Ο "αντικομμουνισμός" του γραμματέα της ΚΝΕ, Θ. Χιόνη, και της ηγεσίας του ΚΚΕ

Είναι γνωστό ότι η ηγεσία του ΚΚΕ πολύ συχνά "ξεμπερδεύει" με την πολιτική αντιπαράθεση και κριτική άλλων πολιτικών δυνάμεων ή προσώπων αφορίζοντάς τους ως "αντικομμουνιστές" ή  "εχθρούς του κόμματος".

Επίσης, είναι γνωστό ότι ο οπορτουνισμός, δεν είναι "αρρώστια" που κολλάει, ή κατάσταση ηθικής κατάπτωσης, αλλά εκείνη η πολιτική πρακτική και τακτική που μπορεί να χαρακτηρίζει ένα εργατικό κόμμα το οποίο δεν έχει στρατηγική για σοσιαλισμό και σοσιαλιστική επανάσταση, αλλά αντίθετα, η πρόταση εξουσίας του δεν υπερβαίνει τον καπιταλισμό.

Συνδυάζοντας τα δύο παραπάνω με το παρακάτω απόσπασμα από ομιλία του γραμματέα της ΚΝΕ Θ. Χιόνη για την επέτειο του Πολυτεχνείου σε εκδήλωση της Τ.Ο. Πειραιά της ΚΝΕ (δικός μου ο τονισμός bold):

Ο λαϊκός ξεσηκωμός το Νοέμβρη του '73 ενάντια στη στρατιωτική δικτατορία εμπλουτίστηκε με συνθήματα ενάντια στο ΝΑΤΟ και τις βάσεις των ΗΠΑ στη χώρα. Το μήνυμα ήταν πολιτικό, ανατρεπτικό, αντιιμπεριαλιστικό. Ήταν πράξη που πήρε τα χαρακτηριστικά οργανωμένης ανυπακοής και απειθαρχίας στο καθεστώς. Ζυμώνονταν οράματα για γενικότερες ανατροπές. Ο στόχος όμως παρέμεινε περιορισμένος. Ανατροπή της στρατιωτικής δικτατορίας και αποκατάσταση της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Δηλαδή αντικατάσταση μιας μορφής της αστικής εξουσίας με μια άλλη. Σ' αυτό συνέκλιναν διάφορες πολιτικές δυνάμεις. Αν και είχαν διαφορές, υπήρχε διαπάλη τόσο για τις πολιτικές επιδιώξεις όσο και στα μέσα πάλης.

Αυτό αφορούσε και  το ΚΚΕ. Το πρόβλημα από τη σκοπιά τη δική μας, που ως Κόμμα και ΚΝΕ είχαμε πρωτοπόρο ρόλο στη σκληρή πάλη για να αναπτυχθεί η αντίσταση του λαού και της νεολαίας, ήταν ότι η γραμμή που χαράχτηκε για την αντιμετώπιση της δικτατορίας από την αρχή της , ήταν κάλεσμα με αυτή τη κατεύθυνση, άμεση συνέπεια των προβλημάτων στρατηγικής.

Ενώ το '68 το Κόμμα ξέκοψε με αυτούς που ήθελαν να το διαλύσουν, υπερασπίστηκε τις αρχές του μαρξισμού - λενινισμού, παρέμειναν αντιφάσεις που περιείχε η στρατηγική του. Έμπαιναν στάδια που το καθένα είχε και φάσεις,  ανάμεσα στο στόχο για το σοσιαλισμό, υπήρχε η αντίληψη ότι μια κυβέρνηση στο έδαφος του καπιταλισμού με ένα "μεταβατικό πρόγραμμα" μπορεί να ανοίξει την επαναστατική διαδικασία, να διαπαιδαγωγήσει επαναστατικά την εργατική τάξη.  Αυτά υπήρχαν ως αποτέλεσμα και άλλων θεωρητικών προβλημάτων.Από τη μια κάτι τέτοιο τελικά δεν επιβεβαιώθηκε πουθενά στον κόσμο. Δηλαδή ότι ανάμεσα στην αστική εξουσία και την εργατική μπορεί να υπάρχει κάτι ενδιάμεσο. Πολύ περισσότερο δεν επιβεβαιώθηκε πουθενά ότι μια κυβέρνηση στο έδαφος του καπιταλισμού μπορεί να ανοίξει το δρόμο για την εργατική εξουσία, που προϋποθέτει τσάκισμα του αστικού κράτους από τις επαναστατημένες μάζες και των μηχανισμών του, μέρος των οποίων είναι και οι κυβερνήσεις, ότι μια τέτοια κυβέρνηση θα διαπαιδαγωγήσει επαναστατικά την εργατική τάξη. Από την άλλη και από την περίοδο και από τα γεγονότα για τα οποία μιλάμε, επιβεβαιώνεται ότι αυτή η γραμμή παρά τις καλές προθέσεις, τον ηρωισμό των κομμουνιστών, την αποφασιστικότητα, δημιουργεί σοβαρά προβλήματα για την προετοιμασία και την προοπτική του εργατικού - λαϊκού κινήματος. Την ικανότητά του με αυτοτέλεια να οργανώνει την πάλη ενάντια σε οποιαδήποτε μορφή της καπιταλιστικής εξουσίας, να μην εγκλωβίζεται από τις επιδιώξεις, τις αντιθέσεις, τους σχεδιασμούς της αστικής τάξης, αλλά να τραβήξει όσο πιο μπροστά γίνεται. Να μην αποσπάται ο αγώνας για οικονομικές, πολιτικές διεκδικήσεις, για πολιτικές - συνδικαλιστικές ελευθερίες, η πάλη ενάντια στην καταστολή, την εκτροπή, ενάντια στο φασισμό από τον κύριο πολιτικό στόχο που είναι η πάλη για αλλαγή τάξης στην εξουσία. Αυτά τα στοιχεία είναι κρίσιμα και για την αποτελεσματικότητα του αγώνα, αλλά και για την προετοιμασία, την ικανότητα αντοχής του κινήματος σε όλες τις συνθήκες.

αλλά και με το ανάλογο δημοσιευμένο απόσπασμα από την ομιλία του Μ. Μαΐλη, μέλος του ΠΓ του ΚΚΕ, στο 19ο συνέδριο του κόμματος (δικός μου ο τονισμός bold):

Η θέση που διαμόρφωσε το ΚΚΕ για τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, εδώ και ένα διάστημα, έχει δεχτεί μια ορισμένη επίθεση από τον διαδικτυακό φραξιονισμό. Βεβαίως γνωρίζουμε πού το πάνε. Ο καημός τους είναι η συμμαχία με την αστική τάξη ή τμήματά της. Με όσα λένε για τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο θεωρούν σωστή τη στρατηγική του ΚΚΕ στην Κατοχή. Δεν το κρύβουν. Ισχυρίζονται ότι τα λάθη μας της Κατοχής και της μετέπειτα περιόδου δεν πήγασαν από τη στρατηγική του Κόμματος. Οτι δεν ήταν η στρατηγική του που οδήγησε στο Λίβανο. Η στρατηγική σωστή, αλλά ο Λίβανος, η Καζέρτα κ.λπ. λάθος. Σωστή η στρατηγική, γιατί η ίδια εφαρμόστηκε και στις 8 χώρες, που αποσπάστηκαν από το ιμπεριαλιστικό σύστημα μετά από το 1945.
Είναι ασυνεπείς και αντιφατικοί. Γιατί σύντροφοι ο Λίβανος δεν ήταν ένας. Υπήρξαν κι άλλοι «Λίβανοι». Και έγιναν στις χώρες που επικαλούνται για να αποδείξουν ότι αυτή η στρατηγική επιβεβαιώθηκε: Στην Πολωνία, στη Γιουγκοσλαβία, στην Τσεχοσλοβακία. Και εκεί τα ΚΚ συμμετείχαν σε κυβερνήσεις μαζί με τις αντίστοιχες κυβερνήσεις των εμιγκρέδων που βρίσκονταν στο Λονδίνο. Με μια διαφορά: ότι ενώ το ΚΚΕ πήγε στο Λίβανο και υπέγραψε τη σχετική συμφωνία, εκείνες οι κυβερνήσεις πήγαν στις χώρες τους όπου κυριαρχούσε ο Κόκκινος Στρατός. Μάλιστα, η τσεχοσλοβακική πήγε στη Μόσχα και υπέγραψε τη σχετική συμφωνία μαζί με το ΚΚ και αστικές δυνάμεις. Αλλά και όπου αυτό δεν έγινε πανομοιότυπα, έτσι κι αλλιώς πραγματοποιήθηκε παντού συνεργασία με αστικές πολιτικές δυνάμεις. Ο Λίβανος, λοιπόν, δεν ήταν ένας. Ομως εκεί, βρισκόταν ο Κόκκινος Στρατός, ενώ εδώ οι Εγγλέζοι.
Επομένως, είναι έξω από την πραγματικότητα ότι η τότε στρατηγική διαμόρφωσε συσχετισμό δυνάμεων για την εργατική εξουσία, παρά τον ηρωικό αγώνα των ΚΚ. Εκείνο που διαμορφώθηκε, ήταν ένα ευρύτατο αντιφασιστικό μέτωπο που ήρθε στην εξουσία, αλλά που γρήγορα οι περισσότερες αστικές δυνάμεις αποβλήθηκαν, διότι η ταξική πάλη συνεχιζόταν φυσικά και πέρασαν ανοιχτά απέναντι. Στο φόντο αυτών των εξελίξεων πρέπει να αναζητήσουμε μια πολύ βασική εξήγηση για τις διαστάσεις που πήραν τα αντεπαναστατικά γεγονότα του 1956 στην Ουγγαρία, του 1968 στην Τσεχοσλοβακία, του 1980 στην Πολωνία, καθώς και στην εξαρχής πορεία της Γιουγκοσλαβίας. Και να δούμε και τις αστικές κοινωνικές δυνάμεις με τις οποίες υπήρξε συμβιβασμός κι εκεί που δεν υπήρχαν πολιτικές εκφράσεις τους στην εξουσία, πολύ περισσότερο μετά από τη συγχώνευση των ΚΚ με τα σοσιαλδημοκρατικά.

ή και με το σχετικό απόσπασμα από ομιλία του Δ. Κουτσούμπα, πλέον γραμματέα του ΚΚΕ, σε παρουσίαση του Β' τόμου του δοκιμίου ιστορίας του ΚΚΕ στη Φλώρινα το Φεβρουάριο του 2012 (δικός μου ο τονισμός bold):

Για παράδειγμα, αν πάρουμε το ζήτημα των λαθών, και πώς αυτά τα αντιλαμβάνεται κάποιος ευρύτερα, είναι σημαντικό θέμα. Ορισμένοι εμμένουν στο να βλέπουν μόνο κάποια ξεχωριστά πρόσωπα, που τους προσδίδουν άλλοτε την ιδιότητα της ανικανότητας, άλλοτε του πράκτορα ή προβοκάτορα. Οχι ότι δεν υπήρχαν ή ότι αποκλείεται να υπάρξουν και τέτοιοι. Ομως το κύριο που πρέπει να επικρατήσει και να διαπερνά τη σκέψη μας είναι κυρίως τι γραμμή έχεις, ποια στρατηγική, τι κατεύθυνση βάζεις.

Ας πούμε, το θέμα της Βάρκιζας, των άλλων συμφωνιών, τι ήταν; Θέμα των αντιπροσωπειών που πήγαν εκεί, το πώς χειρίστηκαν τις διαπραγματεύσεις; `Η κυρίως ποια κατεύθυνση είχαν, στη βάση ποιας γραμμής, ποιας στρατηγικής υπόγραψαν τη συμφωνία; Γιατί μπορεί σε μια διαπραγμάτευση να πας και με μια γραμμή συμβιβασμού, έχοντας όμως κόκκινη γραμμή. Ποια ήταν αυτή; Δεν ισχυριζόμαστε ότι δεν υπάρχουν και ατομικές ευθύνες που πάντα πρέπει σχολαστικά να διερευνώνται. Ομως, το κύριο ποιο είναι; Αν π.χ. η στρατηγική σου είναι ότι πας για δημιουργία μιας δημοκρατικής κυβέρνησης, με στόχο την ανασυγκρότηση της χώρας μετά την κατοχή, την αποκατάσταση κάποιων δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών, να φύγει η βασιλεία, πράγμα που σημαίνει βάζεις μέσα και αστικές δυνάμεις, γιατί και αυτές έχουν συμφέρον από μια τέτοια εξέλιξη στο πολιτικό σύστημα, τότε το πιο πιθανό, για να το πετύχεις αυτό σώνει και καλά, είναι να οδηγηθείς και σε συμβιβασμούς απαράδεκτους από τη σκοπιά των συμφερόντων της εργατικής τάξης και των συμμάχων της, από τη σκοπιά της υπηρέτησης της επαναστατικής πάλης, της στρατηγικής που πρέπει να έχει στόχο την εργατική εξουσία. Πέρα από το ότι δεν μπορείς να έχεις καμία εμπιστοσύνη στους αστούς και στους Βρετανούς ότι θα τηρήσουν τη συμφωνία τους μαζί σου, όπως άλλωστε και πολύ σύντομα αποδείχτηκε.

καταλήγουμε αβίαστα στην παρακάτω αλυσίδα συλλογισμών:

Η ίδια η σημερινή ηγεσία του ΚΚΕ μας λέει ότι, παρόλους τους ηρωικούς αγώνες των κομμουνιστών και του λαού, τόσο την περίοδο της κατοχής, του αντιφαστικού αγώνα και του ΕΑΜ, όσο και σε αυτήν της δικτατορίας, το ΚΚΕ στόχευε απλά και μόνο στη "δημιουργία μιας δημοκρατικής κυβέρνησης, με στόχο την ανασυγκρότηση της χώρας μετά την κατοχή, την αποκατάσταση κάποιων δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών, να φύγει η βασιλεία" (για την πρώτη περίοδο) και στην "...Ανατροπή της στρατιωτικής δικτατορίας και αποκατάσταση της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Δηλαδή αντικατάσταση μιας μορφής της αστικής εξουσίας με μια άλλη." (για τη δεύτερη περίοδο)...

Τί είναι όμως ένα εργατικό/κομμουνιστικό κόμμα που έχει στρατηγική εντός των τειχών του καπιταλισμού; ΟΠΟΡΤΟΥΝΙΣΤΙΚΟ! (Και αυτός ο χαρακτηρισμός έχει εφαρμογή άσχετα από τις προθέσεις των μελών και στελεχών του φυσικά, αφού με τα ίδια κριτήρια κρίνει η ηγεσία του ΚΚΕ όλες τις υπόλοιπες δυνάμεις του εργατικού-λαϊκού κινήματος...)

Άρα, ένα από τα δύο συμβαίνει: ή το ΚΚΕ ήταν μέχρι και πρόσφατα, δηλ. για το μεγαλύτερο μέρος της ιστορίας του, οπορτουνιστικό, ή η σημερινή του ηγεσία διακατέχεται από τον "αντικομμουνισμό" και την "εχθρικότητα" απέναντι στο ΚΚΕ και την ιστορία του για τα οποία κατηγορεί όσους της ασκούν πολιτική κριτική...

Ας διαλέξει ο κάθε κομμουνιστής, μέλος ή φίλος του ΚΚΕ, με βάση τη συνείδησή του, το πόσο ακόμα θα ανέχεται αυτήν τη χυδαία διαστρέβλωση της ιστορίας και της στρατηγικής του κόμματος, χωρίς, μάλιστα, καμία σοβαρή συζήτηση στα κομματικά όργανα τουλάχιστον για την τελευταία περίοδο της ιστορίας του...
Από που παίρνει το δικαίωμα αυτή η ηγεσία να νοθεύει και να προκαταλαμβάνει με αυτόν τον τρόπο έναν διάλογο για την ιστορία του ΚΚΕ που είναι απαραίτητο να γίνει με δημοκρατικό και δημόσιο τρόπο, όπως αρμόζει σε ένα κομμουνιστικό κόμμα;
Με βάση ποια κομματικά ντοκουμέντα ή νέες ιστορικές πηγές βγάζει τα περισπούδαστα αυτά συμπεράσματα και αναθεωρεί την κομματική ιστορία;

Σίγουρα, πάντως, είναι καιρός, όταν αυτά λέγονται δημόσια, να σηκωθεί κάποιος και να πει στα συγκεκριμένα στελέχη του ΚΚΕ ότι δε μιλάνε σε εκδήλωση κάποιας αριστερίστικης γκρούπας, από την πλειάδα αυτών που ασκούν παρόμοια κριτική στο ΚΚΕ εδώ και δεκαετίες, χωρίς ποτέ να δικαιωθεί από το λαό και από τη ζωή η άποψή τους για την επαναστατική στρατηγική...


Για την ουσία των επιχειρημάτων του Θ. Χιόνη για την επαναστατική στρατηγική, ας πούμε απλά ότι, συνεχίζει με αυτιστικό τρόπο τη μάλλον σκόπιμη παρανόηση μεταξύ της νομοτέλειας ότι το κοινωνικοπολιτικό σύστημα με κυριαρχία του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής (δηλ. τον καπιταλισμό) μπορεί να διαδεχθεί μόνο αυτό με κυριαρχία του σοσιαλιστικού τρόπου παραγωγής (δηλ. ο σοσιαλισμός), και μιας δήθεν νομοτέλειας, ότι το ίδιο ισχύει και για τις μορφές εξουσίας που μπορούν να εμφανιστούν σε συγκεκριμένες ιστορικές στιγμές ή περιόδους λόγω της όξυνσης της ταξικής πάλης, μεταξύ της εργατικής και της αστικής τάξης.
Το δόγμα της σημερινής ηγεσίας του ΚΚΕ δε χωρά τις μεταβατικές μορφές που εμφανίζονται στην ιστορία (αλλά και στη φύση...) κατά τη διάρκεια κάθε μεγάλης ποιοτικής (και άρα επαναστατικής) μεταβολής. Δε χωρά τη δυαδική εξουσία της Οκτωβριανής επανάστασης, τη λαϊκή εξουσία του βουνού του ΕΑΜ, τη λαϊκή εξουσία που παρουσιάστηκε στις χώρες της ανατολικής Ευρώπης και οδήγησε στο πέρασμά τους στο σοσιαλισμό. (Ειδικά για τις τελευταίες και προκειμένου να μειώσει την ισχύ τους ως αντίθετο προς το δόγμα παράδειγμα, αναγκάζεται να επικαλεστεί ως κύριο παράγοντα της ιστορικής εξέλιξής τους την πολιτικοστρατιωτική παρουσία της ΕΣΣΔ, αφήνοντας ερωτηματικά για τη δημοκρατικότητά τους και τη λαϊκή τους νομιμοποιίηση. Αυτά τα επιχειρήματα, όμως, είναι βγαλμένα από το οπλοστάσιο της ΠΑΣΟΚικής και της αριστερίστικης προπαγάνδας που συνηθίζαμε, ως φοιτητές, να αντιμετωπίζουμε στα αμφιθέατρα κάθε φορά που πλησίαζε η επέτειος της εξέγερσης του Πολυτεχνείου. Τότε, διάφορες δυνάμεις την τσουβαλιάζανε με την εξέγερση του Μάη του '68 στη Γαλλία, αλλά και με αυτήν της ...πλατείας Τιεν-Αν-Μεν, προκειμένου να θολώσουν το αντιιμπεριαλιστικό της περιεχόμενο... Συνήθως, δεν αργούσε και η επίκληση στην "παρουσία του Κόκκινου Στρατού" για να υποστηριχθεί ότι και ο σοσιαλισμός που γνωρίσαμε ήταν δικτατορία, κρατικός καπιταλισμός κτλ κι ότι επομένως όλες οι νεολαιίστικες εξεγέρσεις εκείνης της ιστορικής περιόδου είχαν παρόμοιο, δημοκρατικό και ελευθεριακό, περιεχόμενο...).
Η "συγχρονη επαναστατική στρατηγική" της ηγεσίας του ΚΚΕ, δυστυχώς, αντλεί επιχειρήματα από τέτοιου είδους ιδεολογικά οπλοστάσια, και τέτοιες παρανοήσεις όπως η απλοϊκή και δογματική ταύτιση κοινωνικοπολιτικού συστήματος και εξουσίας σε κάθε ιστορική στιγμή...



Τέλος, αν κι όχι λιγότερο σημαντικό, θα ήταν καλό να μας απαντήσει ο Θ. Χιόνης για το πόσες επαναστατικές οργανώσεις, εκτός του ΚΚ, μπορούν να υπάρχουν σε μια χώρα, και με βάση ποιά κοινωνικοταξικά (ή ηλικιακά;!..) κριτήρια αυτές σχηματίζονται... Ερώτηση που αβίαστα έρχεται στο μυαλό όταν διαβάζουμε και το παρακάτω απόσπασμα για την ΚΝΕ από την ίδια ομιλία του (δικός μου ο τονισμός bold):

Η μη ύπαρξη νεολαίας του ΚΚΕ υπήρξε ένα σοβαρό κενό τις επόμενες δεκαετίες, ανεξάρτητα τη μορφή που θα είχε, τόσο για την παρέμβαση, την οργάνωση και την πάλη της νεολαίας, όσο και πιο σημαντικό την επαναστατική διαπαιδαγώγηση των νέων αγωνιστών.Καμιά άλλη νεολαιίστικη οργάνωση δεν μπορεί να αντικαταστήσει, δεν μπορεί να λύσει την αναγκαιότητα ύπαρξης επαναστατικών οργανώσεων νέων εργατικών και λαϊκών οικογενειών,  που δρουν και ετοιμάζονται για να συνεχίσουν την επαναστατική κομματική δράση.

Υπήρχε μέχρι και πρόσφατα μια ΚΝΕ "γερή και μαζική, και τώρα και πάντα στην πρώτη τη γραμμή" των αγώνων του λαού και της νεολαίας.
Υπήρχε μέχρι και πρόσφατα μια ΚΝΕ με σκοπό την οργάνωση της νεολαίας ΜΑΖΙΚΑ στον αγώνα ενάντια στον ιμπεριαλισμό, στους αγώνες για μόρφωση, δουλειά με δικαιώματα, για ειρήνη, για πολιτισμό και ελέυθερο χρόνο, έτσι ώστε ταυτόχρονα με την ενηλικίωση των μελών της και την είσοδό τους και εμπειρία στην εργασία, να έρθει και η προετοιμασία τους για να γίνουν μέλη της μόνης επαναστατικής οργάνωσης της εργατικής τάξης, του Κόμματός της, του ΚΚΕ (για όσα τουλάχιστον από τα μέλη της τα κέρδίζε η δράση και η πολιτική του).
Αυτή η ΚΝΕ αναδιοργανώθηκε και γιγαντώθηκε μέσα σε λιγότερο από 10 χρόνια, και κυριάρχησε στους μαθητικούς, σπουδαστικούς και αντιιμπεριαλιστικούς αγώνες της νεολαίας. Γι' αυτήν την ΚΝΕ, ήταν καθημερινός μπούσουλας δουλειάς ότι η ποιότητα και η ποσότητα είναι διαλεκτικά δεμένες...

Σήμερα, ποιά είναι πραγματικά αυτή η ΚΝΕ, η "επαναστατική οργάνωση της νεολαίας" (!) που έχει απομείνει στην καλύτερη περίπτωση η μισή σε σχέση με το πρόσφατο παρελθόν; Σε ποιούς αγώνες ηγείται; Ποιά είναι τα ποιοτικά στοιχεία (που δεν μπορούν να ποσοτικοποιηθούν και να μετρηθούν...) που αντισταθμίζουν την οργανωτική της μείωση; Εκτός, βέβαια, αν πιστεύουμε ότι οι πραγματικοί επαναστάτες δεν μπορεί παρά να είναι λίγοι και ηρωικοί...

Ευτυχώς, η ιστορία του λαού μας και του ίδιου του ΚΚΕ αποτελεί άσβεστο φάρο ενάντια σε αυτές τις αντιληψεις...