Το Σχέδιο Β' ιδρύει Ινστιτούτο «ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΠΑΤΣΗΣ», διότι η φύση απεχθάνεται το (πολιτικό) κενό...

Ενώ το ΚΚΕ αναθεωρεί την ιστορία του, προκειμένου να χρεώσει στον αντιιμπεριαλιστικό αγώνα ένα θεμελιώδες στρατηγικό λάθος που οδηγεί νομοτελειακά στη "θεωρία των σταδίων", άλλοι οικειοποιούνται την ιστορική παράδοση που αυτό εγκαταλείπει.

Έτσι, το Σχέδιο Β' του Αλαβάνου παίρνει την πρωτοβουλία για την ίδρυση Ινστιτούτου «ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΠΑΤΣΗΣ», προβάλλοντας και το ζήτημα της παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας, από το λαό για το λαό, με ανεξαρτησία από τον ιμπεριαλισμό, στην προοπτική του σοσιαλισμού (άσχετα από την ειλικρίνεια των δηλώσεων και των προθέσεων...).



Παραθέτω απόσπασμα από τη σχετική ανακοίνωση:

Ο Δημήτρης Μπάτσης (1916-1952) υπήρξε εξαιρετική, με διεθνή μέτρα και σταθμά, περίπτωση επιστήμονα, ο οποίος ανέπτυξε την οικονομολογική και κοινωνιολογική έρευνα στην κατεύθυνση του ιστορικού και διαλεκτικού υλισμού. Ήταν Διευθυντής του πρωτοπόρου περιοδικού «Ανταίος» (1945-1951) και συγγραφέας του αξεπέραστου, έως σήμερα, έργου: «Η Βαρειά Βιομηχανία στην Ελλάδα» (1947), στον Πρόλογο του οποίου διαβάζουμε: «Η Ελλάδα θα γίνει και εθνικά και οικονομικά πραγματικά ελεύθερη. Μόνον τότε και η ανοικοδόμηση θα γίνει από το Λαό και για το Λαό. Θα σπάσουν τα δεσμά και θ’ αλλάξει ριζικά η διάρθρωση της σημερινής οικονομίας μας, θ’ ανοίξει ο δρόμος για να λυτρωθούν οι παραγωγικές δυνάμεις της νεοελληνικής κοινωνίας. Και ο δρόμος αυτός μας οδηγεί στην ορθολογιστική οργάνωση και στη σχεδιασμένη ανάπτυξη της εθνικής μας οικονομίας, στη δημιουργία ανώτερης τεχνικής βάσης, στη γοργή συσσώρευση των οικονομικών μέσων για ν’ ανθίσει και σ’ εμάς γερή, προοδεμένη κοινωνική ζωή. Μόνον τότε θα δημιουργηθούν και θα εξασφαλιστούν όλες οι προϋποθέσεις για μία ακόμα πιο ψηλή κοινωνική επιδίωξη: τη σοσιαλιστική κοινωνία.». Τελικά, αυτό το έργο-συμβολή στην «εθνική και οικονομική ελευθερία» της χώρας μας, ο Δημήτρης Μπάτσης το έγραψε, με την ίδια αποφασιστικότητα, άλλη μία φορά: το 1952, με το αίμα του.

Επιπλέον, το χάσμα μεταξύ του κόμματος της εργατικής τάξης  και των προοδευτικών διανοούμενων και επιστημόνων μεγαλώνει καθημερινά, όταν για παράδειγμα το Κέντρο Μαρξιστικών Ερευνών έχει αδρανοποιηθεί πλήρως, και στελέχη του όπως ο Π. Γεωργιάδης (δείτε τα άρθρα του για το πρόγραμμα και το καταστατικό στον προσυνεδριακό διάλογο του πρόσφατου 19ου συνεδρίου του ΚΚΕ), λοιδορούνται ως οπορτουνιστές, ύποπτοι για φραξιονισμό, "αγράμματοι" (!), έως και "εχθροί του κόμματος"...

Έτσι, για παράδειγμα οι τελευταίες εκδόσεις που βρήκα στη Σύγχρονη Εποχή

• για την κατάσταση της ελληνικής οικονομίας είναι η  Εξελίξεις, τάσεις, προοπτικές της ελληνικής οικονομίας (Οικονομικό Τμήμα της ΚΕ του ΚΚΕ, εκδ. Σύγχρονη Εποχή, 2000), και μετά πρέπει κανείς να πάει στις δεκαετίες του '80 και σε εκδόσεις που έχουν εξαντληθεί (και που όλες μιλούνε για την εξάρτηση της χώρας μας από τον ιμπεριαλισμό...) όπως οι Τι είναι, τι σημαίνει πού οδηγεί η εξάρτηση (Μελέτες ΚΜΕ, εκδ. Σύγχρονη Εποχή), Κράτος και κεφάλαιο στην Ελλάδα (Γ.Σαμαράς, εκδ. Σύγχρονη Εποχή, 1982), Οικονομία της Ελλάδας (Γ.Δόβας, εκδ. Σύγχρονη Εποχή, 1980),  Η σύγχρονη φάση ανάπτυξης του καπιταλισμού στην Ελλάδα (Μ.Μάλλιος, εκδ. Σύγχρονη Εποχή, 1986),
• για την κατάσταση της εργατικής τάξης στην Ελλάδα είναι η Προσεγγίσεις στην κατάσταση της εργατικής τάξης στην Ελλάδα (ΚΜΕ, εκδ. Σύγχρονη Εποχή, 2000),
• για την ταξική διάρθρωση στην Ελλάδα είναι η Ταξική διάρθρωση της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας (Κ.Κάππος, εκδ. Αλήθεια, 2004),
• για τον ιμπεριαλισμό είναι η Ο ιμπεριαλισμός, ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού (Β.Ι.Λένιν) (!).

Φυσικά, η εμπειρική και θεωρητική αυτή ένδεια δεν εμπόδισε το Κόμμα να αλλάξει θέσεις, γραμμή, πρόγραμμα και καταστατικό με παραπομπές σε μερικά άρθα της Κομμουνιστικής Επιθεώρησης (κυρίως ιστορικού και ιδεολογικού χαρακτήρα) και στον ...Β' Τόμο του δοκιμίου της Ιστορίας του ΚΚΕ...