1. Το χθεσινό είναι ένα πολύ άσχημο εκλογικό αποτέλεσμα για τον ελληνικό λαό. Τα επόμενα χρόνια θα είναι πολύ δύσκολα, γεμάτα ακραίες νεοφιλελεύθερες πολιτικές, μεγαλύτερη φτωχοποίηση του ελλ. λαού, βαθύτερη ενσωμάτωση στον υπό κλιμάκωση Γ' Παγκόσμιο Πόλεμο στο πλευρό του ευρωατλαντικού ιμπεριαλισμού που επιτίθεται σα πληγωμένο θηρίο, ενώ ελοχεύει τόσο ο κίνδυνος νέας οξείας οικονομικής κρίσης, όσο και αυτός κάποιου τύπου "εθνικής" καταστροφής μέσω της διευθέτησης των ελληνοτουρκικών σχέσεων στα πλαίσια και με πρωτοβουλία του ΝΑΤΟ.
2. Ενάντια στο στρατόπεδο των ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ακροδεξιάς που θα πρωτοστατήσει στα παραπάνω, θα στέκεται μια αποδυναμωμένη συστημική εφεδρεία του ΣΥΡΙΖΑ, σε πιθανή υπαρξιακή κρίση, και ένα ΚΚΕ σχετικά ανενόχλητο από τα αριστερά του στο να συνεχίσει ή και να επιταχύνει την προσαρμογή του στις σύγχρονες απαιτήσεις της ιμπεριαλιστικής πολιτικής.
3. Το αποτέλεσμα αποδεικνύει ότι δεν υπάρχει επαρκής χώρος στην Ελλάδα για μια φιλοΕΕ και φιλοΝΑΤΟϊκή, μεταμοντέρνα, σοσιαλφιλελεύθερη, "δικαιωματική" Αριστερά, ώστε αυτή να είναι ηγεμονική κυβερνητική δύναμη. Η Ελλάδα δε θα γίνει τώρα στα κοντά, ή και ποτέ..., Πορτογαλία, Ισπανία, ή ...Δανία του Νότου... Αν είσαι υπέρ της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, δεν μπορείς παρά να είσαι και υπέρ του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού, του παγκόσμιου πολέμου των ιμπεριαλιστών, της καταστροφής του περιβάλλοντος, της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης (μνημόνια κοκ). Στην Ελλάδα αυτή η γνώση είναι πλέον - μετά το 2015 - μέρος της μέσης λαϊκής συνείδησης, είτε της αριστερής, είτε της δεξιάς. Η υπαρξιακή κρίση του ΣΥΡΙΖΑ ξεκινά από το γεγονός ότι δεν έχει χώρο και αξιοπιστία στα αριστερά του, και δεν κατάφερε ποτέ να απορροφήσει πλήρως τη δεξιά του, δηλ. το ΠΑΣΟΚ. Πάντα το ορίτζιναλ είναι καλύτερο από τις απομιμήσεις...
4. Αναρρωτιέμαι αν δικαιώνονται οι σύντροφοι και συναγωνιστές που αποφάσισαν να στηρίξουν το ΚΚΕ, παρόλες τις τεράστιες διαφωνίες που έχουν με την πολιτική του, διότι "μιλάει για τον σοσιαλισμό και τον κομμουνισμό, και κάνει συνδικαλιστικούς αγώνες". Θα ήταν χειρότερη μια βουλή με ΚΚΕ 6% και πχ το ΜΕΡΑ25 σε αυτήν; Θα είναι πιο εύκολη ή πιο δύσκολη πλέον η συνδιαλλαγή της ηγεσίας του με το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα τόσο εντός, όσο και εκτός βουλής; Θα του είναι πιο εύκολο ή πιο δύσκολο να οδηγεί αγώνες, όπως αυτούς του προηγούμενου διαστήματος για το δυστύχημα των Τεμπών, σε αδιέξοδο, να ακολουθεί τον "αγωνιστικό" σχεδιασμό της ΓΣΕΕ, ή να παριστάνει ότι είναι ενάντια στο ΝΑΤΟ και στην ΕΕ διαδηλώνοντας στη ρωσική πρεσβεία, αποκαλώντας την Κίνα "ιμπεριαλιστική", και προτιμώντας τη χρεωκοπία εντος Ευρώ και με μνημόνια αντί για εκτός Ευρώ και σε ρήξη με την ΕΕ και τους δανειστές;
5. Αναρρωτιέμαι και ποιο είναι ακριβώς το όφελος από τα ποσοστά των πολυάριθμων σχηματισμών της εξωκοινοβουλευτικής "κομμουνιστικής/αντικαπιταλιστικής"Αριστεράς που αποφάσισαν να καταγραφεί το καθενα ξεχωριστά με τη δική του εκδοχή "προγράμματος για την επανάσταση". Πόσοι "ψήφισαν επανάσταση/εξέγερση/ανατροπή" και τι όφελος προκύπτει από αυτό για τον ελληνικό λαό; Ποιος ασχολείται με αυτό καταρχήν;
6. Παρομοίως, βρήκανε πουθενά την ψήφο τους οι σύντροφοι που το έριξαν άκυρο γράφοντας τα αγαπημένα τους συνθήματα; Ποιος ασχολείται με αυτήν την επισης αυτοαναφορική επιλογή, πλην των φίλων τους στο facebook;
7. Τα αποτελέσματα, όπως και η αδυναμία πρόβλεψής τους, δείχνουν πόσο έξω από τον ελληνικό λαό είναι οι οργανώσεις της εξωκοινοβουλευτικής αυτής Αριστεράς. Τόσο, μάλιστα, που φαντασιώνονται έναν άλλον ελληνικό λαό από αυτόν που υπάρχει, έναν λαό "Τσε Γκεβάρα", "πατριώτη" ή και "διεθνιστή", που αποφασίζει τι θα ψηφίσει με κριτήριο τα σημαντικότερα προβλήματα του κόσμου, την καταστροφή του περιβάλλοντος, τον παγκόσμιο πόλεμο, που είναι έτοιμος και πρόθυμος για αγώνες και θυσίες για την ανατροπή του καπιταλισμού κοκ...
8. Ο λαός, όμως, μοχθεί καταρχήν για να ζήσει, για την υλική αναπαραγωγή του. Και όταν το καταφέρνει με μια σχετική άνεση, προτιμά να διασφαλίσει ότι δε θα ρισκάρει περισσότερα από όσα μπορεί να χάσει. Δεν επαναστατεί κανείς διότι έχασε 30% της αγοραστικής του δύναμης σε 5-10 χρόνια. Συμφωνώ ότι η οικοδόμηση του σοσιαλισμού, ο κομμουνισμός, κοκ, είναι ένα μέλλον που μπορεί να φτιαχτεί μόνο συνειδητά, από ένα ανώτερο συλλογικό υποκείμενο, από έναν ανώτερο ανθρώπινο πολιτισμό από τον σημερινό. Όμως, όσο ζούμε στον καπιταλισμό, η συνειδητότητα είναι προνόμιο της πρωτοπορίας, και η πλειοψηφία του κόσμου διαμορφώνει κοινωνική και πολιτική συνείδηση με πιο άμεσους και αυθόρμητους τρόπους, υπό την κυριαρχία της ιδεολογίας της αστικής τάξης.
9. Χρειάζεται πολύ καλύτερη εκτίμηση του τι σημαίνει η οργανική σύνδεση της ελληνικής οικονομίας, και συνολικότερα κοινωνίας, στην ΕΕ, στο ΝΑΤΟ, και γενικά αυτό που ονομάζουμε "Δύση". Ιμπεριαλιστική εξάρτηση; Ναι. Εκμετάλλευση και καταπίεση πάνω από τον μέσο όρο της ΕΕ; Ναι. Στρεβλή υποανάπτυξη σε σχέση με τον μέσο όρο της ΕΕ; Ναι. Παράδοση της εθνικής κυριαρχίας στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ; Ναι.
Αλλά και 500 χιλ με 1 εκ συμπατριώτες μας, από τα πιο δυναμικά στρώματα της κοινωνίας, "ελεύθερους" να κυνηγήσουν την ατομική λύση στις χώρες της ΕΕ, τις ΗΠΑ και την Αυστραλία, από τους οποίους ελάχιστοι πρέπει να ψήφισαν στις εκλογές αυτές. Τι θα συνέβαινε αν εγκλωβίζονταν ως άνεργοι ή χαμηλόμισθοι, ειδικευμένοι σε μεγάλο βαθμό, εργαζόμενοι στην Ελλάδα;
Αντίθετα, τι ρόλο παίζουν περίπου 1 εκ. προσφύγων και μεταναστών των τελευταίων 10-20 χρόνων, εγκλωβισμένων και "ενσωματωμένων" πλέον στη χώρα μας, ή/και η ανειδίκευτη νεολαία, που δεν μπορούν (τόσο εύκολα) να "κυκλοφορήσουν" στην ΕΕ, ένα σώμα, δηλ., που από τη μια αποτελεί το υπερεκμεταλλευόμενο παραγωγικό κομμάτι της εγχώριας εργ. τάξης, και από την άλλη, είτε δεν έχει πολιτικά δικαιώματα, είτε επιλέγει να απέχει από τις εκλογές (ειδικά το καλοκαίρι, και αναγκαστικά για λόγους εργασίας στον τουρισμό);
Είναι παράλογο να μην είναι έτοιμος ο ελλ. λαός να ψηφίσει για έναν πόλεμο ενάντια στο ΝΑΤΟ, όταν έχει δει τις καταστροφές στη Συρία και στη Λιβύη, και αντιλαμβανόμενος την Τουρκία ως επιθετικό και πανίσχυρο εχθρό;
10. Η μόνη λύση που βλέπω είναι να δουλέψουμε σοβαρότερα για ένα πολιτικό σχέδιο που να έχει νόημα για τον πραγματικό ελληνικό λαό, και όχι τον φανταστικό που επινοούμε ενίοτε βολουνταριστικά. Η σύγκρουση με την ΕΕ, το ΝΑΤΟ και την ελληνική ολιγαρχία, δηλ. τον αντίπαλο του ελλ. λαού για την εξουσία, οι όσο το δυνατόν πιο ισότιμες σχέσεις με τις αναδυόμενες οικονομίες των BRICS+, ένα επιστημονικά επεξεργασμένο σχέδιο παραγωγικής αναδιάρθρωσης, και ευνοϊκότερης επανένταξης της ελληνικής οικονομίας στον διεθνή καταμερισμό εργασίας δεν μπορούν παρά να αποτελούν τα θεμέλια του σχεδίου αυτού, στα οποία υπάρχουν οι προϋποθέσεις για ευρύτερες συγκλίσεις στα πλαίσια ενός
κοινωνικοπολιτικού μετώπου.
Εντός αυτής της διαδικασίας, και ως όρος για την ανάπτυξη και επιτυχία της, οφείλει να γίνει
η ανασυγκρότηση του κομμουνιστικού κινήματος που θα επιχειρήσει να ηγεμονεύσει και να δώσει στρατηγική προοπτική σε αυτήν την κοινωνική και πολιτική κίνηση, όχι μόνο για τη χώρα, αλλά, πλέον, για το σε τι κόσμο στοχεύουμε.
Πάνω σε αυτά τα ζητήματα πρέπει να συζητήσουμε, να συνεργαστούμε, να ενωθούμε και να συγκρουστούμε, και όχι για το "αν πρέπει να κυβερνούν οι κομμουνιστές στον καπιταλισμό", ή για την ακριβή δοσολογία μεταρρύθμισης και επανάστασης, ή για τον καλύτερο επιθετικό προσδιορισμό στον ξεπερασμένο από τα πράγματα πολιτικό όρο της Αριστεράς, κοκ, κοκ, ζητήματα που δεν απασχολούν κανέναν πέρα από έναν μικρόκοσμο μυημένων.
Θα κριθούμε στο εξής: μπορούμε να πείσουμε τον ελληνικό λαό ότι αυτό είναι ένα σχέδιο που θα τον βγάλει προοπτικά σε καλύτερη θέση από σήμερα, "νικητή" της όποιας σύγκρουσης και ρήξης, και με λελογισμένες θυσίες σε σχέση με αυτές που μπορεί να αποδεχθεί σήμερα, σε μη επαναστατικές συνθήκες, και έχοντας, από ότι φαίνεται, "λίπος να κάψει" ακόμη;
11. Ειδικά για τον μικρόκοσμό μας, της εξωκ. κομμουνιστικής Αριστεράς, δεδομένης της ύπαρξης αυτού του ΚΚΕ, και του μεγέθους των υλικών πόρων και του ανθρώπινου δυναμικού που έχει στη διάθεσή του, μόνο στην παραπάνω κατεύθυνση θα έχουμε λόγο ύπαρξης. Μόνο αν προσφέρουμε και ζυμώσουμε με μάχιμο τρόπο, μέσα στους καθημερινούς λαϊκούς αγώνες, εκεί που ο λαός ζει, εργάζεται, διασκεδάζει, κοκ, το παραπάνω πολιτικό σχέδιο. Αυτό δηλ. που το ΚΚΕ αρνείται να κάνει. Αν περιμένουμε οποιαδήποτε οργανωτική και πολιτική πρόοδο μέσω κάποιου είδους ιδεολογικο-πολιτικής διαπάλης με το ΚΚΕ για τον κομμουνισμό, τον αντιιμπεριαλισμό κοκ, είμαστε χαμένοι από χέρι. Πρέπει ...ΧΘΕΣ να διαμορφώσουμε τους οργανωτικούς όρους για να ξεκινήσει αυτή η διαδικασία, παρόλες τις στρατηγικές μας διαφωνίες. Να σταματήσει η φαιδρότητα "προκηρύξεων" και καλεσμάτων για "οργανωτική ενίσχυση", οργανώσεων και συλλογικοτήτων μερικών δεκάδων μελών...
Ας σκεφτούμε και μόνο το εξής: ένα λαϊκό κίνημα στην κατεύθυνση που σκιαγραφώ παραπάνω θα έχει να αντιμετωπίσει την υλική δύναμη του εγχώριου κράτους, των ιμπεριαλιστικών κρατών πατρώνων του, μια βουλή 100% υποταγμένη ή συμβιβασμένη (ΚΚΕ) στην ιμπεριαλιστική πολιτική, ακόμη και αυτή την υλική δύναμη που κινητοποιεί το σε μεγάλο βαθμό επαγγελματοποιημένο ΚΚΕ.
Τι υλικούς και ανθρώπινους όρους έχει να αντιπαραβάλει το δικό μας στρατόπεδο (αφήνω στην άκρη τη σημερινή πολυδιάσπαση...);
Σκεφτείτε από την αλλη εκατομμύρια μελών πχ του κινεζικού κομμουνιστικού κόμματος να δρουν πάνω σε ένα σχέδιο που - άσχετα από το αν το θεωρούμε "καπιταλιστικό" ή "σοσιαλιστικό" - αποτελεί πέραν κάθε αμφιβολίας πρόοδο τόσο για την Κίνα, όσο θα έλεγα, και για τον υπόλοιπο κόσμο που αντιστέκεται στον ιμπεριαλισμό. Σκεφτείτε τους υλικούς και ανθρώπινους πόρους που κινητοποιεί το κινεζικό κράτος υπό την εξουσία του κόμματος αυτού. Σκεφτείτε και τους αντίστοιχους πόρους που κινητοποιούνται στις διάφορες διεθνείς συνεργασίες του κράτους αυτού στα πλασία των BRICS+. Τέλος, σκεφτείτε το μέγεθος της σύγκρουσης με τους αντίστοιχους ανθρώπινους και υλικούς όρους που κινητοποιούν τα ιμπεριαλιστικά κράτη εναντίον τους...
Που βρίσκεται συγκριτικά το μοντέλο της "αντικαπιταλιστικής εξέγερσης", της "γενικής απεργίας", της "δυαδικής εξουσίας", ή της ..."εφόδου στα ανάκτορα" που ονειρεύονται σήμερα οι οργανώσεις της εξωκ. κομμ. Αριστεράς στη χώρα μας σε αυτήν την πραγματικότητα; Μιλάμε για οργανώσεις που καταλήγουν να αποθεώνουν και να ψάχνουν την ...ελπίδα σε κινήματα όπως τα κίτρινα γιλέκα ή το πρόσφατο απεργιακό κίνημα για το ασφαλιστικό στη Γαλλία, σε αντίστοιχα κινήματα στις ΗΠΑ κοκ.
Πρέπει να σκεφτούμε καλύτερα τη σύνδεση του εθνικού με το ταξικό, όχι μόνο ως προς τις οικονομικές πλευρές της διεθνούς αγοράς, αλλά και ως προς την ίδια την ταξική πάλη.
Φυσικά δεν ισχυρίζομαι ότι πρέπει τα εργατικά και λαϊκά κινήματα να υποταχθούν στη μία ή την άλλη στρατηγική του ενός ή του άλλου κράτους, πχ της Κίνας. Κάτι τέτοιο θα τα μετέτρεπε σε εγχώριους "πράκτορες" των κρατών αυτών, ακόμη και αν δώσουμε και την πιο θετική δυνατή έννοια στη λέξη αυτή, ακόμη δηλ. και αν αφορά ένα σχέδιο "διεθνούς επανάστασης". Αυτό θα οδηγούσε σε κάθε περίπτωση στο πολιτικό περιθώριο, και όχι σε κάποιο μαζικό κίνημα ή κόμμα. Δεν πιστεύω ότι ο "πελαργός της επανάστασης" θα έρθει από το εξωτερικό.
Ο προβληματισμός παραμένει, όμως.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Το σχόλιό σας θα δημοσιευτεί μόνο αν περιέχει το ονοματεπώνυμό σας και κατόπιν επιβεβαίωσής της ταυτότητάς σας. Αν είναι η πρώτη φορά που σχολιάζετε, παρακαλώ στείλτε μου και τα στοιχεία επικοινωνίας σας (πχ e-mail) με ένα e-mail.