Γράφω αυτές τις γραμμές ένα μήνα μετά τη διαγραφή μου από το ΚΚΕ.
Είναι ανάγκη να ξεκινήσω με το εξής:
Δε θεωρώ τον εαυτό μου "εχθρό του κόμματος", ούτε επιδίωξα τη διαγραφή μου.
Σέβομαι και εμπνέομαι από την ιστορία του, τους αγώνες του και τις βασικές του αρχές.
Συμφωνώ με το πυρήνα της στρατηγικής του για την Ελλάδα (σοσιαλιστική επανάσταση για κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων -δηλ. των μεγάλων επιχειρήσεων- και συνεταιριστικοποίηση των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, με έξοδο από Ε.Ε. και ΝΑΤΟ και ανεξαρτησία από τον ιμπεριαλισμό).
Θεωρώ ότι είναι το κόμμα που συνδυάζει τη στρατηγική αυτή με στέρεους δεσμούς με την εργατική τάξη και το λαό της Ελλάδας, σμιλευμένους στην ιστορία αλλά και στο παρόν μέσα από ηρωικούς αγώνες και αίμα.
Πιστεύω ότι είναι το κόμμα που συγκεντρώνει το μεγαλύτερο αριθμό έντιμων και άξιων κομμουνιστών και αγωνιστών, όπως θεωρώ ότι όντως είναι η συντριπτική πλειοψηφία των μελών του.
Επομένως, πιστεύω ότι χωρίς το ΚΚΕ, ή, έστω, χωρίς τους υγειώς σκεπτόμενους κομμουνιστές και αγωνιστές του ΚΚΕ, καμία προοδευτική και ριζοσπαστική αλλαγή στην Ελλάδα δεν είναι δυνατή, στην περίοδο που ζούμε σήμερα.
Διαγράφτηκα από το ΚΚΕ, χωρίς τη θέλησή μου, για μία παράβαση που κατά τη γνώμη μου ήταν πολύ μικρότερης βαρύτητας.
Προκειμένου να βγουν συμπεράσματα από τη διαγραφή μου, αλλά και γνωρίζοντας την τακτική της ηγεσίας του κόμματος να συκοφαντεί κάθε μέλος που διαγράφεται για λόγους παρόμοιους με τους δικούς μου, θα επιδιώξω να έρθουν σε γνώση των μελών και στενών φίλων του ΚΚΕ οι συνθήκες της διαγραφής μου, με γραπτά ντοκουμέντα. Κάθε μέλος ή φίλος του ΚΚΕ που γνωρίζω προσωπικά μπορεί να επικοινωνήσει μαζί μου για να μάθει και τη δική μου πλευρά της ιστορίας... Δε δημοσιεύω τις λεπτομέρεις αυτές προστατεύοντας το ΚΚΕ από τους ...πραγματικούς εχθρούς του, αλλά επιφυλάσσομαι να το πράξω σε περίπτωση δημόσιας συκοφαντίας μου από στελέχη του.
Αναγνωρίζω τον εαυτό μου, αυτή τη στιγμή, ως πολιτικό αντίπαλο του ΚΚΕ, τουλάχιστον όσον αφορά τη σημερινή του πολιτική γραμμή και πρακτική.
(Στους παρακάτω ηλεκτρονικούς συνδέσμους μπορεί να διαβάσει κανείς τα άρθρα μου στον πρόσφατο προσυνεδριακό διάλογο για το 19ο συνέδριο του ΚΚΕ, για το νέο πρόγραμμα και το νέο καταστατικό του ΚΚΕ, όπου αναφέρθηκα συνοπτικότατα στα παρακάτω, ενώ μπορείτε να διαβάσετε παρόμοιες καταγγελίες και απόψεις στο ιστολόγιο του Αλέκου Χαλβατζή. Επίσης, έχω συγκεντρώσει αρθρογραφία και βιβλιογραφία που στηρίζει τα όσα καταγράφω εδώ στην αντίστοιχη σελίδα του ιστολογίου μου. Όρεξη για διάβασμα και ανοιχτό μυαλό να υπάρχει...)
Καταρχήν, πιστεύω ότι υπάρχουν πλέον σημαντικές ενδείξεις (διότι αποδείξεις δεν μπορώ να έχω δεδομένης της θέσης μου στο κόμμα) ηγετικού φραξιονισμού. Δηλ. θεωρώ ότι η σημερινή ηγεσία του ΚΚΕ συστηματικά:
Οι παραβιάσεις αυτές εκδηλώθηκαν στον υπέρτατο βαθμό κατά την πρόσφατη συνεδριακή διαδικασία που οδήγησε στην ψήφιση νέου προγράμματος και καταστατικού και σήμανε την αλλαγή του χαρακτήρα του ΚΚΕ από μαρξιστικό-λενινιστικό κόμμα στην ιστορική παράδοση της Κομμουνιστικής Διεθνούς, σε ...κάτι άλλο...
Επιπλέον, πιθανότατα σχετίζονται και με τη δυσχερή οικονομική κατάσταση του ΚΚΕ που το οδηγεί σε πράξεις όπως η πώληση του 902 (με παραχώρηση με αμοιβή της άδειας εκπομπής σε τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές συχνότητες παρόλο που του παραχωρήθηκε δωρεάν και παρόλο που, σύμφωνα με το ίδιο, οι συχνότητες αποτελούν περιουσία του ελληνικού λαού και δεν πρέπει να αγοράζονται και να πωλούνται), αλλά και η πτώχευση της Τυποεκδοτικής με απολύσεις-πολιτικές εκκαθαρίσεις διαφωνούντων στον "Ριζοσπάστη". Οι πράξεις αυτές γίνονται με αδιαφανή για το λαό και τα μέλη του κόμματος τρόπο, παρόλο που τις γνωρίζει η αστική τάξη με λεπτομέρειες, και απειλούν την αντίληψη που έχτισε ο λαός για το ΚΚΕ, μέσα από σχεδόν 100 χρόνια αγώνων και θυσιών, ως ενός κόμματος με ηθική ανωτερότητα σε σχέση με τα αστικά κόμματα.
Επιπλέον, η οργανωτική κατάσταση του ΚΚΕ χαρακτηρίζεται από τη διόγκωση του σώματος των επαγγελματικών στελεχών που φαίνεται ότι χρησιμοποιούνται από την ηγεσία για τον έλεγχο του κόμματος (άσχετα από τις υγιείς και έντιμες προθέσεις πολλών από αυτά), και από τη διαστρέβλωση του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού ως αρχής λειτουργίας του.
Τέλος, η ΚΝΕ αντιμετωπίζεται ως επαναστατικό κόμμα νεολαίας, αντί για μια πολιτική οργάνωση εργασιακά και κοινωνικοπολιτικά άπειρων νέων που επιθυμούν να παλέψουν ενάντια στον ιμπεριαλισμό, και έχουν στόχο κάποια στιγμή να γίνουνε μέλη του ΚΚΕ. Έτσι, αυξάνονται υπερβολικά οι απαιτήσεις από τα μέλη της, ως αν να ήταν ήδη διαμορφωμένες προσωπικότητες και κομμουνιστές.
Δεύτερον, η ηγεσία του ΚΚΕ υιοθετεί για βασικά ζητήματα της πολιτικής της ανάλυσης θέσεις που δεν ανταποκρίνονται στην πολιτική, κοινωνική και οικονομική πραγματικότητα της Ελλάδας και του παγκόσμιου ιμπεριαλιστικού συστήματος.
Κυρίαρχη θέση εδώ είναι η υποτίμηση των ποιοτικών διαφορών μεταξύ κρατών-ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και κρατών-εξαρτημένων από τον ιμπεριαλισμό, και των όσων συνεπάγονται για την τακτική των κομμουνιστικών κομμάτων των αντίστοιχων χωρών.
Το ΚΚΕ λειτουργεί ως αν κάθε χώρα με στοιχειωδώς αναπτυγμένο κρατικομονοπωλιακό καπιταλισμό, και ανάμεσά τους και η Ελλάδα ...της τρόικας, να αποτελεί ιμπεριαλιστική χώρα!
Ως συνέπεια αυτής της θέσης, αλλάζει η εκτίμηση του ΚΚΕ ότι η συμμετοχή της Ελλάδας στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ βαθαίνει την εξάρτησή της από τον ιμπεριαλισμό, και μετατρέπεται στο αντίθετό της: δηλ. ότι η συμμετοχή αυτή αποτελεί ένδειξη του ιμπεριαλιστικού της χαρακτήρα! Έτσι, έπεται η διαφαινόμενη, αν και όχι ευθέως ομολογούμενη, αλλαγή της θέσης του για ΑΜΕΣΗ έξοδο από την Ε.Ε., παρόλη τη δικαίωση αυτής της θέσης κατά τη διάρκεια της παρούσας καπιταλιστικής κρίσης, αλλά και παρόλη την υιοθέτηση αντιΕΕ στάσης από ένα όλοένα και αυξανόμενο κομμάτι του λαού. Συγκεκριμένα, μετατρέπεται σε "εξοδο με λαϊκή εξουσία", δηλ. μετά τη σοσιαλιστική επανάσταση (παρόλο που το ίδιο το ΚΚΕ εκτιμά ότι δεν υπάρχουν επαναστατικές συνθήκες, ούτε είναι δυνατόν να προβλεφθεί πότε ..θα υπάρξουν...). Έτσι, με άκρως ...επαναστατικό τρόπο, αποτελεί κατόρθωμα της αστικής τάξης ότι δεν υπάρχει αυτή τη στιγμή κανένα κοινοβουλευτικό κόμμα που να συγκεντρώνει δυνάμεις για την άμεση ανατροπή της βασικής της στρατηγικής επιλογής, της συμμετοχής στην Ε.Ε., ακριβώς την εποχή που αυτή η επιλογή έμοιαζε να κλονίζεται από την καπιταλιστική κρίση... Δείτε και αυτές τις δηλώσεις προς επιβεβαίωση όσων γράφω.
Μια άλλη θέση που επίσης αχνοφαίνεται, είναι η υποτίμηση των, πολυάριθμων στην Ελλάδα ακόμα, μικροαστικών στρωμάτων και της πολιτικής τους εκπροσώπησης, και κατά συνέπεια, της κοινωνικής συμμαχίας τους με τους εργάτες.
Τρίτον, και σε μεγάλο βαθμό συνέπεια του προηγούμενου σημείου, η ηγεσία του ΚΚΕ υιοθετεί μια καταστρεπτική τακτική για το εργατικό και λαϊκό κίνημα, αλλά και για το ίδιο, με τα παρακάτω βασικά στοιχεία:
Συνολικά, το ΚΚΕ δε συνδέει με επιτυχή τρόπο τον αγώνα για το σοσιαλισμό με μια πρόταση προς το λαό για μια ορατή διέξοδο από την κρίση (παρόλους τους αγώνες όπου πρωταγωνιστεί χάρις στην αγωνιστικότητα των μελών του) και μετατρέπεται, λόγω της οξυμένης κατάστασης, σε μέρος του προβλήματος.
Στην ουσία ο λαός έχει από τη μια τους καταπιεστές του που "διατάσσουν τη λιτότητα" και από την άλλη το ΚΚΕ να του λέει ότι, ή θα κάνει επανάσταση και θα "κοινωνικοποιήσει τα μονοπώλια", ή είναι καταδικασμένος απλά να αγωνίζεται για τα επιμέρους καθημερινά (πχ ενάντια σε απολύσεις, εξώσεις, μειώσεις μισθών, αντιλαϊκούς νόμους), και, μάλιστα, χωρίς δυνατότητες μεγάλων κατακτήσεων, όπως λέει η ηγεσία... Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα!..
Αυτό αντικατοπτρίζεται ως ένα βαθμό και στη συνείδηση κομματιού του λαού που μέχρι πρότινος αντιμετώπιζε το ΚΚΕ με θετικό τρόπο, ακόμη κι αν διαφωνούσε με τις θέσεις του, ενώ τώρα όλο και περισσότερο το θεωρεί ως "κομμάτι του αποτυχημένου πολιτικού συστήματος".
Τέταρτον, όλα τα παραπάνω γίνονται σπάζοντας την ιστορική συνέχεια του κόμματος αυτού, αναθεωρώντας την ίδια του την ιστορία αλλά και την ιστορία του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος, και ειδικότερα της παράδοσης της Κομμουνιστικής Διεθνούς, μετατρέποντάς ηρωικές στιγμές των αγώνων των κομμουνιστών και των λαών σε μια ακατάσχετη λαθολογία, και μάλιστα, περί λαθών στρατηγικού χαρακτήρα, υιοθετώντας επιχειρήματα κάποιων από τους χειρότερους εχθρούς του. Έτσι, για παράδειγμα, η ηγεσία θεωρεί ότι το ΚΚΕ είχε λάθος στρατηγική όταν δημιουργούσε το ΕΑΜ κατά τη ναζιστική κατοχή στην Ελλάδα, μια στρατηγική, λέει, που δε θα μπορούσε να συνδέσει με επιτυχία τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα του λαού μας με την κοινωνική επανάσταση για το σοσιαλισμό. Ή προωθεί την ιδέα ότι για το πέρασμα των ανατολικών ευρωπαϊκών χωρών στο σοσιαλισμό ευθύνονται δευτερευόντως οι αγώνες των λαών αυτών και κυρίως η εκεί παρουσία του σοβιετικού στρατού, και σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί επιτυχία της στρατηγικής των αντιφασιστικών λαϊκών μετώπων που αποφάσισε το 7ο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς. Η ηγεσία προωθεί αυτές τις αντιλήψεις με ύπουλο τρόπο, ως νέες ερμηνείες, χωρίς καμία νέα μελέτη της ιστορίας ή την εμφάνιση νέων ιστορικών πηγών, και, μάλιστα, σε πλήρη αντίθεση με τα κομματικά ντοκουμέντα της εποχής εκείνης. Επιπλέον, διακατέχεται από μια αντιεπιστημονική και εργαλειακή αντίληψη για την ιστορία: δηλ. τη διαστρεβλώνει προκειμένου να δικαιολογήσει τη σημερινή της πολιτική γραμμή, πχ διαβάστε την κατάπτυστη ομιλία του Μ. Μαίλη στο 19ο συνέδριο (αλλά και ένα σχετικό άρθρο κριτικής), ο οποίος φαίνεται να έχει αναλάβει εργολαβικά την αναθεώρηση της ιστορίας του κόμματος.
Πέμπτον, η πολιτική αυτή γραμμή, συνοδεύεται από συγκεκριμένες καθημερινές πρακτικές και αντιλήψεις όπως:
Οι αντιλήψεις αυτές εκθέτουν τα μέλη του κόμματος και καταστρέφουν δεσμούς με λαϊκούς ανθρώπους, πρώην μέλη του κόμματος κτλ που είχαν χτιστεί μέσα από δεκαετίες αγώνων, οδηγούν πολλούς αγωνιστές στην απογοήτευση και στην αποστράτευση...
Συνολικά, τα παραπάνω έχουν οδηγήσει:
Η στάση μου, επομένως, απέναντι στο ΚΚΕ θα είναι η κοινή δράση για όσα ζητήματα συμφωνώ, και η κριτική ή ακόμη και πολεμική στις λανθασμένες θέσεις και πράξεις του.
Πού οφείλονται όμως όλα αυτά; Πώς και γιατί κυριάρχησε αυτή η φράξια στο κόμμα; Ποιά είναι τα βαθύτερα αίτια; Γιατί δεν κατάφεραν οι κομμουνιστές να το εμποδίσουν; Τί μπορεί να γίνει τώρα πια;
Χωρίς να θεωρώ τον εαυτό μου τον πιο κατάλληλο να απαντήσει σε αυτά, έχω την υποχρέωση να διακινδυνεύσω μια άποψη, καθώς έχω κι εγώ ένα μικρό μερίδιο ευθύνης, όπως, άλλωστε, και κάθε μέλος του.
Καταρχήν, οι ιδεολογικές απόψεις που κυριαρχούν σήμερα στην ηγεσία του ΚΚΕ δεν είναι καινούριες.
Υπήρχαν από την αρχή του κομμουνιστικού κινήματος και καθ'όλη τη διάρκεια του με περιθωριακό τρόπο. Στην ουσία αυτό ομολογούν κάποια στελέχη του κόμματος, κομπορημονώντας βλακωδώς, όταν λένε ότι "το κόμμα αναθεωρεί όλη την ιστορία και τη στρατηγική του κομμουνιστικού κινήματος από τη δεκαετία του '20 και μετά!"... (Βέβαια, τα ίδια στελέχη, κατά την παρουσίαση του νέου προγράμματος και καταστατικού έλεγαν ότι "αποτελούν μια απλή ωρίμανση/εμβάθυνση", "χωρίς σημαντικές αλλαγές", ότι "οι περισσότερες αλλαγές είναι φραστικές", ότι "ξεκαθαρίζουμε αυτό που δεν ήταν ξεκάθαρο", "για να μην παρεξηγεί ο λαός το ένα ή το άλλο", "αφαιρούμε αυτά που είναι περιττά", "πάντα τα ίδια κάναμε στο κίνημα" κοκ...).
Υπήρχαν και στο ίδιο το κόμμα στα πρώτα του βήματα τη δεκαετία του '20 (διαβάστε τον πρώτο τόμο της ιστορίας του ΚΚΕ- πριν ...ξαναγραφτεί!).
Γενικώς, η ηγεσία του ΚΚΕ σήμερα χαρακτηρίζεται από αριστερίστικες αντιλήψεις που έχουν τη βάση τους σε μικροαστικά κοινωνικά στρώματα ή σε κοινωνικοπολιτικά άπειρα στρώματα της εργατικής τάξης. Η ελληνική εργατική τάξη, άλλωστε, είναι σχετικά "νέα" ιστορικά (πχ πολλοί ή ίσως οι περισσότεροι από τους παπούδες μας δεν ήταν εργάτες, αλλά αγρότες ή μικροαστοί) και οι μικροαστικές αντιλήψεις είναι πολύ διαδεδομένες ανάμεσα και στους εργάτες.
Δεύτερον, οι αντιλήψεις αυτές αποτελούν και αποτέλεσμα της ιδεολογικής και πολιτικής πίεσης που υπέστη το κόμμα από το αναθεωρητικό ρεύμα που συνόδεψε το σοκ της ανατροπής των σοσιαλιστικών καθεστώτων. Έτσι εξηγείται για παράδειγμα, πως με υπεραριστερή φρασεολογία καταλήγουμε σε δεξιές θέσεις συμβιβασμού και αποδοχής βασικών στρατηγικών επιλογών της αστικής τάξης όπως η συμμετοχή της χώρας στην Ε.Ε., θέσεις που στελέχη της σημερινής ηγεσίας εξέφραζαν ήδη από το '90. Ή το πώς οι απόψεις της ηγεσίας για τον ιμπεριαλισμό ("αλληλεξάρτηση των καπιταλιστικών/ιμπεριαλιστικών χωρών") δανείζονται στοιχεία από τις θεωρίες για τη λεγόμενη "παγκοσμοποιίηση" ή και από το ρεύμα του ευρωκομμουνισμού.
Τρίτον, δεν μπορεί να αποκλειστούν και τα ιδιοτελή οφέλη μιας μικρής μερίδας στον πυρήνα της ηγεσίας του κόμματος. Η ηθική που απουσιάζει από συγκεκριμένες πράξεις και τοποθετήσεις της, αλλά και η σημασία της μεταστροφής της θέσης για άμεση έξοδο από την Ε.Ε., ερήμην των μελών κι εν μία νυκτί (!), ακριβώς στην ιστορική στιγμή που διαφαινόταν ένα ρήγμα στην αστική στρατηγική στο συγκεκριμένο ζήτημα (δηλ. στην περίοδο από την κορύφωση των αντιμνημονιακών διαδηλώσεων έως και τη σχετική σταθεροποίηση μετά τις διπλές εκλογές του 2012) με κάνουν προσωπικά πολύ καχύποπτο.
Αυτά από τη μεριά της ηγεσίας.
Από τη μεριά της βάσης έχουμε στοιχεία όπως η έλλειψη επαναστατικής επαγρύπνησης, η διστακτικότητα, ο φόβος και η αμέλεια για κριτική και έλεγχο από κάτω προς τα πάνω, το χαμηλό ιδεολογικοπολιτικό επίπεδο, και μια υπερβολή ως προς τον κομματικό πατριωτισμό και την καλή πίστη στην ηγεσία του κόμματος, που επέτρεψαν το φαινόμενο αυτό να αναπτυχθεί πριν να μπορεί να γίνει αντιληπτό από την πλειοψηφια της βάσης του κόμματος. Τα περισσότερα από αυτά τα στοιχεία χαρακτηρίζουν γενικότερα ένα λαό που ζει μέσα σε ένα εκμεταλλευτικό σύστημα κι είναι δύσκολο να τα αντιμετωπίσει μια κομμουνιστική κομματική διαπαιδαγώγηση, πόσο μάλλον όταν, από ένα σημείο και μετά, συνδυάστηκε, από τη μια, η ραγδαία ανασυγκρότηση και ανάπτυξη του κόμματος με τη στρατολόγηση και ανάδειξη νέων και άπειρων μελών και στελεχών (μετά το '90), και από την άλλη, η δράση της συγκεκριμένης ηγετικής ομάδας που τα "εκπαίδευσε" αναλόγως... Το παραπάνω σχόλιο για μικροαστικές αντιλήψεις μέσα στην εργατική τάξη ισχύει και για τη βάση του κόμματος, κυρίως ως προς την υποτίμηση της προσωπικής ευθύνης του μέλους για τη συνολική πορεία του κόμματος, και τη λανθασμένη αντίληψη για το δημοκρατικό συγκεντρωτισμό.
Προσωπικά, πρέπει κι εγώ να κάνω την αυτοκριτική μου για την αμέλεια που επέδειξα (ως σχετικά άπειρο μέλος του κόμματος) πχ κατά την ψήφιση του Β' τόμου της ιστορίας του κόμματος, ή κατά τη διαγραφή μεγάλου μέρους των στελεχών της Οργάνωσης Σπουδάζουσας της ΚΝΕ στην Αθήνα πριν μερικά χρόνια, ή κατά το 10ο συνέδριο της ΚΝΕ, αλλά και νωρίτερα, σε άλλες στιγμές, που υποτίμησα φαινόμενα όπως η ανάδειξη νεαρών στελεχών σε επαγγελματικές ή ημιεπαγγελματικές θέσεις στο κόμμα.
Όσο για το μέλλον, αυτά που θα προτείνω βασίζονται σε δύο βασικές αρχές:
1. η αλήθεια είναι επαναστατική (όπως μου έγραψε πρόσφατα και ένας συναγωνιστής!),
2. κομμουνιστής χωρίς κάποιου είδους οργάνωση, και τελικά χωρίς επαναστατικό κόμμα νέου τύπου, δε νοείται για πολύ καιρό.
Καταρχήν, έχω την εντύπωση ότι η μάχη δεν έχει χαθεί εντελώς εντός του ΚΚΕ. Ακόμη, κάθε μέλος είναι δυνατόν να λέει την άποψή του στα όργανα και σύμφωνα με το καταστατικό, όπως λίγο-πολύ απέδειξε και ο πρόσφατος προσυνεδριακός διάλογος.
Βέβαια, όταν κάποιος εκφράσει διαφωνία για τα παραπάνω ζητήματα, στην ουσία αποκλείεται από τις προτάσεις για τα όργανα και για αντιπρόσωπος στις συνδιασκέψεις του κόμματος, άσχετα από τη γενικότερη δράση του ή εμπειρία. Δεν εξηγείται αλλιώς πώς πληθώρα έμπειρων στελεχών μας, ακόμη και πρώην μελών του Πολιτικού Γραφείου (ΠΓ στο εξής) δεν κατάφεραν να εκλεγούν σύνεδροι για το πρόσφατο 19ο συνέδριο, ή το πώς, παρόλο που 30-40% των άρθρων στο δημόσιο προσυνεδριακό διάλογο ήταν ενάντια στις θέσεις της ΚΕ, κανένας (αν δεν κάνω λάθος) συγγραφέας τους δεν ήταν ούτε καν γραμματέας Κομματικής Οργάνωσης Βάσης (ΚΟΒ), ή το πώς η απόφαση του συνεδρίου ήταν τελικά ομόφωνη!
Επιπλέον, ο διάλογος γίνεται με πολύ δυσμενείς για τους διαφωνούντες όρους:
Επομένως, η προτροπή μου σε κάθε μέλος του κόμματος είναι να κάνει ακριβώς όπως του λέει η συνείδησή του, να δώσει τη μάχη για την αλήθεια, με παρρησία, και να προσπαθήσει να βελτιώσει τα πράγματα με τις παρεμβάσεις του και τις προτάσεις του, κι όχι απλά να "γκρινιάζει" μέσα και έξω από όργανα... Ταυτόχρονα, φυσικά, να κάνει πραγματικότητα την "ενότητα στη δράση" όπως ο δημοκρατικός συγκεντρωτισμός επιτάσσει.
Αυτά που δε νομίζω ότι αποτελούν λύση στο πρόβλημα του ΚΚΕ είναι τα εξής:
Από τη στιγμή που τα τελευταία χρόνια έχουν πληθύνει διαγραφές σαν τη δική μου, είναι ανάγκη για κάποια οργάνωση όσων εμπνέονται από την πολιτική και την ιστορία του ΚΚΕ, αυτού που υπήρχε μέχρι και στο πρόσφατο παρελθόν. Προσωπικά, θα κάνω ότι μπορώ προς αυτήν την κατεύθυνση. Χρειάζεται οι πολιτικές γραμμές να συγκρούονται μέσα στο κίνημα για να αποδειχθεί η ορθότητα της μιας ή της άλλης. Δεν αρκεί η ιδεολογικοπολιτική αντιπαράθεση. Αλλά ακόμα και η τελευταία, πρέπει να αποκτήσει συλλογική έκφραση και πρόσωπο, και η ηγεσία του ΚΚΕ να σταματήσει να αντιπαρατίθεται με δήθεν "εχθρούς του κόμματος", "ναυάγια της ταξικής πάλης", "ηλεκτρονικούς" και μη, "φραξιονιστές" κοκ
Είναι ανάγκη να ξεκινήσω με το εξής:
Δε θεωρώ τον εαυτό μου "εχθρό του κόμματος", ούτε επιδίωξα τη διαγραφή μου.
Σέβομαι και εμπνέομαι από την ιστορία του, τους αγώνες του και τις βασικές του αρχές.
Συμφωνώ με το πυρήνα της στρατηγικής του για την Ελλάδα (σοσιαλιστική επανάσταση για κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων -δηλ. των μεγάλων επιχειρήσεων- και συνεταιριστικοποίηση των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, με έξοδο από Ε.Ε. και ΝΑΤΟ και ανεξαρτησία από τον ιμπεριαλισμό).
Θεωρώ ότι είναι το κόμμα που συνδυάζει τη στρατηγική αυτή με στέρεους δεσμούς με την εργατική τάξη και το λαό της Ελλάδας, σμιλευμένους στην ιστορία αλλά και στο παρόν μέσα από ηρωικούς αγώνες και αίμα.
Πιστεύω ότι είναι το κόμμα που συγκεντρώνει το μεγαλύτερο αριθμό έντιμων και άξιων κομμουνιστών και αγωνιστών, όπως θεωρώ ότι όντως είναι η συντριπτική πλειοψηφία των μελών του.
Επομένως, πιστεύω ότι χωρίς το ΚΚΕ, ή, έστω, χωρίς τους υγειώς σκεπτόμενους κομμουνιστές και αγωνιστές του ΚΚΕ, καμία προοδευτική και ριζοσπαστική αλλαγή στην Ελλάδα δεν είναι δυνατή, στην περίοδο που ζούμε σήμερα.
Διαγράφτηκα από το ΚΚΕ, χωρίς τη θέλησή μου, για μία παράβαση που κατά τη γνώμη μου ήταν πολύ μικρότερης βαρύτητας.
Προκειμένου να βγουν συμπεράσματα από τη διαγραφή μου, αλλά και γνωρίζοντας την τακτική της ηγεσίας του κόμματος να συκοφαντεί κάθε μέλος που διαγράφεται για λόγους παρόμοιους με τους δικούς μου, θα επιδιώξω να έρθουν σε γνώση των μελών και στενών φίλων του ΚΚΕ οι συνθήκες της διαγραφής μου, με γραπτά ντοκουμέντα. Κάθε μέλος ή φίλος του ΚΚΕ που γνωρίζω προσωπικά μπορεί να επικοινωνήσει μαζί μου για να μάθει και τη δική μου πλευρά της ιστορίας... Δε δημοσιεύω τις λεπτομέρεις αυτές προστατεύοντας το ΚΚΕ από τους ...πραγματικούς εχθρούς του, αλλά επιφυλάσσομαι να το πράξω σε περίπτωση δημόσιας συκοφαντίας μου από στελέχη του.
(Στους παρακάτω ηλεκτρονικούς συνδέσμους μπορεί να διαβάσει κανείς τα άρθρα μου στον πρόσφατο προσυνεδριακό διάλογο για το 19ο συνέδριο του ΚΚΕ, για το νέο πρόγραμμα και το νέο καταστατικό του ΚΚΕ, όπου αναφέρθηκα συνοπτικότατα στα παρακάτω, ενώ μπορείτε να διαβάσετε παρόμοιες καταγγελίες και απόψεις στο ιστολόγιο του Αλέκου Χαλβατζή. Επίσης, έχω συγκεντρώσει αρθρογραφία και βιβλιογραφία που στηρίζει τα όσα καταγράφω εδώ στην αντίστοιχη σελίδα του ιστολογίου μου. Όρεξη για διάβασμα και ανοιχτό μυαλό να υπάρχει...)
Καταρχήν, πιστεύω ότι υπάρχουν πλέον σημαντικές ενδείξεις (διότι αποδείξεις δεν μπορώ να έχω δεδομένης της θέσης μου στο κόμμα) ηγετικού φραξιονισμού. Δηλ. θεωρώ ότι η σημερινή ηγεσία του ΚΚΕ συστηματικά:
- παραβιάζει τις αρχές και το καταστατικό του κόμματος,
- λειτουργεί ενάντια στις αποφάσεις και θέσεις του κόμματος, ακόμα και τις προγραμματικές, πχ η Κεντρική Επιτροπή (ΚΕ στο εξής) άλλαξε τη βασικότατη προγραμματική θέση του κόμματος για άμεση έξοδο από την ΕΕ, με ή χωρίς σοσιαλισμό, πριν το πρόσφατο, προγραμματικό, 19ο συνέδριο,
- παραπλανά τα μέλη του κόμματος και της ΚΝΕ προκειμένου να στηρίζουν τις πράξεις της και για να αποφεύγει η ίδια την κριτική.
Οι παραβιάσεις αυτές εκδηλώθηκαν στον υπέρτατο βαθμό κατά την πρόσφατη συνεδριακή διαδικασία που οδήγησε στην ψήφιση νέου προγράμματος και καταστατικού και σήμανε την αλλαγή του χαρακτήρα του ΚΚΕ από μαρξιστικό-λενινιστικό κόμμα στην ιστορική παράδοση της Κομμουνιστικής Διεθνούς, σε ...κάτι άλλο...
Επιπλέον, πιθανότατα σχετίζονται και με τη δυσχερή οικονομική κατάσταση του ΚΚΕ που το οδηγεί σε πράξεις όπως η πώληση του 902 (με παραχώρηση με αμοιβή της άδειας εκπομπής σε τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές συχνότητες παρόλο που του παραχωρήθηκε δωρεάν και παρόλο που, σύμφωνα με το ίδιο, οι συχνότητες αποτελούν περιουσία του ελληνικού λαού και δεν πρέπει να αγοράζονται και να πωλούνται), αλλά και η πτώχευση της Τυποεκδοτικής με απολύσεις-πολιτικές εκκαθαρίσεις διαφωνούντων στον "Ριζοσπάστη". Οι πράξεις αυτές γίνονται με αδιαφανή για το λαό και τα μέλη του κόμματος τρόπο, παρόλο που τις γνωρίζει η αστική τάξη με λεπτομέρειες, και απειλούν την αντίληψη που έχτισε ο λαός για το ΚΚΕ, μέσα από σχεδόν 100 χρόνια αγώνων και θυσιών, ως ενός κόμματος με ηθική ανωτερότητα σε σχέση με τα αστικά κόμματα.
Επιπλέον, η οργανωτική κατάσταση του ΚΚΕ χαρακτηρίζεται από τη διόγκωση του σώματος των επαγγελματικών στελεχών που φαίνεται ότι χρησιμοποιούνται από την ηγεσία για τον έλεγχο του κόμματος (άσχετα από τις υγιείς και έντιμες προθέσεις πολλών από αυτά), και από τη διαστρέβλωση του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού ως αρχής λειτουργίας του.
Τέλος, η ΚΝΕ αντιμετωπίζεται ως επαναστατικό κόμμα νεολαίας, αντί για μια πολιτική οργάνωση εργασιακά και κοινωνικοπολιτικά άπειρων νέων που επιθυμούν να παλέψουν ενάντια στον ιμπεριαλισμό, και έχουν στόχο κάποια στιγμή να γίνουνε μέλη του ΚΚΕ. Έτσι, αυξάνονται υπερβολικά οι απαιτήσεις από τα μέλη της, ως αν να ήταν ήδη διαμορφωμένες προσωπικότητες και κομμουνιστές.
Δεύτερον, η ηγεσία του ΚΚΕ υιοθετεί για βασικά ζητήματα της πολιτικής της ανάλυσης θέσεις που δεν ανταποκρίνονται στην πολιτική, κοινωνική και οικονομική πραγματικότητα της Ελλάδας και του παγκόσμιου ιμπεριαλιστικού συστήματος.
Κυρίαρχη θέση εδώ είναι η υποτίμηση των ποιοτικών διαφορών μεταξύ κρατών-ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και κρατών-εξαρτημένων από τον ιμπεριαλισμό, και των όσων συνεπάγονται για την τακτική των κομμουνιστικών κομμάτων των αντίστοιχων χωρών.
Το ΚΚΕ λειτουργεί ως αν κάθε χώρα με στοιχειωδώς αναπτυγμένο κρατικομονοπωλιακό καπιταλισμό, και ανάμεσά τους και η Ελλάδα ...της τρόικας, να αποτελεί ιμπεριαλιστική χώρα!
Ως συνέπεια αυτής της θέσης, αλλάζει η εκτίμηση του ΚΚΕ ότι η συμμετοχή της Ελλάδας στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ βαθαίνει την εξάρτησή της από τον ιμπεριαλισμό, και μετατρέπεται στο αντίθετό της: δηλ. ότι η συμμετοχή αυτή αποτελεί ένδειξη του ιμπεριαλιστικού της χαρακτήρα! Έτσι, έπεται η διαφαινόμενη, αν και όχι ευθέως ομολογούμενη, αλλαγή της θέσης του για ΑΜΕΣΗ έξοδο από την Ε.Ε., παρόλη τη δικαίωση αυτής της θέσης κατά τη διάρκεια της παρούσας καπιταλιστικής κρίσης, αλλά και παρόλη την υιοθέτηση αντιΕΕ στάσης από ένα όλοένα και αυξανόμενο κομμάτι του λαού. Συγκεκριμένα, μετατρέπεται σε "εξοδο με λαϊκή εξουσία", δηλ. μετά τη σοσιαλιστική επανάσταση (παρόλο που το ίδιο το ΚΚΕ εκτιμά ότι δεν υπάρχουν επαναστατικές συνθήκες, ούτε είναι δυνατόν να προβλεφθεί πότε ..θα υπάρξουν...). Έτσι, με άκρως ...επαναστατικό τρόπο, αποτελεί κατόρθωμα της αστικής τάξης ότι δεν υπάρχει αυτή τη στιγμή κανένα κοινοβουλευτικό κόμμα που να συγκεντρώνει δυνάμεις για την άμεση ανατροπή της βασικής της στρατηγικής επιλογής, της συμμετοχής στην Ε.Ε., ακριβώς την εποχή που αυτή η επιλογή έμοιαζε να κλονίζεται από την καπιταλιστική κρίση... Δείτε και αυτές τις δηλώσεις προς επιβεβαίωση όσων γράφω.
Μια άλλη θέση που επίσης αχνοφαίνεται, είναι η υποτίμηση των, πολυάριθμων στην Ελλάδα ακόμα, μικροαστικών στρωμάτων και της πολιτικής τους εκπροσώπησης, και κατά συνέπεια, της κοινωνικής συμμαχίας τους με τους εργάτες.
Τρίτον, και σε μεγάλο βαθμό συνέπεια του προηγούμενου σημείου, η ηγεσία του ΚΚΕ υιοθετεί μια καταστρεπτική τακτική για το εργατικό και λαϊκό κίνημα, αλλά και για το ίδιο, με τα παρακάτω βασικά στοιχεία:
- βαίνει ολοταχώς προς την οργανωτική διάσπαση του κινήματος, πχ αναγορεύει όλο και περισσότερο το ΠΑΜΕ σε μια κομματική-κόκκινη αντιΓΣΕΕ (μάλιστα κάνω μια σχετική επώνυμη καταγγελία), χωρίς να το ομολογεί ξεκάθαρα, και σε αντίθεση με τον αρχικό σκοπό δημιουργίας του ΠΑΜΕ, ενώ το ίδιο κάνει (ως κακέκτυπο) και με το Μέτωπο Αγώνα Σπουδαστών στο φοιτητικό και σπουδαστικό κίνημα,
- χαρακτηρίζεται από έντονο σεχταρισμό, επιβάλλοντας τον οργανωτικό διαχωρισμό των δυνάμεών του στη βάση του κινήματος (στο σωματείο, στη γειτονιά, στο σχολείο, στο πανεπιστήμιο) με βάση πολιτικά κριτήρια, δηλ. με βάση τη στρατηγική του για την εξουσία, αντί να προωθεί την ενότητα με κοινωνικοταξικά κριτήρια, δηλ. με βάση το ταξικό συμφέρον του κάθε εργάτη ή λαϊκού ανθρώπου και τη γενική κατεύθυνση λύσης των προβλημάτων τους, πχ ένα ακραίο (θέλω να πιστεύω) παράδειγμα είναι η τακτική της τοπικής οργάνωσης του ΚΚΕ στο Βερολίνο για την Επιτροπή Αγώνα Νέων Μεταναστών,
- υποτιμά, διαστρεβλώνει και περιορίζει τους αγώνες για τη δημοκρατία, την ειρήνη και την εθνική ανεξαρτησία από τον ιμπεριαλισμό και κάθε ιμπεριαλιστή, σε μια εποχή ανόδου του κρατικού αυταρχισμού και των "κοινοβουλευτικών πραξικομάτων", της ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας, της εργοδοτικής τρομοκρατίας και του φασισμού, ταυτίζονας τους αγώνες αυτούς με τον αγώνα της εργατικής τάξης για το σοσιαλισμό,
- αδυνατεί να συμβάλλει στη συνειδητή καλλιέργεια και καθοδήγηση των αυθόρμητων αγωνιστικών ξεσπασμάτων του λαού, και συνήθως υιοθετεί καθαρά κριτική στάση (πχ στην Κερατέα),
- αρνείται να σχηματίσει επιμέρους κοινωνικο-πολιτικά μέτωπα για τα άμεσα επείγοντα προβλήματα του λαού (δηλ. αρνείται να καλέσει σε κοινή δράση στο κίνημα κάθε κοινωνική αλλά και πολιτική δύναμη που συμφωνεί σε στόχους όπως υπέρ των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, κατά των ιδιωτικοποιήσεων και του ξεπουλήματος του δημοσίου πλούτου, υπέρ της δημοκρατίας και κατά του κρατικού αυταρχισμού, ενάντια στη διάλυση της υγείας και πρόνοιας, της παιδείας και της έρευνας, αλλά και άλλων δημόσιων και κοινωνικών υποδομών που σχετίζονται με τη μακροπρόθεσμη ανάπτυξη της χώρας, ενάντια στο φασισμό που αναδύεται, κοκ), παρόλους τους αγώνες του γι' αυτά τα ζητήματα.
- για τη μονομερή διαγραφή του χρέους και την κατάργηση των μνημονίων και των δανειακών συμβάσεων,
- για την έξοδο από το Ευρώ, την Ε.Ε. και το ΝΑΤΟ, και το σπάσιμο κάθε ιμπεριαλιστικής εξάρτησης,
- για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας μας με την κοινωνικοποίηση των βασικών και συγκεντρωμένων κλάδων της οικονομίας,
- για τη δημοκρατική αναδιοργάνωση του στρατού και των σωμάτων ασφαλείας, με εξουδετέρωση των φασιστών,
Συνολικά, το ΚΚΕ δε συνδέει με επιτυχή τρόπο τον αγώνα για το σοσιαλισμό με μια πρόταση προς το λαό για μια ορατή διέξοδο από την κρίση (παρόλους τους αγώνες όπου πρωταγωνιστεί χάρις στην αγωνιστικότητα των μελών του) και μετατρέπεται, λόγω της οξυμένης κατάστασης, σε μέρος του προβλήματος.
Στην ουσία ο λαός έχει από τη μια τους καταπιεστές του που "διατάσσουν τη λιτότητα" και από την άλλη το ΚΚΕ να του λέει ότι, ή θα κάνει επανάσταση και θα "κοινωνικοποιήσει τα μονοπώλια", ή είναι καταδικασμένος απλά να αγωνίζεται για τα επιμέρους καθημερινά (πχ ενάντια σε απολύσεις, εξώσεις, μειώσεις μισθών, αντιλαϊκούς νόμους), και, μάλιστα, χωρίς δυνατότητες μεγάλων κατακτήσεων, όπως λέει η ηγεσία... Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα!..
Αυτό αντικατοπτρίζεται ως ένα βαθμό και στη συνείδηση κομματιού του λαού που μέχρι πρότινος αντιμετώπιζε το ΚΚΕ με θετικό τρόπο, ακόμη κι αν διαφωνούσε με τις θέσεις του, ενώ τώρα όλο και περισσότερο το θεωρεί ως "κομμάτι του αποτυχημένου πολιτικού συστήματος".
Τέταρτον, όλα τα παραπάνω γίνονται σπάζοντας την ιστορική συνέχεια του κόμματος αυτού, αναθεωρώντας την ίδια του την ιστορία αλλά και την ιστορία του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος, και ειδικότερα της παράδοσης της Κομμουνιστικής Διεθνούς, μετατρέποντάς ηρωικές στιγμές των αγώνων των κομμουνιστών και των λαών σε μια ακατάσχετη λαθολογία, και μάλιστα, περί λαθών στρατηγικού χαρακτήρα, υιοθετώντας επιχειρήματα κάποιων από τους χειρότερους εχθρούς του. Έτσι, για παράδειγμα, η ηγεσία θεωρεί ότι το ΚΚΕ είχε λάθος στρατηγική όταν δημιουργούσε το ΕΑΜ κατά τη ναζιστική κατοχή στην Ελλάδα, μια στρατηγική, λέει, που δε θα μπορούσε να συνδέσει με επιτυχία τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα του λαού μας με την κοινωνική επανάσταση για το σοσιαλισμό. Ή προωθεί την ιδέα ότι για το πέρασμα των ανατολικών ευρωπαϊκών χωρών στο σοσιαλισμό ευθύνονται δευτερευόντως οι αγώνες των λαών αυτών και κυρίως η εκεί παρουσία του σοβιετικού στρατού, και σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί επιτυχία της στρατηγικής των αντιφασιστικών λαϊκών μετώπων που αποφάσισε το 7ο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς. Η ηγεσία προωθεί αυτές τις αντιλήψεις με ύπουλο τρόπο, ως νέες ερμηνείες, χωρίς καμία νέα μελέτη της ιστορίας ή την εμφάνιση νέων ιστορικών πηγών, και, μάλιστα, σε πλήρη αντίθεση με τα κομματικά ντοκουμέντα της εποχής εκείνης. Επιπλέον, διακατέχεται από μια αντιεπιστημονική και εργαλειακή αντίληψη για την ιστορία: δηλ. τη διαστρεβλώνει προκειμένου να δικαιολογήσει τη σημερινή της πολιτική γραμμή, πχ διαβάστε την κατάπτυστη ομιλία του Μ. Μαίλη στο 19ο συνέδριο (αλλά και ένα σχετικό άρθρο κριτικής), ο οποίος φαίνεται να έχει αναλάβει εργολαβικά την αναθεώρηση της ιστορίας του κόμματος.
Πέμπτον, η πολιτική αυτή γραμμή, συνοδεύεται από συγκεκριμένες καθημερινές πρακτικές και αντιλήψεις όπως:
- "δεν κάνουμε αγώνες για τους αγώνες, παρά μόνο αγώνες με τη στρατηγική μας",
- "ο κόσμος έχει μικροαστική ανυπομονησία και θέλει με μια-δυο μέρες απεργία να λύσει τα προβλήματά του",
- "ο κόσμος έχει κοινοβουλευτικές αυταπάτες και δε θέλει να σηκωθεί από τον καναπέ του παρά μόνο να ψηφίσει κάποιον που θα του υποσχεθεί να τον γυρίσει στην προ-κρίσης κατάσταση",
- "όπου δεν έχουμε αρκετές δυνάμεις για να επιβάλλουμε το πολιτικό πλαίσιο στους αγώνες, ας λουφάξουμε κι ας ακολουθήσουμε τις πρωτοβουλίες των άλλων",
- "να μην την πατήσουμε με το ΣΥΡΙΖΑ όπως με το ΠΑΣΟΚ το '80",
- ότι ο οπορτουνισμός είναι κάτι σαν αρρώστια ή κατάσταση ηθικής κατάπτωσης, κι επομένως πρέπει να προσέχουμε μην το ...κολλήσουμε, και να μην έχουμε και πολλά πάρε δώσε με τους οπορτουνιστές του ΣΥΡΙΖΑ, ούτε καν στη βάση του κινήματος,
- η αντιμετώπιση κάθε μέλους άλλου κόμματος ή παράταξης ως αν να έχει την πλήρη ευθύνη των πράξεων αυτού του κόμματος, και ως αν να είναι εχθρός του λαού,
- η αντιμετώπιση της πολιτικής κριτικής ως αν να είναι εχθρική αντικομμουνιστική ενέργεια,
- μια αλυσίδα συλλογισμών που πάει λίγο-πολύ ως εξής: "Όποιος δε συμφωνεί με τη στρατηγική του ΚΚΕ, δηλ. την κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, ή έστω δεν την προτάσσει ως άμεσο σύνθημα όπως εμείς, είναι οπορτουνιστής/θέλει τη συνεργασία με την αστική τάξη (ακόμη κι αν είναι σύντροφος, μέλος του ΚΚΕ!). Όμως, τα οπορτουνιστικά κόμματα έχουν ευθύνη για την εφαρμογή/στήριξη της σημερινής πολιτικής ακόμη κι αν δεν έχουν κυβερνήσει, άρα (κάθε) οπορτουνιστής είναι εχθρός μας. Άρα τελικά, όποιος διαφωνεί με τη σημερινή πολιτική γραμμή του ΚΚΕ είναι εχθρός μας, άσχετα από την κοινωνική/ταξική του θέση, και τη δράση του στο κίνημα"...
Οι αντιλήψεις αυτές εκθέτουν τα μέλη του κόμματος και καταστρέφουν δεσμούς με λαϊκούς ανθρώπους, πρώην μέλη του κόμματος κτλ που είχαν χτιστεί μέσα από δεκαετίες αγώνων, οδηγούν πολλούς αγωνιστές στην απογοήτευση και στην αποστράτευση...
Τα παραπάνω θεωρώ ότι δε συμβαδίζουν με τις διατυπωμένες αρχές του ΚΚΕ, δεν εξυπηρετούν τη στρατηγική του και το βάζουν στη μέση μιας πολιτικής κρίσης σημαντικότερης ίσως (ως προς τις συνέπειες) και από αυτής των διασπάσεων του '90.
- στην οργανωτική καταβύθιση (σμίκρυνση...) της ΚΝΕ,
- στην οργανωτική στασιμότητα ή και μείωση του κόμματος,
- στην οικονομική του καταστροφή,
- στην ανυπαρξία οποιασδήποτε ποιοτικής βελτίωσης των συσπειρώσεων του κόμματος στο κίνημα,
- στην καθυστέρηση της ανασυγκρότησης του εργατικού-λαϊκού κινήματος,
- στο να επιβάλλει η αστική τάξη το ξεπέρασμα της καπιταλιστικής κρίσης εις βάρος του λαού χωρίς να υψώνεται αποτελεσματική άμυνα,
- στο να μη διαφαίνεται καμία ελπιδοφόρα προοπτική για το λαό στο μεσοπρόθεσμο μέλλον.
Η στάση μου, επομένως, απέναντι στο ΚΚΕ θα είναι η κοινή δράση για όσα ζητήματα συμφωνώ, και η κριτική ή ακόμη και πολεμική στις λανθασμένες θέσεις και πράξεις του.
Πού οφείλονται όμως όλα αυτά; Πώς και γιατί κυριάρχησε αυτή η φράξια στο κόμμα; Ποιά είναι τα βαθύτερα αίτια; Γιατί δεν κατάφεραν οι κομμουνιστές να το εμποδίσουν; Τί μπορεί να γίνει τώρα πια;
Χωρίς να θεωρώ τον εαυτό μου τον πιο κατάλληλο να απαντήσει σε αυτά, έχω την υποχρέωση να διακινδυνεύσω μια άποψη, καθώς έχω κι εγώ ένα μικρό μερίδιο ευθύνης, όπως, άλλωστε, και κάθε μέλος του.
Καταρχήν, οι ιδεολογικές απόψεις που κυριαρχούν σήμερα στην ηγεσία του ΚΚΕ δεν είναι καινούριες.
Υπήρχαν από την αρχή του κομμουνιστικού κινήματος και καθ'όλη τη διάρκεια του με περιθωριακό τρόπο. Στην ουσία αυτό ομολογούν κάποια στελέχη του κόμματος, κομπορημονώντας βλακωδώς, όταν λένε ότι "το κόμμα αναθεωρεί όλη την ιστορία και τη στρατηγική του κομμουνιστικού κινήματος από τη δεκαετία του '20 και μετά!"... (Βέβαια, τα ίδια στελέχη, κατά την παρουσίαση του νέου προγράμματος και καταστατικού έλεγαν ότι "αποτελούν μια απλή ωρίμανση/εμβάθυνση", "χωρίς σημαντικές αλλαγές", ότι "οι περισσότερες αλλαγές είναι φραστικές", ότι "ξεκαθαρίζουμε αυτό που δεν ήταν ξεκάθαρο", "για να μην παρεξηγεί ο λαός το ένα ή το άλλο", "αφαιρούμε αυτά που είναι περιττά", "πάντα τα ίδια κάναμε στο κίνημα" κοκ...).
Υπήρχαν και στο ίδιο το κόμμα στα πρώτα του βήματα τη δεκαετία του '20 (διαβάστε τον πρώτο τόμο της ιστορίας του ΚΚΕ- πριν ...ξαναγραφτεί!).
Γενικώς, η ηγεσία του ΚΚΕ σήμερα χαρακτηρίζεται από αριστερίστικες αντιλήψεις που έχουν τη βάση τους σε μικροαστικά κοινωνικά στρώματα ή σε κοινωνικοπολιτικά άπειρα στρώματα της εργατικής τάξης. Η ελληνική εργατική τάξη, άλλωστε, είναι σχετικά "νέα" ιστορικά (πχ πολλοί ή ίσως οι περισσότεροι από τους παπούδες μας δεν ήταν εργάτες, αλλά αγρότες ή μικροαστοί) και οι μικροαστικές αντιλήψεις είναι πολύ διαδεδομένες ανάμεσα και στους εργάτες.
Δεύτερον, οι αντιλήψεις αυτές αποτελούν και αποτέλεσμα της ιδεολογικής και πολιτικής πίεσης που υπέστη το κόμμα από το αναθεωρητικό ρεύμα που συνόδεψε το σοκ της ανατροπής των σοσιαλιστικών καθεστώτων. Έτσι εξηγείται για παράδειγμα, πως με υπεραριστερή φρασεολογία καταλήγουμε σε δεξιές θέσεις συμβιβασμού και αποδοχής βασικών στρατηγικών επιλογών της αστικής τάξης όπως η συμμετοχή της χώρας στην Ε.Ε., θέσεις που στελέχη της σημερινής ηγεσίας εξέφραζαν ήδη από το '90. Ή το πώς οι απόψεις της ηγεσίας για τον ιμπεριαλισμό ("αλληλεξάρτηση των καπιταλιστικών/ιμπεριαλιστικών χωρών") δανείζονται στοιχεία από τις θεωρίες για τη λεγόμενη "παγκοσμοποιίηση" ή και από το ρεύμα του ευρωκομμουνισμού.
Τρίτον, δεν μπορεί να αποκλειστούν και τα ιδιοτελή οφέλη μιας μικρής μερίδας στον πυρήνα της ηγεσίας του κόμματος. Η ηθική που απουσιάζει από συγκεκριμένες πράξεις και τοποθετήσεις της, αλλά και η σημασία της μεταστροφής της θέσης για άμεση έξοδο από την Ε.Ε., ερήμην των μελών κι εν μία νυκτί (!), ακριβώς στην ιστορική στιγμή που διαφαινόταν ένα ρήγμα στην αστική στρατηγική στο συγκεκριμένο ζήτημα (δηλ. στην περίοδο από την κορύφωση των αντιμνημονιακών διαδηλώσεων έως και τη σχετική σταθεροποίηση μετά τις διπλές εκλογές του 2012) με κάνουν προσωπικά πολύ καχύποπτο.
Αυτά από τη μεριά της ηγεσίας.
Από τη μεριά της βάσης έχουμε στοιχεία όπως η έλλειψη επαναστατικής επαγρύπνησης, η διστακτικότητα, ο φόβος και η αμέλεια για κριτική και έλεγχο από κάτω προς τα πάνω, το χαμηλό ιδεολογικοπολιτικό επίπεδο, και μια υπερβολή ως προς τον κομματικό πατριωτισμό και την καλή πίστη στην ηγεσία του κόμματος, που επέτρεψαν το φαινόμενο αυτό να αναπτυχθεί πριν να μπορεί να γίνει αντιληπτό από την πλειοψηφια της βάσης του κόμματος. Τα περισσότερα από αυτά τα στοιχεία χαρακτηρίζουν γενικότερα ένα λαό που ζει μέσα σε ένα εκμεταλλευτικό σύστημα κι είναι δύσκολο να τα αντιμετωπίσει μια κομμουνιστική κομματική διαπαιδαγώγηση, πόσο μάλλον όταν, από ένα σημείο και μετά, συνδυάστηκε, από τη μια, η ραγδαία ανασυγκρότηση και ανάπτυξη του κόμματος με τη στρατολόγηση και ανάδειξη νέων και άπειρων μελών και στελεχών (μετά το '90), και από την άλλη, η δράση της συγκεκριμένης ηγετικής ομάδας που τα "εκπαίδευσε" αναλόγως... Το παραπάνω σχόλιο για μικροαστικές αντιλήψεις μέσα στην εργατική τάξη ισχύει και για τη βάση του κόμματος, κυρίως ως προς την υποτίμηση της προσωπικής ευθύνης του μέλους για τη συνολική πορεία του κόμματος, και τη λανθασμένη αντίληψη για το δημοκρατικό συγκεντρωτισμό.
Προσωπικά, πρέπει κι εγώ να κάνω την αυτοκριτική μου για την αμέλεια που επέδειξα (ως σχετικά άπειρο μέλος του κόμματος) πχ κατά την ψήφιση του Β' τόμου της ιστορίας του κόμματος, ή κατά τη διαγραφή μεγάλου μέρους των στελεχών της Οργάνωσης Σπουδάζουσας της ΚΝΕ στην Αθήνα πριν μερικά χρόνια, ή κατά το 10ο συνέδριο της ΚΝΕ, αλλά και νωρίτερα, σε άλλες στιγμές, που υποτίμησα φαινόμενα όπως η ανάδειξη νεαρών στελεχών σε επαγγελματικές ή ημιεπαγγελματικές θέσεις στο κόμμα.
Όσο για το μέλλον, αυτά που θα προτείνω βασίζονται σε δύο βασικές αρχές:
1. η αλήθεια είναι επαναστατική (όπως μου έγραψε πρόσφατα και ένας συναγωνιστής!),
2. κομμουνιστής χωρίς κάποιου είδους οργάνωση, και τελικά χωρίς επαναστατικό κόμμα νέου τύπου, δε νοείται για πολύ καιρό.
Καταρχήν, έχω την εντύπωση ότι η μάχη δεν έχει χαθεί εντελώς εντός του ΚΚΕ. Ακόμη, κάθε μέλος είναι δυνατόν να λέει την άποψή του στα όργανα και σύμφωνα με το καταστατικό, όπως λίγο-πολύ απέδειξε και ο πρόσφατος προσυνεδριακός διάλογος.
Βέβαια, όταν κάποιος εκφράσει διαφωνία για τα παραπάνω ζητήματα, στην ουσία αποκλείεται από τις προτάσεις για τα όργανα και για αντιπρόσωπος στις συνδιασκέψεις του κόμματος, άσχετα από τη γενικότερη δράση του ή εμπειρία. Δεν εξηγείται αλλιώς πώς πληθώρα έμπειρων στελεχών μας, ακόμη και πρώην μελών του Πολιτικού Γραφείου (ΠΓ στο εξής) δεν κατάφεραν να εκλεγούν σύνεδροι για το πρόσφατο 19ο συνέδριο, ή το πώς, παρόλο που 30-40% των άρθρων στο δημόσιο προσυνεδριακό διάλογο ήταν ενάντια στις θέσεις της ΚΕ, κανένας (αν δεν κάνω λάθος) συγγραφέας τους δεν ήταν ούτε καν γραμματέας Κομματικής Οργάνωσης Βάσης (ΚΟΒ), ή το πώς η απόφαση του συνεδρίου ήταν τελικά ομόφωνη!
Επιπλέον, ο διάλογος γίνεται με πολύ δυσμενείς για τους διαφωνούντες όρους:
- συστηματικά η καθοδήγηση χρησιμοποιεί το ψέμα, την ωραιοποίηση, την απόκρυψη γεγονότων, ιστορικών πηγών κτλ
- συκοφαντούνται και λογοκρίνονται έμμεσα οι διαφωνούντες μέσω της ταύτισης της κριτικής τους με αυτή που ασκούνε πολιτικοί αντίπαλοι του κόμματος, ενώ τους αποδίδονται και "ανομολόγητοι σκοποί" και υποψίες για φραξιονισμό χωρίς καμία απόδειξη,
- δημιουργείται ένα κλίμα με βάση το οποίο κανείς μπορεί να λέει ότι θέλει, φτάνει να μην προσπαθήσει να το μετουσιώσει σε πράξη: πχ κανείς μπορεί να κάνει κριτική στη συμπεριφορά του ΠΓ κατά τον προσυνεδριακό διάλογο, αλλά θα εμποδιστεί μανιωδώς από την καθοδήγηση να τεθεί σχετικό θέμα στην ημερήσια διάταξη της ΚΟΒ, ώστε να αποφασίσει συλλογικά κάποιου είδους κριτική από τα κάτω προς τα πάνω.
Επομένως, η προτροπή μου σε κάθε μέλος του κόμματος είναι να κάνει ακριβώς όπως του λέει η συνείδησή του, να δώσει τη μάχη για την αλήθεια, με παρρησία, και να προσπαθήσει να βελτιώσει τα πράγματα με τις παρεμβάσεις του και τις προτάσεις του, κι όχι απλά να "γκρινιάζει" μέσα και έξω από όργανα... Ταυτόχρονα, φυσικά, να κάνει πραγματικότητα την "ενότητα στη δράση" όπως ο δημοκρατικός συγκεντρωτισμός επιτάσσει.
Αυτά που δε νομίζω ότι αποτελούν λύση στο πρόβλημα του ΚΚΕ είναι τα εξής:
- ο φραξιονισμός ενάντια στο φραξιονισμό
- η αναμονή και η απόκρυψη των πραγματικών απόψεων εκ μέρους των μελών πιστεύοντας ότι η ηγεσία "δεν μπορεί, κάτι θα αλλάξει" μπροστά στην καταστροφή που επέρχεται.
- είτε ολικής απαξίωσης του κόμματος,
- είτε μια νέα φράξια, αντίθετη αυτή τη φορά από την προηγούμενη, να αναρριχηθεί στην ηγεσία,
- είτε η σημερινή να παραμείνει στη θέση της, απλά κάνοντας μερικές μικρές αλλαγές για τα "μάτια του κόσμου", όταν θα είναι ήδη πολύ αργά, χωρίς να χτυπηθούν οι λάθος αντιλήψεις, χωρίς πραγματική κριτική και αυτοκριτική, χωρίς απόδοση ευθυνών, επομένως έχοντας όλες τις προϋποθέσεις για να ξανασυμβούν τα ίδια στο μέλλον...
Από τη στιγμή που τα τελευταία χρόνια έχουν πληθύνει διαγραφές σαν τη δική μου, είναι ανάγκη για κάποια οργάνωση όσων εμπνέονται από την πολιτική και την ιστορία του ΚΚΕ, αυτού που υπήρχε μέχρι και στο πρόσφατο παρελθόν. Προσωπικά, θα κάνω ότι μπορώ προς αυτήν την κατεύθυνση. Χρειάζεται οι πολιτικές γραμμές να συγκρούονται μέσα στο κίνημα για να αποδειχθεί η ορθότητα της μιας ή της άλλης. Δεν αρκεί η ιδεολογικοπολιτική αντιπαράθεση. Αλλά ακόμα και η τελευταία, πρέπει να αποκτήσει συλλογική έκφραση και πρόσωπο, και η ηγεσία του ΚΚΕ να σταματήσει να αντιπαρατίθεται με δήθεν "εχθρούς του κόμματος", "ναυάγια της ταξικής πάλης", "ηλεκτρονικούς" και μη, "φραξιονιστές" κοκ
Σε κάθε περίπτωση, το πρόβλημα της πολιτικής κρίσης του ΚΚΕ δεν μπορεί κανείς να το αντιμετωπίζει ανεξάρτητα από το πρόβλημα της εργατικής τάξης και του λαού. Δεν είναι δυνατόν να λειτουργούμε ούτε με αυτοσκοπό τη μεταστροφή του ΚΚΕ, ούτε και με αυτοσκοπό τη διατήρηση της τωρινής του γραμμής και την προστασία του από ορατούς και αόρατους εχθρούς, πραγματικούς ή και φανταστικούς. Δεν είναι το "κόμμα για το κόμμα".
Φυσικά, θα μου ήταν προτιμότερο και θα είχε, ίσως, τις λιγότερες αρνητικές συνέπειες για την εργατική τάξη και το λαό της χώρας μας, αν το ΚΚΕ κατάφερνε να ξεπεράσει την τωρινή του κρίση και, μάλιστα, το συντομότερο δυνατόν. Άλλωστε, ακόμη και η "προστασία" ή η "διάσωση" του ΚΚΕ μπορεί να επιτευχθεί μόνο μέσω της καλοπροαίρετης κριτικής, κι όχι μέσω του "κουκουλώματος" του προβλήματος. Θεωρώ ότι μόνο με την παρέμβαση της βάσης του κόμματος και των φίλων συναγωνιστών, μπορεί να "ξαναμπεί το τρένο στις ράγες". Δυστυχώς, αυτό δε φαίνεται αυτή τη στιγμή στον ορίζοντα.
Τέλος, σήμερα, βρισκόμαστε στη μέση, ίσως, της μεγαλύτερης παγκόσμια συγχρονισμένης καπιταλιστικής κρίσης στην ιστορία. Μιας κρίσης που η Ελλάδα είναι μια από τις χώρες που την πληρώνουν πιο ακριβά, έχοντας απωλέσει το 20% περίπου του ΑΕΠ της μέσα σε 5 χρόνια (μόνο μια άλλη χώρα της οποίας το όνομα δε ...θυμάμαι (!) έχει χειρότερες επιδόσεις, ενώ τέτοια μείωση του ΑΕΠ αντιστοιχεί σε περίοδο πολέμου). Χάνεται το 30-40% των εισοδημάτων του λαού, η ανεργία ξεπερνάει σιγά-σιγά κοντά στο 30%, μεγάλο κομμάτι του λαού κυριολεκτικά πεινάει και ένα ακόμη μεγαλύτερο φτωχοποιείται απότομα και αναγκάζεται να χάσει μέσω των φορολογικών χαρατσιών την όποια κινητή ή ακίνητη περιουσία είχε αποταμιεύσει, νοσοκομεία, πανεπιστήμια και σχολεία κλείνουν λες κι είναι περίπτερα, καταστρέφεται ο παραγωγικός ιστός της χώρας και σηκώνεται νέο κύμα μετανάστευσης, υποθηκεύεται ή ξεπουλιέται η δημόσια περιουσία και ο πλούτος της χώρας, πολλαπλασιάζονται οι αυτοκτονίες και τα ψυχικά νοσήματα, η δημοκρατία και η εθνική ανεξαρτησία μετατρέπονται σε ανέκδοτο, φασίστες τρομοκρατούν Έλληνες και μετανάστες εργάτες στους δρόμους, χτυπάνε ξανά και ξανά τα τύμπανα του πολέμου στην περιοχή μας, και το κυριότερο, δεν αχνοφαίνεται καν φως στο τούνελ...
Τέλος, σήμερα, βρισκόμαστε στη μέση, ίσως, της μεγαλύτερης παγκόσμια συγχρονισμένης καπιταλιστικής κρίσης στην ιστορία. Μιας κρίσης που η Ελλάδα είναι μια από τις χώρες που την πληρώνουν πιο ακριβά, έχοντας απωλέσει το 20% περίπου του ΑΕΠ της μέσα σε 5 χρόνια (μόνο μια άλλη χώρα της οποίας το όνομα δε ...θυμάμαι (!) έχει χειρότερες επιδόσεις, ενώ τέτοια μείωση του ΑΕΠ αντιστοιχεί σε περίοδο πολέμου). Χάνεται το 30-40% των εισοδημάτων του λαού, η ανεργία ξεπερνάει σιγά-σιγά κοντά στο 30%, μεγάλο κομμάτι του λαού κυριολεκτικά πεινάει και ένα ακόμη μεγαλύτερο φτωχοποιείται απότομα και αναγκάζεται να χάσει μέσω των φορολογικών χαρατσιών την όποια κινητή ή ακίνητη περιουσία είχε αποταμιεύσει, νοσοκομεία, πανεπιστήμια και σχολεία κλείνουν λες κι είναι περίπτερα, καταστρέφεται ο παραγωγικός ιστός της χώρας και σηκώνεται νέο κύμα μετανάστευσης, υποθηκεύεται ή ξεπουλιέται η δημόσια περιουσία και ο πλούτος της χώρας, πολλαπλασιάζονται οι αυτοκτονίες και τα ψυχικά νοσήματα, η δημοκρατία και η εθνική ανεξαρτησία μετατρέπονται σε ανέκδοτο, φασίστες τρομοκρατούν Έλληνες και μετανάστες εργάτες στους δρόμους, χτυπάνε ξανά και ξανά τα τύμπανα του πολέμου στην περιοχή μας, και το κυριότερο, δεν αχνοφαίνεται καν φως στο τούνελ...
Αυτό που επείγει είναι η λαϊκή αντεπίθεση, μέσα από το κατάλληλο λαϊκό μέτωπο. Αυτό είναι χρέος για κάθε κομμουνιστή ή και κάθε άλλο αγωνιστή να το επιδιώξει, είτε είναι μέλος του ΚΚΕ, είτε βρίσκεται σε άλλο κόμμα, ή ακόμη κι αν δε βρίσκεται σε κόμμα αυτή τη στιγμή, είτε τελικά το ΚΚΕ συμβάλλει σε αυτό, είτε όχι. Η απογοήτευση και η αποστράτευση δε δικαιολογείται σε κανέναν, διότι η ίδια η πραγματικότητα της ζωής μας δε θα μας το συγχωρήσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Το σχόλιό σας θα δημοσιευτεί μόνο αν περιέχει το ονοματεπώνυμό σας και κατόπιν επιβεβαίωσής της ταυτότητάς σας. Αν είναι η πρώτη φορά που σχολιάζετε, παρακαλώ στείλτε μου και τα στοιχεία επικοινωνίας σας (πχ e-mail) με ένα e-mail.