα ήθελα να επισημάνω ότι η ανεπάρκεια της απάντησης του λαού στην επίθεση που δέχεται από το ξέσπασμα της παρούσας καπιταλιστικής κρίσης βαραίνει όλες τις δυνάμεις της ριζοσπαστικής ή κομμουνιστικής Αριστεράς, αν και φυσικά όχι όλες εξίσου. Όλες οι δυνάμεις, όμως, οφείλουν, υπό αυτό το βάρος, να κάνουν την αυτοκριτική τους, χωρίς αλαζονεία και κομματικό πατριωτισμό, και να αναθεωρήσουν τις πολιτικές τους γραμμές με την αίσθηση του επείγοντος. Οι σύντροφοι που προέρχονται από το ΚΚΕ περνάμε μέσα από αυτήν τη διαδικασία, όπως η κρίση που περιγράφω στο Β’ μέρος αποδεικνύει. Έχω την αίσθηση ότι δε συμβαίνει το ίδιο σε ανάλογο βαθμό σε αρκετές από τις οργανώσεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Ο λαός δεν έχει ανάγκη από ένα μικρό ΚΚΕ, καρικατούρα του κανονικού, καθώς δεν μπορεί να συγκριθούν ούτε ιστορικά, ούτε, κυρίως, με βάση τους δεσμούς που υπάρχουν με το λαό και την εργατική τάξη (θα πρόσθετα ούτε με βάση την κοινοβουλευτική συμμετοχή και χρηματοδότηση...). Οι ταλαντεύσεις και αντιφάσεις στο ζήτημα της μετωπικής συμπόρευσης έχουν ήδη κοστίσει ακριβά, και τυχόν υπαναχώρηση μετά τις εκλογές από την πολιτική συνεργασία ΑΝΤΑΡΣΥΑ-ΜΑΡΣ θα έχει σίγουρα συνέπειες για όποιον αναλάβει μια τέτοια ευθύνη. Δεν είναι δυνατόν πολιτικές δυνάμεις που αντιστοιχούν αυτή τη στιγμή στο 1% του εκλογικού σώματος να αναβάλουν τη μετωπική συμπόρευση λόγω διαφωνιών στη θέση μιας κοινοβουλευτικής κυβέρνησης στην επαναστατική διαδικασία, ή για το πόσο καθαρά και σε ποιά γραμμή γράφεται σε ένα κείμενο το πόσο άμεσα η ρήξη με την ΕΕ θα οδηγήσει στη έξοδο από αυτήν. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ούτε μάγειρες της ιστορίας είμαστε, ούτε αποτέλεσαν τέτοια ζητήματα τακτικής ποτέ αντικείμενα ιστορικών νομοτελειών σε μια διαλεκτική υλιστική θεώρηση της ιστορίας. Επιπλέον, κάπως θα πρέπει να συμφιλιωθεί η αντίθεση (που χαρακτηρίζει και την πολιτική του ΚΚΕ) από τη μια να περιγράφεται ως νομοτελειακή η ρήξη με τον καπιταλισμό για την εφαρμογή του μεταβατικού προγράμματος («δεν υπάρχει φιλολαϊκή διέξοδος από την κρίση χωρίς ανατροπή του καπιταλισμού», «δεν υπάρχει περιθώριο φιλολαϊκών εξελίξεων στο σημερινό περιβάλλον της καπιταλιστικής κρίσης» κοκ), και από την άλλη να ανακαλύπτουμε παντού κινδύνους ενσωμάτωσης αν σε μια γραμμή ενός κειμένου χρησιμοποιηθεί φρασεολογία λιγότερο επαναστατική και «αντικαπιταλιστική». Τελικά, αυτή η συμπεριφορά δείχνει ότι δεν έχουμε χτίσει την εμπιστοσύνη ανάμεσά μας, ίσως ούτε καν προς τον ίδιο μας τον εαυτό, με αποτέλεσμα να γίνεται χρήση αυτής της μάλλον αυτο-αναφορικής αντισυστημικής φρασεολογίας ως αυτοεπιβεβαίωση ότι δεν ξεστρατίζουμε!

Επίσης, θα πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι προχωρούμε μαζί στη βάση της προγραμματικής συμφωνίας που ανακοινώθηκε, παρόλες τις διαφωνίες που υπάρχουν για το στρατηγικό στόχο. Δεν υπάρχει συμφωνία ούτε για την εκτίμηση του σοσιαλισμού που γνωρίσαμε στον 20ό αιώνα, ούτε για το πώς ακριβώς θα οργανώνονταν μια σύγχρονη εξουσία της εργατικής τάξης και των συμμάχων της, ή για το πώς μπορούμε να μεταβούμε σε αυτήν. Έτσι, η υπάρχουσα συμφωνία είναι απαραίτητο να βαθύνει πολιτικά με επιστημονικό τρόπο, και να συνοδευτεί από μια μεγάλη και συνεπή προσπάθεια για κοινή δράση σε κάθε κοινωνικό χώρο, χωρίς να αποκλείεται κόσμος από καμία πολιτική δύναμη, του ΚΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ συμπεριλαμβανομένων. Τέλος, προϋπόθεση κάθε μετωπικής προσπάθειας πρέπει να είναι η ειλικρινής προσπάθεια από όλες τις συνιστώσες δυνάμεις για την προώθηση των κοινά συμφωνηθέντων στόχων, ταυτόχρονα φυσικά με την αυτοτελή πολιτική δράση της καθεμιας από αυτές. Με αυτά τα κριτήρια κρινόμαστε όλοι.

Προς το παρόν, εμπρός ΜΑΡΣ Αριστερά!