Καταγγελία ενάντια στο μέλος του ΠΓ του ΚΚΕ, Γιώργο Μαρίνο

Εγώ, ο Διονύσης Περδίκης, πρώην μέλος του ΚΚΕ στο Βερολίνο,
καταγγέλω το τότε και νυν μέλος του ΠΓ του ΚΚΕ, Γιώργο Μαρίνο,
ότι σε προσυνεδριακή παρουσίαση των θέσεων της ΚΕ για το 19ο Συνέδριο,
και απαντώντας στην παρακάτω ερώτηση που του υπέβαλα:

"...Γενικά, συμφωνεί η ΚΕ με τη γραμμή: «ένα συνδικάτο, μία ομοσπονδία, ένα εργατικό κέντρο, μία ΓΣΕΕ» ως θέση αρχής;..."

 απάντησε, ανάμεσα σε άλλα, και σχεδόν αυτολεξεί, τα εξής:

"...Είναι αλήθεια σύντροφοι ότι αυτή ήταν αρχή του Κόμματος... Όμως, σε ποιά χώρα υπάρχει μόνο μία ΓΣΕΕ;... πχ Στη Γαλλία, κάθε κόμμα έχει τη δική του ομοσπονδία... Και να δείτε σύντροφοι ότι στην επανάσταση η ΓΣΕΕ θα είναι με την αντίδραση..."

Μάρτυρας μου για τα παραπάνω είναι μια ολόκληρη κομματική οργάνωση...

Όσο και να ψάξω στα κομματικά ντοκουμέντα, πουθενά δεν μπορώ να βρω εκτιμήσεις του Κόμματος ότι η ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος, μπορεί και να σημαίνει την οργανωτική του διάσπαση, αντί για την αλλαγή των συσχετισμών ώστε να αναδειχθεί το ταξικό ρεύμα στην ηγεσία της ΓΣΕΕ.

Κατά τη γνώμη μου, το γεγονός που καταγγέλω εδώ, είναι ένα κλασικό παράδειγμα της φραξιονιστικής δράσης της ηγεσίας του Κόμματος: ζύμωση προσωπικών απόψεων κι εκτιμήσεων από ηγετικά στελέχη "υπεράνω υποψίας", και σιγά-σιγά, και λέγε-λέγε, μια μέρα εμφανίζονται και ως θέσεις της ΚΕ, οπότε και με το επιχείρημα "πάντα αυτό λέγαμε", όποιος διαφωνεί με τις αλλαγές, μετατρέπεται σε "διαστρεβλωτή" της γραμμής του Κόμματος, κρυφο-οπορτουνιστή και δεν ξέρω κι εγώ τί άλλο... Κάπως έτσι δεν έγινε και η Ελλάδα ιμπεριαλιστική χώρα από εξαρτημένη;..

Ας δεχτούμε, όμως, ότι εγώ είμαι ένας κακοπροαίρετος "εχθρός του κόμματος". Προτιμώ να αποδειχτώ τέτοιος, και να υπάρξει σύντομα άρθρο στο Ριζοσπάστη που να με διαψεύδει, δηλώνοντας απερίφραστα:

1. ότι το Κόμμα εξακολουθεί να τηρεί την παράδοση της Κομμουνιστικής Διεθνούς για την οργανωτική ενότητα του εργατικού κινήματος, 
2. ότι συνεχίζει να θεωρεί ως βασική του αρχή (που καλό θα ήταν να είχε κατοχυρωθεί και προγραμματικά ως τέτοια...) την "ένα συνδικάτο, μία ομοσπονδία, ένα εργατικό κέντρο, μία ΓΣΕΕ", 
3. ότι θεωρεί, ως όρο για την επιτυχία της ανασυγκρότητσης του εργατικού κινήματος και για τη συγκέντρωση δυνάμεων για τη σοσιαλιστική επανάσταση, την αλλαγή των συσχετισμών στο εργατικό κίνημα και την ανάδειξη των ταξικών δυνάμεων στην ηγεσία του. 

Δυστυχώς, ούτε τέτοια απόλυτη δήλωση μπόρεσα να βρω σε κανένα πρόσφατο άρθρο του Ριζοσπάστη, παρά μόνο σε αυτόν της 08/09/13 (1η έκδοση, σελ. 3) στο οποίο καταγγέλονται όσοι κατηγορούν το ΠΑΜΕ για διασπαστή:

"...Η εμφάνιση και παρέμβαση του ΠΑΜΕ, όλοι θυμούνται, ξεσήκωσε ένα βρώμικο πόλεμο, όχι μόνο από την εργοδοσία και τις κυβερνήσεις της, αλλά και από όλο αυτό το μηχανισμό φθοράς και διαφθοράς συνειδήσεων, από όλους τους συνδικαλιστικούς γραφειοκράτες.

Ποιος πρωτοστάτησε σε αυτόν τον πόλεμο με την παραπλανητική κατηγορία της διάσπασης; Πρώτες και καλύτερες οι δυνάμεις της Αυτόνομης Παρέμβασης που πρόσκεινται σήμερα στον ΣΥΡΙΖΑ και μαζί τους οι δορυφόροι τους που αποτελούν την ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Πρωτοστάτησαν στον πόλεμο, γιατί αποκαλύπτονται ο ρόλος τους και οι ευθύνες τους για τη γιγάντωση του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού..." 

Προσωπικά, ανησυχώ ακόμη περισσότερο διαβάζοντας και το άρθρο του Βασίλη Όψιμου, μέλους της Ιδεολογικής Επιτροπής της ΚΕ του ΚΚΕ, στον προσυνεδριακό διάλογο για το 19ο συνέδριο του ΚΚΕ, στην ΚΟΜΜΕΠ (Τεύχος 2, 2013), στο οποίο, αφού εξιστορήσει τις ιδιαίτερες συνθήκες που επικρατούσαν όταν ο Λένιν έγγραφε το "Αριστερισμός, παιδική ασθένεια του κομμουνισμού", και μετά από κάποιες διαπιστώσεις, με πολλές από τις οποίες, αν όχι με τις περισσότερες, θα μπορούσα να συμφωνήσω, δυστυχώς αναφέρει και τα εξής:

"5. Η διαλεκτική αυτή προσέγγιση απέναντι στην οργανωτική δομή των παλιών, ρεφορμιστικών συνδικάτων αποτυπώνεται και στη Θέση του ΙΙου Συνεδρίου της Κομμουνιστικής Διεθνούς που τονίζει ότι «οι κομμουνιστές δεν πρέπει να διστάζουν μπροστά στη διάσπαση τέτοιων οργανώσεων, εάν η άρνηση να το κάνουν θα σήμαινε την εγκατάλειψη της επαναστατικής δουλειάς μέσα στα συνδικάτα». Βέβαια, η όποια διάσπαση του συνδικαλιστικού κινήματος θεωρηθεί απαραίτητη για τον επαναστατικό σκοπό πρέπει να γίνεται κάτω από αυστηρούς όρους και προϋποθέσεις και να μην εκφράζει την επιλογή εύκολων λύσεων αποφυγής της βασανιστικής δουλειάς μέσα στις πιο καθυστερημένες εργατικές μάζες.

6. Προκύπτει, επομένως, ως βασικό συμπέρασμα ότι η ενότητα των συνδικάτων και η συμμετοχή στα ρεφορμιστικά συνδικάτα ποτέ δεν αποτέλεσαν αυτοσκοπό, ζήτημα αιώνιας και απαρασάλευτης αρχής για το Β. Ι. Λένιν και την Κομμουνιστική Διεθνή. Αυτό αποτυπώνεται με εξαιρετικά ανάγλυφο τρόπο στη θέση που υιοθέτησαν τα διάφορα σώματα και όργανα της Κομμουνιστικής Διεθνούς και της Προφιντέρν για υποστήριξη των επαναστατικών συνδικάτων εκεί που ήδη είχε επισυμβεί η διάσπαση και η μετατροπή τους, εάν επρόκειτο για συνομοσπονδίες, στους καθεαυτό εκπροσώπους όλου του προλεταριάτου της συγκεκριμένης χώρας. Εξάλλου, η ίδια η δημιουργία της Προφιντέρν, ως ξεχωριστού πόλου συνένωσης των επαναστατικών συνδικάτων και δυνάμεων σε διεθνή κλίμακα, φανερώνει την απουσία κάθε οργανωτικού φετιχισμού στη σκέψη της ηγεσίας του κομμουνιστικού κινήματος."

Προετοιμάζεται κάτι άραγε;...
Δε θα σχολιάσω τίποτα παραπάνω, εκτός από το ότι για έναν ακόμη ιδεολογικό ογκόλιθο της ηγεσίας του Κόμματος, τέτοιον που να αναλαμβάνει εργολαβία την αναθεώρηση των λενινιστικών αρχών στο όνομα των "ιδιαίτερων ιστορικών συνθηκών" (παλιά τέχνη κόσκινο κάθε αναθεωρητή του κομμουνιστικού κινήματος...), η όποια θετική παράδοση του κομμουνιστικού κινήματος, φαίνεται να σταματάει στο 2ο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς...