Ατομικές συμβάσεις, παραβιάσεις του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού και της περιφρούρησης... Αναζητείται πάτος για την ηγεσία του ΚΚΕ...

Το Βήμα της Κυριακής (17/11/2013) έφερε στη δημοσιότητα 2 εσωκομματικά κείμενα του ΚΚΕ, τα οποία σχετίζονται με την απόλυση του Ν. Μπογιόπουλου από το Ριζοσπάστη.
Το πρώτο είναι επιστολή του ιδίου προς την ηγεσία του Κόμματος, και το δεύτερο, εσωκομματικό-σημείωμα απάντηση της ΚΕ του ΚΚΕ.
Εδώ μπορείτε να δείτε και σχετικό άρθρο στην Ελευθεροτυπία.


Θα ήθελα να σχολιάσω τα εξής:

Εάν το δημοσίευμα είναι παραμύθια της Χαλιμάς, θα πρέπει να περιμένουμε μια πειστική διάψευση από την ηγεσία του ΚΚΕ. Μέχρι στιγμής δεν έχει πέσει στην αντίληψή μου κάποιο σχετικό δημοσίευμα στο 902.gr

Εάν το δημοσίευμα είναι ακριβές ως προς τα όσα λέει, καταρχήν τίθεται ένα μεγάλο θέμα για το πώς πέφτουν τέτοιες πληροφορίες στα χέρια του Βήματος. Να υπενθυμίσω ότι μάλλον δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο, με τελευταία τη (προ-)δημοσίευση των θέσεων της ΚΕ για το 19ο συνέδριο, όπως εύστοχα μάλλον εντόπισε ο Εργατικός Αγώνας. Φυσικά, η εύκολη εξήγηση είναι να διέρρευσαν από τον ίδιο τον Ν. Μπογιόπουλο. Σε αυτήν την περίπτωση, φαντάζομαι ότι θα πρέπει να ακολουθήσει η διαγραφή του και οι ανάλογες εξηγήσεις εκ μέρους του κόμματος. Όμως, προσωπικά, δεν πιστεύω ότι αυτό είναι το πιο πιθανό σενάριο... Σε κάθε περίπτωση, αποτελεί τραγελαφικό γεγονός να διαρρέουν αυτές οι πληροφορίες όταν γίνεται εσωκομματικά τόση φασαρία για να προσέχουν τα κομματικά μέλη ακόμη και τη χρήση του τηλεφώνου ή του e-mail για λόγους περιφρούρησης... Δεν αποτελεί αυτό εικόνα κόμματος "παντός καιρού", έτοιμου να λειτουργήσει ακόμη και σε συνθήκες παρανομίας... Η προσωπική γνώμη μου είναι ότι μέρος της ηγεσίας του κόμματος δε διστάζει μπροστά σε τίποτα προκειμένου να επιβληθεί εσωκομματικά. Δεν μπορεί κανένας κομμουνιστής, μέλος ή φίλος του ΚΚΕ, να επιτρέπει να υπάρχουν τέτοιες σκιές γύρω από τη λειτουργία του κόμματος, οι οποίες κάνουν θρύψαλλα την εμπιστοσύνη προς το κόμμα, και αποτελούν βραδυφλεγή βόμβα στην περίπτωση που όντως αγριέψει η ταξική πάλη στην Ελλάδα... Η εμπιστοσύνη προς το ΚΚΕ δεν είναι δεδομένη, αλλά κατακτιέται. Επομένως, πρέπει να παρθούν άμεσα μέτρα που να έχουν αντίκτυπο και προς τα μέσα και προς τα έξω από το κόμμα, ώστε να χτιστεί αυτή η εμπιστοσύνη. Αν η ηγεσία δεν παίρνει αυτά τα μέτρα, είναι ευθύνη κάθε μέλους να ζητήσει να παρθούν και να δοθούν και εξηγήσεις γενικότερα.

Για την ουσία του θέματος, δηλ. τις απολύσεις στο Ριζοσπάστη, την απόλυση του Ν. Μπογιόπουλου ειδικότερα, αλλά και τις ατομικές συμβάσεις, με καλύπτει απόλυτα το άρθρο του Κ. Γρηγοριάδη, πρώην γελοιογράφου στο Ριζοσπάστη. Θα ήθελα μόνο να προσθέσω κάτι που αγγίζει τον πυρήνα της επιχειρηματολογίας της ηγεσίας του ΚΚΕ για την υπεράσπιση των ατομικών συμβάσεων, όπως γίνεται φανερή και από το παρακάτω απόσπασμα συνέντευξης του γ.γ. του ΚΚΕ, Δ. Κουτσούμπα, στην Real News: 

Το τελευταίο διάστημα ακούτε τόσα για τον τρόπο που χειριστήκατε τους εργαζόμενους, κυρίως στα κομματικά μέσα ενημέρωσης, αλλά και το γεγονός ότι το ΚΚΕ, κόμμα της εργατικής τάξης, δεν σεβάστηκε ούτε καν τις συμβάσεις. Τι απαντάτε;

Προφανώς αναφέρεστε στην υλοποίηση του καταστατικού που πρόσφατα ψηφίστηκε απ’ τη συντριπτική πλειοψηφία (98%) των κομματικών μελών στην προσυνεδριακή διαδικασία και ομόφωνα από το ίδιο το Συνέδριο. Κατανοούμε τη δυσκολία κάποιος, που δεν έχει σχέση με τις αρχές λειτουργίας του κόμματος, με τις αξίες και τα ιδανικά του, να καταλάβει ότι τα στελέχη και μέλη του Κόμματος, όπως είναι και οι εργαζόμενοι στα κομματικά μέσα ενημέρωσης, τη μοναδική σύμβαση που εθελοντικά έχουμε υπογράψει και ανανεώνουμε κάθε μέρα με τη στάση μας, είναι η σύμβαση με τους σκοπούς του Κομμουνιστικού Κόμματος.

       
Πράγματι, το νέο καταστατικό του ΚΚΕ ορίζει ότι τα κομματικά μέλη που δουλεύουν στις επιχειρήσεις του κόμματος, θα αμοίβονται όπως και τα επαγγελματικά του στελέχη, δηλ. με (πολύ) χαμηλότερο μισθό, κι όχι με βάση τις συλλογικές συμβάσεις του σχετικού εργασιακού κλάδου.
Ωστόσο, δεν είναι καθόλου σαφές γιατί αυτό πρέπει να γίνει μέσω της υπογραφής ατομικής σύμβασης, κι όχι πχ με εθελοντική επιστροφή/δωρεά μέρους του μισθού από τα κομματικά μέλη που θα πειθαρχήσουν στη συγκεκριμένη απόφαση του κόμματος. Όποιο μέλος του κόμματος δεν πειθαρχούσε, θα μπορούσε να υποστεί καταστατικές ποινές ή ακόμη και να διαγραφεί από το κόμμα, εφόσον αυτό είναι ζήτημα εσωκομματικής πειθαρχίας.
Ποιός λόγος επιτάσσει να υπογραφούν ατομικές συμβάσεις και να μεσολαβήσει με αυτόν τον τρόπο η άδικη νομοθεσία του αστικού κράτους στις σχέσεις του εργαζόμενου μέλους με το κόμμα; Και τί θα γίνει με τους εργαζομένους που δεν είναι μέλη του κόμματος; Θα υπογράφουν κι αυτοί ατομικές συμβάσεις;
Το πρόβλημα με τις ατομικές συμβάσεις είναι ότι δημιουργείται πολιτικό ζήτημα, μπαίνει το κόμμα σε μια κατάσταση να εγκαλείται και να απολογείται για ασυνέπεια λόγων και έργων, και δε φταίει φυσικά ο κόσμος που μπορεί να μην καταλαβαίνει ότι  "τα στελέχη και μέλη του Κόμματος, όπως είναι και οι εργαζόμενοι στα κομματικά μέσα ενημέρωσης, τη μοναδική σύμβαση που εθελοντικά έχουμε υπογράψει και ανανεώνουμε κάθε μέρα με τη στάση μας, είναι η σύμβαση με τους σκοπούς του Κομμουνιστικού Κόμματος". Ενώ, σε κάθε περίπτωση, είναι απαραίτητο η εργατική τάξη να μπορεί να ταυτιστεί με τους "σκοπούς του Κομμουνιστικού Κόμματος"...
Στο άρθρο του Βήματος, φαίνεται ότι χρησιμοποιείται από την ηγεσία η δικαιολογία ότι στην πραγματικότητα συμφέρει στους εργαζόμενους-μέλη του κόμματος να φαίνεται τυπικά/νομικά ότι αμοίβονται με το χαμηλό μισθό της ατομικής σύμβασης ώστε να μπορούν να διεκδικούν επιδόματα από το κράτος, για φορολογικούς λόγους κτλ. Πέραν του ότι αυτό ακούγεται ως πολύ φτηνή δικαιολογία, μάλλον δεν μπορεί να θεωρηθεί ως προτεραιότητα σε σχέση με τις πολύ αρνητικές πολιτικές συνέπειες που έχουν οι ατομικές συμβάσεις εργασίας για το κόμμα.
Η προσωπική μου εκτίμηση είναι ότι η ηγεσία δεν εμπιστεύεται ότι όλα τα μέλη/εργαζόμενοι θα πειθαρχήσουν στο νέο καταστατικό και θέλει να αποφύγει τυχόν μελλοντικές προσφυγές στα δικαστήρια, δηλ. στην πραγματικότητα, επιχειρεί να κατοχυρωθεί νομικά απέναντι στα ίδια του τα μέλη! Ταυτόχρονα, χρησιμοποιεί και αυτό το ζήτημα ως μέσο για να προχωρήσει τις πολιτικές εκκαθαρίσεις των διαφωνούντων.

Αφήνω για το τέλος την πεμπτουσία της "σύγχρονης" αντίληψης της ηγεσίας του κόμματος για το δημοκρατικό συγκεντρωτισμό, πάντα με την επιφύλαξη της γνησιότητας του ρεπορτάζ του Βήματος:

«Βεβαίως κάθε κομματικό μέλος έχει δικαίωμα να εκφράσει την άποψή του και δημόσια στα πλαίσια του προσυνεδριακού διαλόγου. Ειδικά, όμως, το μέλος του Κόμματος ή το μέλος της ΚΝΕ που αρθρογραφεί στον "Ριζοσπάστη" χρειάζεται να διατυπώνει στη βάση τού καταστατικού ελεύθερα τη γνώμη του με υπευθυνότητα»

και παρακάτω:

(το μέλος) «να παίρνει υπόψη του ότι ζούμε και παλεύουμε σε ένα εχθρικό περίγυρο, με τους ποικιλώνυμους αντιπάλους να έχουν το Κόμμα στο στόχαστρό τους μόνιμα». «Κανένα μέλος του Κόμματος δεν πρέπει να αφήνει περιθώρια αξιοποίησής του από την αστική πολιτική και τον οπορτουνισμό. Πολύ περισσότερο μάλιστα η όποια διαφορετική γνώμη δεν μπορεί να τεκμηριώνεται με διαστρεβλώσεις ή λογοκριμένα αποσπάσματα, όπως συμβαίνει στη συγκεκριμένη περίπτωση με το σχετικό προσυνεδριακό άρθρο του σ. Ν. Μπογιόπουλου σε σχέση με τη θέση που διατύπωσε η σ. Αλέκα Παπαρήγα - τότε ΓΓ της ΚΕ του Κόμματος - για το κριτήριο ψήφου στο Κόμμα»

Μάλιστα...
Στην πραγματικότητα το απόσπασμα αυτό δεν αποτελεί έκπληξη για όποιον "διαφωνούντα" επιχείρησε να υπερασπιστεί και να αγωνιστεί υπέρ της διαφωνίας του, αξιοποιώντας τις δυνατότητες του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού όπως ορίζονται στο καταστατικό του ΚΚΕ. Αρχικά φιλικές παραινέσεις για "υπευθυνότητα" στην έκφραση άποψης "διότι υπάρχουν και άπειρα μέλη στην κομματική οργάνωση που μπορεί να παρεξηγήσουν τα λόγια σου", στη συνέχεια η αντιμετώπιση τόσο από τα τοπικά καθοδηγητικά όργανα όσο και από τα μέλη του ΠΓ που αρθρογράφησαν στον Ριζοσπάστη μετά την επίσημη λήξη του προσυνεδριακού διαλόγου, έκαναν σαφές το πώς αντιλαβάνεται το δημοκρατικό συγκεντρωτισμό η σημερινή ηγεσία του κόμματος. Συνοπτικά, επιχειρείται να δοθεί στη διαφωνία το καθεστώς της εχθρικής πράξης προς το κόμμα, με βάση διάφορες δικαιολογίες σαν τις παραπάνω.
Τί σχέση έχουν όλα αυτά με το λενινιστικό κόμμα νέου τύπου που είχε στις γραμμές του κατά την Οκτωβριανή επανάσταση μέχρι και τον Τρότσκι (με τα όσα είχε ήδη κάνει και πει...); Ή μόνον στη σημερινή εποχή γίνεται αξιοποιίηση της εσωκομματικής διαπάλης από τον αντίπαλο; Μήπως γι' αυτόν το λόγο πρέπει να την ...καταργήσουμε;!
Για πόσο θα τα ανέχονται όλα αυτά τα μέλη και οι φίλοι του ΚΚΕ; Μπορούν άραγε να τα υπερασπιστούν στον περίγυρό τους; Μπορούν να πείσουν ότι άνθρωποι όπως ο Μπογιόπουλος, ο Σκυλλάκος, αλλά και κάθε άλλος κομμουνιστής, μέλος ή φίλος του ΚΚΕ με τη δική του ιστορία στο κίνημα, είναι εχθρός του κόμματος και των συμφερόντων της εργατικής τάξης, μόνο με βάση τη διαφωνία του με τη σημερινή πολιτική γραμμή του ΚΚΕ;

Εν τέλει, μπορεί σήμερα ένας κομμουνιστής, μέλος ή φίλος του κόμματος, να διατηρήσει την αξιοπρέπειά του και το κύρος του στον περίγυρό του, υπερασπιζόμενος τις πράξεις αυτές μιας τόσο ανυπόληπτης ηγεσίας; Μπορεί κανείς να είναι κομμουνιστής και να προωθεί τα συμφέροντα της τάξης του, κλείνοντας τα μάτια σε όλα αυτά;