του Διονύση Περδίκη
Σε προηγούμενη αρθρογραφία [1] (Α' Μέρος, Β' Μέρος) μας
• επισημάναμε τον αντικειμενικό χαρακτήρα και την έκταση της κρίσης του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος (ΚΚ στο εξής),
• το πως αυτή η κρίση αντικατοπτρίζεται στην κατάσταση παρακμής, στρατηγικής διολίσθησης, και διάλυσης στο ελληνικό ΚΚ, συμπεριλαμβανομένων των οργανώσεων της εξωκοινοβουλευτικής κομμουνιστικής Αριστεράς,
• και προτείναμε ένα γενικό σχέδιο για την ανασυγκρότηση του ΚΚ της χώρας μας εκκινώντας από αυτήν την πραγματικότητα, χωρίς ωραιοποιήσεις και αυταπάτες, με οργανωτικούς, πολιτικούς, συνδικαλιστικούς-κοινωνικούς και ιδεολογικούς-επιστημονικούς όρους.
Εξάλλου, σε άλλα άρθρα μας τοποθετηθήκαμε για τα ζητήματα μιας σύγχρονης στρατηγικής και τακτικής για το ΚΚ της χώρας μας, και συγκεκριμένα επί της επικαιρότητας της Αντιμονοπωλιακής Αντι-ιμπεριαλιστικής Δημοκρατικής Μετωπικής πολιτικής[2], αλλά και για τα προβλήματα για την κομμουνιστική οργανωτική συγκρότηση και πολιτική συμμαχιών που κρύβονται πίσω από την κατάχρηση του πολιτικού όρου της «Αριστεράς»[3].
Στο ενδιάμεσο, τοποθετήθηκε δημόσια ο Σύλλογός Μαρξ. Σκέψης «Γ. Κορδάτος» (Σύλλογος στο εξής)[4], τόσο για την ανασυγκρότηση του ΚΚ της χώρας μας, όσο και για τη συμμετοχή του στο εγχείρημα του Συντονισμού Δράσης και Διαλόγου Κομμουνιστικών Δυνάμεων (Συντονισμός στο εξής)[5].
Οι δημόσιες αυτές τοποθετήσεις μοιάζουν να έχουν επιταχύνει μια συντροφική συζήτηση που μάλλον έχει αργήσει να γίνει[6]. Όσον αφορά τον Συντονισμό, η άποψή μας είναι ότι ο διάλογος πρέπει να συνεχιστεί με (ενυπόγραφη, ατομική ή συλλογική) αρθρογραφία σε κατάλληλο χώρο στην ιστοσελίδα του, οργανωμένα, με θεματολογία και κανόνες, ανοιχτά για όσους θέλουν να συμβάλουν με τον έναν ή τον άλλον τρόπο.
Στο παρόν άρθρο, επομένως, θα ασχοληθούμε μόνο με επιμέρους, γενικότερες, πλευρές της συζήτησης αυτής, οι οποίες μπορούν να χρησιμεύσουν και ως αποσαφηνίσεις κάποιων θέσεων που εκφράσαμε μέχρι τώρα.
