Τι (δεν) θα ψηφίσω...

Εξηγιόμαστε για να μην παρεξηγιόμαστε...

Στο σημείωμα αυτό καταθέτω μερικές προσωπικές σκέψεις, για τις οποίες σε καμία περίπτωση δεν φέρει ευθύνη καμία συλλογικότητα με την οποία σχετίζομαι, όπως πχ ο Σύλλογος Μαρξ. Σκέψης "Γ. Κορδάτος".

Το γεγονός ότι διεξάγονται βουλευτικές εκλογές και οι πολιτικές συλλογικότητες με τις οποίες σχετίζομαι ή συνεργάζομαι είτε δεν μπαίνουν στον κόπο να πάρουν δημόσια θέση, είτε παίρνουν θέση υπέρ της άκυρης ψήφου, είναι ενδεικτικό του τρομερά άγονου πολιτικού σκηνικού από τη σκοπιά των εργατικών και λαϊκών συμφερόντων - όπως τα αντιλαμβανόμαστε οι ως άνω, φυσικά - εντός του οποίου διεξάγονται οι εκλογές αυτές.

Ενδεικτικά, καμία από τις πολιτικές δυνάμεις της κομμουνιστικής και ριζοσπαστικής Αριστεράς στη χώρα μας:

(α) δεν τοποθετείται με σαφήνεια ενάντια στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ στον υπό κλιμάκωση Γ' Παγκόσμιο Πόλεμο που διεξάγει η - υπό την ηγεμονία των ΗΠΑ - ευρωατλαντική ιμπεριαλιστική συμμαχία (και παρόλη τη νεοφασιστική/νεοναζιστική αιχμή του στρατοπέδου αυτού),

(β) δεν παρουσιάζει ένα συνολικό πολιτικό σχέδιο, συμπεριλαμβανομένων των πολιτικών και κοινωνικών συμμαχιών σε δημοκρατική, αντιιμπεριαλιστική-αντιμονοπωλιακή, πατριωτική και ταυτόχρονα ουσιωδώς διεθνιστική, κατεύθυνση, ούτε εντός της χώρας ούτε και διεθνώς· ένα σχέδιο που να πείθει τον λαό ότι μπορεί να αποτολμήσει τη σύγκρουση με την ελληνική ολιγαρχία του μεγάλου κεφαλαίου και τους διεθνείς ιμπεριαλιστές, ευρω-ατλαντιστές, πάτρωνές της, και να βγει νικητής, έστω με τις ανάλογες θυσίες και αγώνες.

Σε αυτή την πολιτική συγκυρία, λοιπόν, κυρίως αναμένουμε το τέλος αυτού του εκλογικού πανηγυριού, και τον ερχομό από Σεπτέμβρη του ...λογαριασμού, με τις νέες "μνημονιακού τύπου" πολιτικές λόγω της επερχόμενης νέας φάσης της καπιταλιστικής κρίσης, τις ιδιωτικοποιήσεις μέχρι και του νερού που πίνουμε, τη βαθύτερη εμπλοκή στα πολεμικά σχέδια του ιμπεριαλισμού, αλλά και πιθανές νατοϊκές διευθετήσεις των ελληνο-τουρκικών διαφορών...

Ωστόσο, επειδή οι βουλευτικές εκλογές είναι μια εξαιρετικά πολιτικοποιημένη στιγμή της ταξικής πάλης, και επειδή οι κομμουνιστές πρέπει να αξιοποιούμε κάθε τέτοια στιγμή, ακόμη και την πιο ασήμαντη, προς εξυπηρέτηση της πολιτικής μας (εννοοούμενη ως διαλεκτική, αντιφατική, ενότητα στρατηγικής και τακτικής), επιχειρώ να λάβω θέση παρακάτω ως προς το ερώτημα του τίτλου του σημειώματος αυτού, έστω και την τελευταία στιγμή, δηλ. ως μια συμβολή στη συζήτηση που δεν ενδιαφέρεται να κατευθύνει την ψήφο κανενός.

Απαραίτητο είναι να κατανοήσουμε τον ρόλο της κοινοβουλευτικής πάλης, και επομένως και των εκλογών, ως ένα ζήτημα τακτικής, και όχι στρατηγικής, για τους κομμουνιστές. Στις εκλογές δεν ψηφίζουμε για την επανάσταση, ή για το πρόγραμμα που θα εφαρμόσουμε στον σοσιαλισμό, ούτε, όμως, και τις χρησιμοποιούμε απλά για να ζυμώσουμε προπαγανδιστικά και "συμβολικά" τη θέση μας, ή για να "στείλουμε ένα μήνυμα". Πρέπει, όπως και σε όλες τις περιπτώσεις που αφορούν την τακτική, να γίνει μια συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης, και να αποφασίσουμε ποια επιλογή από αυτές που μας φέρνει η ζωή, είτε ευθυνόμαστε εμείς γι' αυτό, είτε όχι, είναι η καλύτερη, με βάση τους μεσο- / μακρο- πρόθεσμους πολιτικούς μας στόχους.

Έχοντας ορίσει τους στόχους αυτούς αλλού ως (α) το λαϊκό μέτωπο σε δημοκρατική, αντιιμπεριαλιστική, αντιμονοπωλιακή, πατριωτική και διεθνιστική, κατεύθυνση, και (β) την ανασυγκρότηση του κομμουνιστικού κινήματος ως όρο για ένα τέτοιο μέτωπο, και έχοντας περιγράψει το πλαίσιο της δυσμενέστατης πολιτικής συγκυρίας, ας δούμε πως μεταφράζεται αυτό σε συγκεκριμένη επιλογή στη συγκεκριμένη κατάσταση.

Τι δε θα ψηφίσω...

1. Δε θα ψηφίσω ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΣΥΡΙΖΑ, τα κόμματα από τα οποία δηλ. πιθανώς θα προκύψει κάποια στιγμή κάποια κυβέρνηση, διότι είναι όλα δεσμευμένα στην κυρίαρχη πολιτική που εξυπηρετεί την ελληνική ολιγαρχία του μεγάλου κεφαλαίου, εντός του πλαισίου της στρατηγικής της ολιγαρχίας αυτής για υποταγή στις ΗΠΑ, στο ΝΑΤΟ και στην ΕΕ.

Αυτό δε σημαίνει ότι θεωρώ μια κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ ίδια με μια κυβέρνηση με κορμό τη ΝΔ. Ακόμη και αν γλιτώναμε την ιδιωτικοποίηση του νερού για μερικά χρόνια, για παράδειγμα, μπορεί να ήταν ευχής έργον. Ωστόσο, δε θεωρώ τις διαφορές αρκετές για να ψηφίσω για το ποιος θα κυβερνήσει, και όχι με κάποιο άλλο σκεπτικό (βλ. και παρακάτω).

2. Δε θα ψηφίσω, προφανώς, κανένα ψευτοπατριωτικό, εθνικιστικό, ακροδεξιό ή και φασιστικό δεκανίκι της ίδιας πολιτικής.

3. Δε θα ψηφίσω ΚΚΕ, διότι πρέπει να τιμωρηθεί για την πολιτική του όλα τα τελευταία χρόνια σταδιακού συμβιβασμού με την πολιτική αυτή, 

• όταν έλεγε ότι η κρίση και τα μνημόνια είναι "μια από τα ίδια",
• όταν αρνούνταν κάθε πολιτική συμμαχία για διέξοδο από την κρίση με ρηξη με ΕΕ-ΔΝΤ-δανειστές και έξοδο από το Ευρώ,
• όταν ψήφιζε άκυρο στο δημοψήφισμα του 2015, με κίνδυνο να πριμοδοτηθεί και να νικήσει το ΝΑΙ (κάτι που θα είχε ως αποτέλεσμα για τα επόμενα 10-20 χρόνια να ισχυρίζεται η ελληνική αστική τάξη ότι "ο λαός διάλεξε τα μνημόνια και την ΕΕ"),
• όταν μετά το δημοψήφισμα ο Κουτσούμπας δήλωνε ότι υπό τις συγκεκριμένες συθήκες δεν είναι υπέρ της χρεωκοπίας εκτός Ευρώ,
• όταν σήμερα ανακαλύπτει ιμπεριαλιστές στα κράτη που πολεμάνε ενάντια στον ευρω-ατλαντικό ιμπεριαλισμό, και παίρνει τυπικά ίσες αποστάσεις, δηλ. στην ουσία κάνει τις πλάτες στον ιμπεριαλισμό στον υπό κλιμάκωση Γ' Παγκόσμιο Πόλεμο.

Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, παρόλη την ιδεολογικά φορτισμένη φρασεολογία του ΚΚΕ, και την όλη οικονομική/πολιτική του πάλη που έχει στοιχεία αντίστασης στην πολιτική του κεφαλαίου, ή και παρόλη την αυτοθυσία πολλών αγωνιστών στις γραμμές του, εν τέλει το ΚΚΕ λειτούργησε ενάντια στα λαϊκά συμφέροντα, στον άξονα της κυρίαρχης αντίθεσης ("λαός - μονοπώλια/ιμπεριαλισμός") που διαπερνά την ελληνική κοινωνία.

Μάλιστα, έχοντας γνωρίσει από μέσα τον τρόπο λειτουργίας του, και το πόσο σημαντικά για τη συνοχή του και τη διατήρηση της πολιτικής του γραμμής είναι ο "κομματικός πρατρωτισμός", και τα ..."οικονομικά δεδομένα" (κρατικές επιχορηγήσεις, κοινοβουλευτικές αποζημιώσεις, κοκ, από τη μια, κομματική περιουσία και επιχειρήσεις, αλλά και ένας στρατός επαγγελματικών στελεχών από την άλλη...), θεωρώ ότι χωρίς να αδυνατίσει εκλογικά, δεν πρόκειται να υπάρξει και κανένα περιθώριο να προβληματιστούν τα μέλη, οπαδοί και φίλοι του για τη λάθος πορεία.

4. Δε θα ψηφίσω ΑΝΤΑΡΣΥΑ ή άλλες οργανώσεις της "εξωκοινοβουλευτικής κομμουνιστογενούς/ριζοσπαστικής Αριστεράς' για παρόμοιους λόγους με αυτούς του ΚΚΕ. Βαραίνει τον χώρο η αποτυχία όλων των τελευταίων χρόνων για να δοθεί μια διέξοδος στον λαό, και στις τρέχουσες εκλογές συγκεκριμένα, ο αποπροσανατολισμός στο θέμα του ρωσο-νατοϊκού πολέμου στην Ουκρανία, ή και η ανοιχτή πρακτόρευση της ιμπεριαλιστικής προπαγάνδας στο θέμα αυτό, η έλλειψη προγραμματικών επεξεργασιών για να γίνει η "ρήξη/ανατροπή" κάτι παραπάνω από ένα αόριστο σύνθημα. Οι οργανώσεις αυτές έχουν επιλέξει έναν αφηρημένο, αόριστο εχθρό, το "κεφάλαιο", τον "καπιταλισμό", και αποτυγχάνουν ως ...δια μαγείας, να στοχεύσουν τη μορφή που αυτός παίρνει στη ζώσα πραγματικότητα, ξανά, και ξανά, και ξανά..., παρόλους τους αγώνες που δίνουν οι κατά κανόνα τίμιοι αγωνιστές που τις στελεχώνουν. Ο δογματισμός, η τρομερή αδυναμία να αλλάξουν πορεία μετά από δεκαετίες στο πολιτικό περιθώριο, το γεγονός ότι εν μέσω κρίσης και πολέμου συνεχίζουν να διασπώνται, αντί να προκύψει το απαραίτητο πολιτικό μέτωπο (βλ. παραπάνω), επιβεβαιώνουν την κριτική που κάνω εδώ.

Επιπλέον, στα πλαίσια της παραπάνω θέσης για το "πως πάμε/ψηφίζουμε στις εκλογές", το γεγονός ότι αυτές οι οργανώσεις κατεβαίνουν στις εκλογές με "πρόγραμμα την επανάσταση/τον αντικαπιταλισμό", δηλ. στην ουσία με ένα συμβολικό τρόπο, χωρίς κανένα συγκεκριμένο πολιτικό στόχο, με σπρώχνει ακόμη μακρύτερα από το να τις στηρίξω. Μάλιστα, όταν οι εκλογές αυτές διεξάγονται με ότι κοντινότερο στην απλή αναλογική έχει υπάρξει εδώ και δεκαετίες, η έλλειψη πολιτικής στόχευσης για τη συγκεκριμένη μάχη των βουλευτικών εκλογών, είναι ακόμη περισσότερο εκνευριστική. Η ψήφος σε αυτές τις οργανώσεις, παρόλο τον συμβολισμό που μπορεί να περιέχει, στην πράξη ενισχύει τις γραφειοκρατίες που τις διαχειρίζονται, και την ...αυτοδυναμία της ΝΔ...

5. Δε θα ψηφίσω άκυρο ή λευκό, διότι υπάρχει καλύτερη ψήφος από αυτά (βλ. παρακάτω), γιατί ενισχύουν την αυτοδυναμία της ΝΔ, και γιατί, όπως ανέφερα και παραπάνω, δεν πιστεύω στη "συμβολική" ψήφο.

Τι θα ψηφίσω...

Τελικά, και λίγο με την εις άτοπον επαγωγή, θα ψηφίσω τη συμμαχία της ΛΑΕ με το ΜΕΡΑ25, για τους παρακάτω λόγους:

1. Δεν έχω καμία αμφιβολία για το πρόχειρο και ουτοπικό του προγράμματός τους, που ως προς ορισμένες πλευρές φτάνει τα όρια της ...μπαρουφακικής φαιδρότητας... (πχ βλ. μια παλιότερη κριτική μου).

Όμως, με βάση τα όσα είπαμε παραπάνω, ποια από τις δυνάμεις της Αριστεράς μπορεί να ισχυριστεί όχι έχει πραγματικά συνεκτικό πρόγραμμα ρήξης με την ελληνική ολιγαρχία και τον ευρω-ατλαντικό ιμπεριαλισμό; Τα περί "κοινωνικοποίησης με εργατικό ελεγχο" που τα γράφουμε στην καθισιά σε μια δισέλιδη ανακοίνωση δεν συνιστούν προγραμμα, ούτε φυσικά η σοσιαλιστική ...μελλοντολογία...

2. Έχω ξεκάθαρο ότι ούτε αυτή η δύναμη τοποθετείται σωστά απέναντι στην ΕΕ, στο ΝΑΤΟ, ή και στον ρωσο-νατοϊκό πόλεμο στην Ουκρανία. Ωστόσο, έχει συγκριτικά μια αρκετά καλή θέση, και είναι εμφανές ότι εσωτερικά υπάρχει διαπάλη για το ζήτημα. Ειδικότερα οι συναγωνιστές της ΛΑΕ, κάποιοι από τους οποίους μπορεί να βρεθούν στη βουλή, είναι φωνές που καλό είναι να ακούγονται σε αυτήν, και γι' αυτό το ζήτημα.

Άλλωστε, προκειμένου να γίνει αυτή η εκλογική συμμαχία, χρειάστηκε το ΜΕΡΑ25 να μετακινηθεί προγραμματικά, έστω και σε επίπεδο διακηρύξεων, τόσο στο ζήτημα του ΝΑΤΟ, όσο και σε αυτό της ΕΕ, και του Ευρώ.

Εννοείται ότι αυτή η μετακίνηση έχει ελάχιστη αξιοπιστία. Όχι μόνο γιατί΄δεν είναι απαραίτητο ότι αυτοί που εκφέρουν τις νέες θέσεις τις εννοούν πραγματικά, ούτε διότι υπάρχουν τόσα πολλά "ναι μεν, αλλά" και ..."δημιουργικές ασάφειες" στον τρόπο που εκφέρονται αυτές οι θέσεις. Αλλά γιατί ακόμη και αυτοί που είναι οι πιο φανατικοί υπέρ πχ της εξόδου από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, δεν είναι "αξιόπιστοί" στον βαθμό που δεν ζορίζονται να παράγουν προγραμματικές θέσεις για το πως μπορεί αυτό να γίνει με νικητή τον λαό, και που δεν ζυμώνουν τέτοιες θέσεις μέσα στο εργατικό και λαϊκό κίνημα, ώστε να προετοιμαστεί ο λαός για το μέγεθος της σύγκρουσης.

Το σημαντικό δεν είναι πως διατυπώνεις μια θέση έναν μήνα πριν τις εκλογές. Δεν κρίνει αυτό την "αξιοπιστία" σου. Αλλά το πως δρας όλο το προηγούμενο διάστημα για να προετοιμάσεις την πολιτική μάχη την οποία αναγγέλεις, ώστε να μπορείς να τη διεξάγεις πραγματικά με ελπίδες να την κερδίσεις... Με αυτήν την έννοια έχουν κριθεί ήδη ως εξαιρετικά "αναξιόπιστοι" τόσο το ΚΚΕ, όσο και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ κοκ... Πχ "έξω από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ" από τη μια, και "ιμπεριαλιστική Κίνα" από την άλλη, απλά δεν συμβιβάζονται...

3. Από αυτήν την άποψη, ναι μεν πολλές από τις θέσεις του ΜΕΡΑ25 είναι είτε αντιδραστικές, είτε "εξυπνακισμοί", ωστόσο ανοίγουν μια συζήτηση, προκαλούν αυτόν τον γόνιμο προβληματισμό για το πώς μπορεί ο λαός μας να συγκρουστεί με ΕΕ, ΝΑΤΟ και ελληνική ολιγαρχία και να νικήσει, ΣΗΜΕΡΑ, όχι σε ένα αόριστο και αφηρημένο μέλλον, το οποίο μάλιστα δεν εξαρτάται από τις δικές μας πράξεις. Εκτιμώ - με κίνδυνο, ίσως, να κάνω λάθος - ότι η παρουσία του στον δημόσιο λόγο και στη βουλή θα κρατάει αυτή τη συζήτηση πιο ζωντανή, σε σχέση με το αν δεν μπει το ΜΕΡΑ25 στη βουλή.

4. Η πιθανή παρουσία αγωνιστών της ΛΑΕ στη βουλή επίσης θα είναι μια θετική εξέλιξη, δεδομένων της κάκιστης πολιτικής συγκυρίας που περιέγραψα παραπάνω. Εδώ αξίζει να αναφερθεί ότι όταν πρόκειται για αστικές, βουλευτικές εκλογες, προτιμώ αυτούς που ρεφορμίζουν, αλλά αποφασίζουν να συμμετάσχουν στην πολιτική μάχη, από αυτούς που δίνουν τη δική τους δονκιχωτική, "συμβολική", μάχη με "πρόγραμμα την επανάσταση", μια μάχη αυτοαναφορική που αφορά τους ίδιους, και ελάχιστα τον λαό...

5. Παρομοίως, δεν καταλαβαίνω τους συντρόφους εκείνους που βλέπουν ελπίδες στον Λούλα, ή στηρίζουν ανεπιφύλακτα τον Μαδούρο, αλλά με τον ...Βαρουφάκη και τον Ήσυχο γίνονται δυσκοίλιοι, και προτιμάνε να το ρίξουν άκυρο!

Και για την κυβέρνηση; Μια συζήτηση για την απλή αναλογική...

Η επιλογή της ψήφου στο ΜΕΡΑ25 είναι γενικά "ασφαλής", με την έννοια ότι δεν προβλέπεται ούτε να κυβερνήσει, ούτε να βρεθεί με άλλον τρόπο σε θέση να προσπαθήσει να υλοποιήσει τα πιο φαιδρά σημεία του προγράμματός του, τουλάχιιστον κατά την επόμενη τετραετία. Τα παραπάνω επιχειρήματα υπέρ της ψήφου σε αυτό αφορούν αποκλειστικά τον ρόλο του στη βουλή και στον δημόσιο λόγο ως αντιπολίτευση.

Τι γίνεται, όμως, αν το ΜΕΡΑ25 τα "γυρίσει" μετεκλογικά και στηρίξει, ή δώσει ψήφο ανοχής στον ΣΥΡΙΖΑ;

Καταρχήν, έχει δηλώσει τόσο ξεκάθαρα ότι δε θα το κάνει αυτό, που θα πρόκειται για αυτοκαταστροφική κωλοτούμπα, αν τελικά το κάνει.

Προσωπικά, όμως, θεωρώ ότι αυτή η τακτική είναι λάθος τόσο για το ΚΚΕ, όσο και για το ΜΕΡΑ25, και διευκολύνει τη λεηλασία τους από τον ΣΥΡΙΖΑ σε έναν πιθανό δεύτερο γύρο. 

Πρώτον, η εκ των προτέρων κάθετη και απόλυτη άρνησή τους να συζητήσουν τέτοια ζητήματα, αδυνατίζει και τα επιχειρήματα υπέρ της απλής αναλογικής. Εάν η απλή αναλογική είναι η πιο ακριβής έκφραση της λαϊκής βούλησης, αυτό πρέπει κάπως να αντικατοπτρίζεται και στη διαδικασία σχηματισμού κυβέρνησης.

Δεύτερον, το μη χείρον βέλτιστο ενδεχόμενο κυβέρνησης που μπορεί να προκύψει από αυτές τις εκλογές για τον ελληνικό λαό θα ήταν μια - εξαιρετικά αδύναμη - κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ, και με συνεχή πίεση από ΚΚΕ και ΜΕΡΑ25 που θα μπορούσαν να τη ρίξουν οποιαδήποτε στιγμή. Δε χρειάζεται αυτά τα κόμματα να συμμετάσχουν ή να δώσουν ψήφο εμπιστοσύνης σε μια τέτοια κυβέρνηση. Θα μπορούσαν, όμως, να δηλώσουν με σαφήνεια στον ελληνικό λαό τους όρους υπό τους οποίους θα έδιναν ψήφο ανοχής στον ΣΥΡΙΖΑ. Στους όρους αυτούς θα μπορούσε να περιλαμβάνεται η νομοθέτηση εκ νέου της απλής αναλογικής, και μάλιστα της άδολης αυτή τη φορά..., μαζί με άλλα προγραμματικά ζητήματα που αυτά τα κόμματα θα επέλεγαν. 

Δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι θα προέκυπτε τελικά ένα τέτοιο ενδεχόμενο ή ότι θα υλοποιούνταν στην πράξη. Όμως, αυτό σημαίνει ότι ένα κόμμα έχει τακτική, και κάνει πολιτική. Αυτό σημαίνει ότι αξιοποιεί κάθε μάχη, είτε εκλογές, είτε δημοψήφισμα, για να προωθήσει το δικό του πρόγραμμα, με βάση τις πραγματικές συνθήκες, και, επομένως, λενινιστικά. Απαραίτητη προϋπόθεση είναι να εξηγείται στον λαό ακριβώς το τι κάνει, και γιατί το κάνει, χωρίς να δημιουργούνται αυταπάτες κανενός είδους, και κυρίως, κοινοβουλευτικές βεβαίως-βεβαίως!..