Πόσοι πρόσφυγες και μετανάστες "χωράνε" στην ΕΕ και στην Ελλάδα;

Σήμερα η ΕΕ χρηματοδοτεί φυλακές, στρατόπεδα συγκέντρωσης, και άλλες κατασταλτικές πολιτικές σε Τουρκία, Λιβύη και Ελλάδα για να συγκρατήσει τις προσφυγικές και μεταναστευτικές ροές, οι οποίες δημιουργούνται ως συνέπεια των ιμπεριαλιστικών πολιτικών της ίδιας της ΕΕ και του ΝΑΤΟ σε Μ. Ανατολή και Αφρική [1].

Την ίδια στιγμή, η προσπάθεια των ανθρώπων αυτών να φτάσουν στις χώρες της ΕΕ, και η εκμετάλλευσή τους από την Τουρκία για να αποκομίσει πολιτικά οφέλη, κυρίως στο μέτωπο της Συρίας, συνιστά για το αστικό πολιτικό σύστημα, και δυστυχώς και για κάποιους που καμώνονται τους κομμουνιστές [2], "ασύμμετρη απειλή", "υβριδικό όπλο" κοκ, χωρίς κανείς να ξεκαθαρίζει ποιον κίνδυνο ακριβώς φέρουν οι άνθρωποι αυτοί και οι οικογένειες τους μαζί με την ....ύπαρξή τους....

Τι είδους απειλή συνιστούν, λοιπόν, πρόσφυγες και μετανάστες για την ΕΕ και την Ελλάδα;

1. Αν αποτελούν απειλή ως πρώην μαχητές ισλαμοτζιχαντιστικών οργανώσεων, μια οργανωμένη διαδικασία διερεύνησης του ρόλου και των ευθυνών του καθενός κατά την εξέταση της αίτησης για άσυλο ή άδεια παραμονής, σε συνεργασία με την νόμιμη κυβέρνηση της Συρίας, διασφαλίζει τις χώρες υποδοχής από κάθε τέτοιο κίνδυνο. Γι' αυτόν τον λόγο πρέπει το λαϊκό κίνημα να απαιτήσει την αποκατάσταση των διπλωματικών σχέσεων με την κυβέρνηση του Ασάντ, την αναγνώρισή της, και τη συνεργασία μαζί της. Περιττό να πούμε ότι αυτό αφορά μόνο τους πρόσφυγες από τη Συρία, που αποτελούν μεγάλο μεν, μέρος δε μόνο από τις σημερινές ροές. Επιπλέον, δεν υπάρχει συλλογική ευθύνη σε όλη την οικογένεια ή τη φυλή ακόμη και αυτών που θα αποδειχθεί ότι πρέπει να διωχθούν για εγκλήματα πολέμου και άλλα σχετικά εγκλήματα στα πλαίσια του εμφυλίου πολέμου της Συρίας, κάτι που συνήθως επιλέγουν να το ξεχνάνε διάφοροι που αναμασούν τέτοιες ναζιστικές ιδέες με "κομμουνιστική προβιά" [3]...

Σε κάθε περίπτωση, ελεύθερη κίνηση των προσφύγων και μεταναστών σε Ελλάδα και ΕΕ δε σημαίνει καθόλου μια πολιτική γενικά και αόριστα "ανοιχτών συνόρων" κατά το "μπάτε σκύλοι αλέστε". Έχουμε συνείδηση ότι ζούμε στην εποχή του ιμπεριαλισμού, όπου τα σύνορα αν δεν τα ελέγχουν τα κυρίαρχα κράτη, τότε τα ελέγχουν οι ιμπεριαλιστικές χώρες, οι υπηρεσίες τους, και οι χρηματοδοτούμενες από αυτές ΜΚΟ. Από ένα κυρίαρχο κράτος, λοιπόν, και με την εποπτεία των οργανώσεων του εργατικού και λαϊκού κινήματος, πρέπει να γίνει η υποδοχή των ανθρώπων αυτών, οπότε και δε θα συνιστούν καμία απειλή για τα σύνορά μας.

2. Αν αποτελούν απειλή οι πρόσφυγες/μετανάστες διότι είναι μουσουλμάνοι ή από άλλο πολιτιστικό υπόβαθρο, θα πρέπει κανείς να ψάξει αλλού για υποστήριξη σε μια τέτοια άποψη, και όχι στο δημοκρατικό, προοδευτικό, ριζοσπαστικό ή και κομμουνιστικό κίνημα. Εκτός των άλλων, είναι γνωστό ότι οι ισχυρότερες χώρες του κόσμου, οι ιμπεριαλιστικές, είναι εδώ και δεκαετίες χώρες υποδοχής μεταναστών από όλες τις γωνιές του κόσμου, χωρίς αυτό να αποτελέσει καμία απειλή γι' αυτές, παρά μόνο ένδειξη της ισχύος τους.

3. Μήπως, τότε, αποτελούν δυσβάσταχτο κόστος για τις χώρες υποδοχής; Ακόμη και αν η ΕΕ υποδέχονταν το σύνολο αυτών που σήμερα βρίσκονται στην Τουρκία, δηλ. γύρω στα 4 εκ., αυτό θα συνιστούσε μια πληθυσμιακή αύξηση κάτω του 1%, στους άνω του 500 εκ κατοίκους της ΕΕ. Ταυτόχρονα, όταν μιλάμε για την ΕΕ, μιλάμε για μερικές από τις πιο πλούσιες χώρες του κόσμου, που είναι τόσο πλούσιες, ανάμεσα σε άλλους λόγους, και διότι επί αιώνες εκμεταλλεύονται τις χώρες προέλευσης των προσφύγων και μεταναστών, στα πλαίσια αρχικά της αποικιακής πολιτικής, και σήμερα, της πολιτικής του σύγχρονου ιμπεριαλισμού. Άλλωστε, είναι πρόσφατη η εμπειρία της τελευταίας δεκαετίας του 20ού αιώνα, ακόμη και στη σχετικά φτωχή Ελλάδα, και κάτω από ένα σκληρό -"εκσυγχρονιστικό"- καπιταλιστικό καθεστώς, της ενσωμάτωσης εκατοντάδων χιλιάδων μεταναστών από τις ανατολικές χώρες, των οποίων η υπερεκμετάλλευση ευνόησε την καπιταλιστική ανάπτυξη στη χώρα μας.

4. Μήπως αποτελούν οι πρόσφυγες/μετανάστες απειλή για τα μεροκάματα, τις δουλειές, και το κοινωνικό κράτος που απολαμβάνουν τα εργατικά και λαϊκά στρώματα στις χώρες της ΕΕ; 

Υπάρχει μια δόση αλήθειας, στο ότι όσο μεγαλύτερη είναι η προσφορά εργασίας σε σχέση με τη ζήτησή της, τόσο μεγαλύτερη ευχέρεια έχει το κεφάλαιο για να συμπιέζει προς τα κάτω τους μισθούς, είτε όσον αφορά τον άμεσο μισθό, είτε τον λεγόμενο "κοινωνικό μισθό", της εργατικής τάξης. Επίσης, ισχύει ότι η ευαλωτότητα της κοινωνικής θέσης των προσφύγων και μεταναστών μπορεί να λειτουργήσει διαλυτικά για το οργανωμένο εργατικό κίνημα. Αυτά αποτελούν αντικειμενικές δυσκολίες μιας κατάστασης την οποία, όμως, δεν προκάλεσαν οι ίδιοι οι πρόσφυγες και μετανάστες, ενώ, αντίθετα, ανέχτηκαν με την πολιτική τους ανοχή ή και στήριξη στις ιμπεριαλιστικές πολιτικές, τα εργατικά και λαϊκά στρώματα του συνόλου των χωρών της ΕΕ. Μάλιστα, είναι στο χέρι του εργατικού κινήματος να ενσωματώσει στις γραμμές του τους ανθρώπους αυτούς σε κάποιο βαθμό.

Ταυτόχρονα, το βιωτικό επίπεδο στις χώρες της ΕΕ, παρόλες τις διαφορές μεταξύ τους, λόγω και της ιμπεριαλιστικής εκμετάλλευσης και καταπίεσης στο εσωτερικό της, είναι πολλές τάξεις μεγέθους καλύτερο από ότι στις χώρες προέλευσης των προσφύγων και μεταναστών, εν μέρει και λόγω της εκμετάλλευσης των χωρών τους από τον ιμπεριαλισμό. Η λογική της υπεράσπισης ενός τέτοιου βιοτικού επιπέδου ενάντια στη δήθεν "απειλή" ανθρώπων ξεριζωμένων από τον πόλεμο που διεξάγουν οι κυβερνήσεις των χωρών μας εναντίον τους, στο όνομά μας, και με την υποστήριξη ή ανοχή μας, μας μετατρέπει σε συμμάχους της ιμπεριαλιστικής πολιτικής, και εχθρούς των θυμάτων της, αντί για το αντίθετο. Μας μετατρέπει σε ένα είδος διεθνούς "εργατικής αριστοκρατίας" ή "νέας μικροαστικής τάξης" των πλούσιων χωρών, η οποία προστατεύει συντεχνιακά τα οφέλη που έχει κατοχυρώσει, στα πλαίσια ενός διεθνούς καταμερισμού εργασίας. 

Πέρα από τις ηθικές προεκτάσεις, κάτι τέτοιο αδυνατίζει κάθε δυνατότητα η προσφυγική και μεταναστευτική κρίση να μετατραπεί σε πολιτική κρίση για την εξουσία του μονοπωλιακού κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού στις χώρες της ΕΕ, εάν, δηλ., οι λαοί της Ευρώπης συρθούν σε μια πολιτική στρατιωτικοποίησης των συνόρων ενάντια στα θύματα του ιμπεριαλισμού, συμπράττοντας με τους θύτες... 

Τέλος, όπως αναφέρθηκε και παραπάνω, μια αύξηση της τάξης του 1% του πληθυσμού στην ΕΕ, δεν αλλάζει ποιοτικά τα δεδομένα της ανεργίας ή της φτώχειας στην ΕΕ, ενώ δεν ισχύει καν ότι η τέτοια ανεργία και φτώχεια εξαρτάται από τον συνολικό πληθυσμό (βλ. στοιχειώδεις γνώσεις πολιτικής οικονομίας...). Αυτή είναι η λογική του μονοπωλιακού κεφαλαίου για το πόσους ανθρώπους "χωράει" η κερδοφορία του, για την οποία οι ανειδίκευτοι εργάτες αποτελούν κοινωνικό κόστος, ειδικά στη σημερινή εποχή της ύφεσης, στασιμότητας ή και κρίσης... Οι λαοί πρέπει να στραφούν ενάντια στον κοινό εχθρό, των ντόπιων, ευρωπαϊκών λαϊκών στρωμάτων, και των προσφύγων και μεταναστών: την πολιτική εξουσία των μονοπωλίων, και τον ιμπεριαλισμό. Κάτι τέτοιο απαιτεί σχέσεις αλληλεγγύης μεταξύ μας, και όχι η μια πλευρά να έχει τον ρόλο του δεσμοφύλακα του άλλου, ή με σκηνές βαρβαρότητας σαν αυτές που λαμβάνουν χώρα σήμερα στα σύνορα με τον Έβρο.

5. Θα μπορούσε, τέλος, κανείς να ισχυριστεί, ότι οι πρόσφυγες/μετανάστες αποτελούν απειλή ειδικά για την Ελλάδα, λόγω της γεωγραφικής της θέσης ανάμεσα στην Τουρκία και στην ΕΕ, ή λόγω άλλων επιδιώξεων, γεωπολιτικών, επεκτατικών κοκ της Τουρκίας, έναντι της Ελλάδας. Δυστυχώς, ούτε εδώ γίνονται ιδιαίτερα συγκεκριμένοι όσοι τα ισχυρίζονται αυτά. 

Εάν η απειλή σχετίζεται με ανταλλάγματα που θα ζητήσει η Τουρκία από την ΕΕ, προκειμένου να ξανασυγκρατήσει στο εσωτερικό της τις προσφυγικές και μεταναστευτικές ροές, τότε μια πολιτική, εκ μέρους της Ελλάδας, οργανωμένης υποδοχής των προσφύγων και μεταναστών, και ενεργής υποστήριξης με κάθε μέσο (διπλωματικό, πρακτικό κοκ) της μετακίνησής τους στις χώρες προορισμού τους, ακυρώνει στην πράξη τον όποιο εκβιασμό της Τουρκίας. Αν οι μετανάστες στα ελληνο-τουρκικά σύνορα αποτελούν "υβριδικά όπλα, ασύμμετρες απειλές" και άλλα παρόμοια, τότε στα σύνορα της Ελλάδας με τη Βουλγαρία, στην Αδριατική Θάλασσα κοκ θα εξακολουθούν να αποτελούν μια σοβαρή πολιτική κρίση για την ιμπεριαλιστική ΕΕ, και μάλιστα, πλέον, εντός της.

Πόσω μάλλον που κάτι τέτοιο απαιτεί έμπρακτη απειθαρχία μιας χώρας μέλους της ΕΕ απέναντι στις συμφωνίες και τους κανονισμούς της ΕΕ που επιχειρούν να "σφραγγίσουν" τα σύνορά της από τις συνέπειες των ιμπεριαλιστικών της πολιτικών στην γειτονιά μας, άρα και ντε φάκτο πολιτική κρίση εντός της ΕΕ.

Ταυτόχρονα, μια τέτοια Ελλάδα, με μια αντίστοιχη αντι-ιμπεριαλιστική κυβέρνηση ή εξουσία, σε πορεία ρήξης και αποδέσμευσης από την ΕΕ, θα απευθυνόταν σε κάθε δημοκρατικό, προοδευτικό, ριζοσπαστικό στοιχείο των ευρωπαϊκών λαών, για να υποστηρίξουν την πολιτική της, σε αντίθεση με σήμερα που υποδέχεται κάθε νεο-ναζιστή και νεο-φασίστα, που επιθυμεί να δείξει την αλληλεγγύη του στην καταστολή προσφύγων και μεταναστών...

Επομένως, όσες φορές και αν γράψει κανείς το "έξω από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ" [4], το να βλέπουμε τα θύματα του ιμπεριαλισμού ως "όπλα" του, το να υλοποιούμε την ευρω-ενωσιακή πολιτική της προστασίας των συνόρων της ΕΕ από τους "άοπλους εισβολείς" κοκ δεν προϋποθέτει καθόλου τη ρήξη με την ΕΕ και το ΝΑΤΟ. Το αντίθετο ισχύει: ο σημαντικότερος λόγος που δείχνει ανοχή σήμερα ο ελληνικός λαός σε αυτό το όργιο καταστολής, πέρα από την προπαγάνδα από την κυβέρνηση, τα ΜΜΕ, την εκκλησία κοκ, είναι ότι σε κάθε άλλη περίπτωση τίθεται σε αμφιβολία η θέση της Ελλάδας στην ΕΕ, και η ελεύθερη κυκλοφορία των Ελλήνων σε αυτήν, μέσω της συμφωνίας της Σένγκεν κοκ Έτσι, -και δυστυχώς, ο ελληνικός λαός καταστέλλει την κίνηση των προσφύγων και μεταναστών, σε αντάλλαγμα της δικής του κυκλοφορίας εντός της ΕΕ, μιας κυκλοφορίας που του επιτρέπει να λειτουργεί ο ίδιος ως μετανάστης πχ στη Γερμανία, με ότι αυτό σημαίνει για την εκτόνωση της ανεργίας στην Ελλάδα, και κατά συνέπεια, γενικότερα τη διατήρηση του βιοτικού επιπέδου στη χώρα μας.

Γι' αυτό και το να πείσουμε σήμερα για την απειθαρχία στην πολιτική της ΕΕ που εγκλωβίζει πρόσφυγες και μετανάστες στην περιφέρεια της ΕΕ, είτε λίγο έξω (Τουρκία, Λιβύη), είτε λίγο μέσα (Ελλάδα, Ιταλία, Ισπανία), αποτελεί κρίκο για τη λύση της προσφυγικής κρίσης προς όφελος του ελληνικού λαού, δηλ. στην κατεύθυνση της ρήξης και αποδέσμευσης από την ΕΕ. Μπορεί να συσπειρώσει και μέρος του λαού που δεν είναι σήμερα πεισμένο για την έξοδο από την ΕΕ, αλλά που αντιλαμβάνεται ότι είναι η πολιτική της ΕΕ που επιδεινώνει την προσφυγική κρίση στην Ελλάδα, και γεννά ευκαιρίες "εκβιασμών" και "γεωπολιτικών παιχνιδιών" στην Τουρκία.

Εκεί, όμως, έγκειται και η πραγματική δυσκολία σήμερα: μπορεί η κομμουνιστική αριστερά να πείσει τον ελληνικό λαό ότι μπορεί να βγει νικητής από μια ρήξη με την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, ότι μπορεί να βελτιώσει τη ζωή του με αυτόν τον τρόπο, έστω και μέσα από αγώνες και θυσίες; Εκεί πρέπει να επικεντρώσουμε τις δυνάμεις μας και όχι στη δήθεν υπεράσπιση των συνόρων της ΕΕ από άοπλες οικογένειες θυμάτων του ιμπεριαλισμού... 

Υπάρχει και μία ακόμη εκδοχή, στην οποία οι πρόσφυγες/μετανάστες, λόγω του θρησκεύματός τους, χρησιμοποιούνται από την Τουρκία για την επέκτασή της εις βάρος της ελληνικής επικράτειας, μέσω πληθυσμιακής αλλοίωσης, ειδικά σε συνοριακές περιοχές της χώρας [5]. Η εκδοχή αυτή δεν αντέχει ιδιαίτερα στη βάσανο της στοιχειώδους λογικής κριτικής. Μια οργανωμένη χώρα, με αντι-ιμπεριαλιστική κατεύθυνση, έχει τη δυνατότητα να αμυνθεί από τέτοιου είδους απειλές. Εκτός των άλλων, τόσο αυτή, όσο και άλλες παρόμοιες εκδοχές, αφαιρούν τελείως από τους ανθρώπους αυτούς την υποκειμενική τους διάσταση, το γεγονός ότι έχουν και οι ίδιοι μια πολιτική βούληση, η οποία διαμορφώνεται από τις πραγματικές συνθήκες της ζωής τους. Σήμερα πασχίζουν να ξεφύγουν από την Τουρκία και αύριο θα συνωμοτούν με αυτήν εις βάρος μιας Ελλάδας που θα τους έχει φερθεί με σεβασμό στην πραγματική τους κατάσταση, στα δικαιώματά τους, στην ίδια τους τη βούληση; Γιατί να το κάνουν αυτό αν ζουν στην Ελλάδα καλύτερα από ότι θα ζούσαν στην Τουρκία (βλ. και το έργο του Λένιν για το δικαίωμα απόσχισης και αυτοδιάθεσης);

Ας τα βάλουμε με κάποιον ισχυρό, λοιπόν, τον ιμπεριαλισμό, και όχι με τα θύματά του...

Τέλος, μια απαραίτητη διευκρίνιση: το παρόν άρθρο έχει ως στόχο να καταρρίψει τη μαύρη προπαγάνδα του "πόσοι μετανάστες/πρόσφυγες χωράνε στην ΕΕ και στην Ελλάδα", η οποία επιχειρεί να στρέψει τον ελληνικό λαό ενάντια στα θύματα του ιμπεριαλισμού σε σύμπλευση με τον θύτη. 

Σε καμία περίπτωση, όμως, δεν υποστηρίζουμε ούτε το φαινόμενο της προσφυγιάς, ούτε της αναγκαστικής μετανάστευσης, το οποίο αφορά και περίπου 500.000 Έλληνες τα τελευταία 10 χρόνια της καπιταλιστικής κρίσης (αποδεικνύοντας ότι δε χρειάζονται πρόσφυγες και μετανάστες για να μη "χωράνε" ούτε οι ίδιοι οι Έλληνες σε μια Ελλάδα της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, όταν, δηλ. το "χωράνε", το καθορίζει η ντόπια ολιγαρχία και η κερδοφορία του μονοπωλιακού κεφαλαίου...). Τα φαινόμενα αυτά αποτελούν "παράπλευρες" συνέπειες των ιμπεριαλιστικών πολιτικών. 

Ούτε φυσικά αποτελεί λύση στα παγκόσμια προβλήματα το να αδειάσει η μια πλευρά του κόσμου και να μετακινηθούμε όλοι προς την άλλη! Αλλά τα προβλήματα αυτά, παγκόσμια πλέον στην αλληλεπίδρασή τους, δε λύνονται με την καταστολή των θυμάτων, αλλά με τον αγώνα ενάντια στις αιτίες τους. 

Για όσο θα υπάρχει "διαφορά δυναμικού" όσον αφορά το βιοτικό επίπεδο, την ειρήνη, τη δημοκρατία, τη προστασία από περιβαλλοντικές καταστροφές κοκ, από τη μια μεταξύ των ιμπεριαλιστικών χωρών, ή και των ενδιάμεσων όπως η χώρα μας, και από την άλλη των εκμεταλλευόμενων από τον ιμπεριαλισμό, αναπτυσσόμενων χωρών, θα υπάρχει και "ρεύμα". Το ρεύμα αυτό θα είναι άλλοτε σε ύφεση, και άλλοτε, σε εποχές πολέμων, όπως οι σημερινοί στη Μ. Ανατολή, σε έξαρση. Η καταστολή ενός τέτοιου ρεύματος χιλιάδων ή εκατομμυρίων κατατρεγμένων ανθρώπων μόνο τη βαρβαρότητα, τον φασισμό και τον ρατσισμό μπορεί να καλλιεργήσει -το κάνει ήδη-, και σε καμία περίπτωση τον αγώνα ενάντια στον ιμπεριαλισμό... 

Αντίθετα, αν καταφέρουμε η προσφυγική κρίση να μετατραπεί σε πολιτική κρίση εντός της ΕΕ, αυξάνουμε και την πίεση για αλλαγή της πολιτικής της ΕΕ στη Μ. Ανατολή, αυξάνονται οι πιθανότητες για ειρήνευση στην περιοχή, πχ για αναγνώριση της κυβέρνησης του Ασάντ, και, επομένως, και οι δυνατότητες για επιστροφή μεγάλου μέρους των σημερινών προσφύγων για να ανοικοδομήσουν τις κατεστραμμένες τους χώρες.

[1] Για την πολιτική οικονομία της μετανάστευσης και τα καθήκοντα της κομμουνιστικής αριστεράς, βλ. πιο αναλυτικά Για την προσφυγική κρίση και τα καθήκοντα της κομμουνιστικής αριστεράς, ιστοσελίδα Συλλόγου Μαρξιστικής Σκέψης "Γ. Κορδάτος".

[2] Η χρήση υπαινιγμών και της μεταφορικής γλώσσας για την αναγόρευση των προσφύγων  σε «ασύμμετρη απειλή», «υβριδικά όπλα» ή «σφαίρες», ή ως μέσα ιμπεριαλιστικής επέμβασης του ΝΑΤΟ, και θερμού επεισοδίου εκ μέρους της Τουρκίας και εις βάρος της Ελλάδας δεν είναι πρακτική που περιορίζεται δυστυχώς ανάμεσα στους εκπροσώπους της αστικής τάξης, όπως βλέπουμε στην περίπτωση άρθρου του  Γ. Γρηγοριάδη, πρώην στελέχους του ΚΚΕ και υποψηφίου με τη Λαϊκή Συσπείρωση στο δήμο Μοσχάτου - Ταύρου το Μάιο του 2019, υπό τον τίτλο "ΛΑΕ, ΒΓΕΣ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ, ΠΑΡΕ ΤΗΝ ΤΥΧΗ ΣΟΥ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΣΟΥ! ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΟΥ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΣΟΥ, ΤΗ ΖΩΗ ΣΟΥ, ΣΥΝΤΡΙΨΕ ΤΑ ΣΧΕΔΙΑ ΤΩΝ ΞΕΝΩΝ ΚΑΙ ΝΤΟΠΙΩΝ ΛΥΚΩΝ!":

«Στον Έβρο και στο Αιγαίο, δεν έχουμε πρωτίστως ή κυρίαρχα ανθρωπιστική κρίση. Βασικά, έχουμε μια ιδιόμορφη περίπτωση “θερμού επεισοδίου”, ανάμεσα στην Ελλάδα και στην Τουρκία. Όσοι πίστευαν ότι ένα τέτοιο επεισόδιο θα έπαιρνε υποχρεωτικά τη μορφή απευθείας στρατιωτικής αντιπαράθεσης σε κάποιο νησί, πχ στο Καστελλόριζο ή στην ΑΟΖ κλπ. και στα σημερινά γεγονότα βλέπουν κάτι άλλο (μια ανθρωπιστική κρίση, για παράδειγμα), μάλλον θα πρέπει να αναθεωρήσουν την άποψή τους και να δουν την πραγματικότητα κατάματα. Το ότι η σύγκρουση δε γίνεται με σφαίρες (ακόμα…), αλλά με “εφόδους μεταναστών” που τους οδηγούν Τούρκοι στρατοχωροφύλακες, δεν αλλάζει την ουσία του πράγματος.

[…] Σήμερα, η Τουρκία «εισβάλλει» δια των «προσφύγων». Αν «τους βγει», τότε αύριο, θα το κάνει με άλλα μέσα, πιο …άμεσα, αλλά θα είναι αργά.»

ενώ σε άλλο του άρθρο (ΚΑΤΩ Η ΣΥΝΩΜΟΣΙΑ ΕΥΡΩΑΤΛΑΝΤΙΣΜΟΥ-ΤΟΥΡΚΙΑΣ-ΑΡΧΟΥΣΑΣ ΤΑΞΗΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ!) ο ίδιος γράφει:

«Αυτό που ζούμε τις τελευταίες μέρες στον Έβρο και στο Αιγαίο, αποτελεί – για να το πούμε ξεκάθαρα και με το όνομά του – μια μορφή εκδήλωσης ανοιχτής ιμπεριαλιστικής επέμβασης σε βάρος της χώρας μας. Το «μεταναστευτικό» και «προσφυγικό» δεν είναι παρά ο φερετζές με τον οποίο εκδηλώνεται αυτή η ωμή, εκβιαστική ιμπεριαλιστική παρέμβαση.»

Σε αυτή του την αρθρογραφία, ο εν λόγω «κομμουνιστής», μπορεί να αντιμετωπίζει τους πρόσφυγες ως "σφαίρες" ή μέσα ιμπεριαλιστικής επέμβασης, κοκ, αλλά πουθενά δεν απευθύνεται σε αυτούς ως υποκείμενα, που έχουν κάποια δική τους βούληση για την τύχη των ζωών τους (και αυτή δεν είναι να παραμείνουν εγκλωβισμένοι και υπερεκμεταλλευόμενοι ούτε στην Τουρκία, ούτε στην Ελλάδα…).

[3] Σε άλλο άρθρο του Γ. Γρηγοριάδη (Η ΝΕΑ ΟΞΥΝΣΗ ΤΟΥ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΤΙΚΟΥ ΚΑΙ Η ΤΡΑΓΙΚΗ ΑΔΥΝΑΜΙΑ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ) διαβάζουμε:

«Με τι κριτήριο θα πρέπει να εξετάζονται οι «αιτήσεις ασύλου»; Ποιους θεωρεί το ΚΚΕ «πρόσφυγες» και ποιους θεωρεί ότι κάνουν σκόπιμη επίκληση της ιδιότητας αυτής για ίδια σκοπιμότητα; Είναι, ας πούμε, «πρόσφυγας» ο φυγάς-τζιχαντιστής-μέλος του FSA ή άλλων ομάδων της Συριακής αντιπολίτευσης και οι οικογένειές τους, οι οποίοι φεύγουν από την Ιντλίμπ για να γλυτώσουν το τιμωρό χέρι του Συριακού λαού για τα εγκλήματα που διέπραξαν εναντίον του όλα αυτά τα χρόνια;» (ο τονισμός δικός μας)

[4] Οι παραπομπές των σημειώσεων βρίθουν από αναφορές στο -κατά τα άλλα- σωστό αυτό αίτημα...

[5] Στο παραπάνω άρθρο της σημείωσης [3] του ιδίου, διαβάζουμε:

«Μήπως, τέλος, επειδή η μαζική παραμονή επί μακρόν μουσουλμανικού πληθυσμού στα νησιά δημιουργεί όντως πρόβλημα πληθυσμιακής αλλοίωσης και, κατ’επέκταση, εθνικής ασφάλειας; Αυτό κι αν είναι μια σημαντική αλήθεια, αλλά έλα που το ΚΚΕ δεν το παραδέχεται! Μόλις χθες (δηλαδή στις 8/2) διαβάσαμε στο επίσημο portal του Κόμματος αποδοκιμαστικά σχόλια στην ομιλία του Πρωθυπουργού, ο οποίος – φυσικά με καθαρά υποκριτικούς και επικοινωνιακούς όρους – έθεσε υποτίθεται τέτοιο θέμα σε πρόσφατη συνέντευξή του. Βέβαια,  κάθε λογικός άνθρωπος δε χρειάζεται πολλή φιλοσοφία για να καταλάβει ότι οποιασδήποτε μορφή πληθυσμιακής αλλοίωσης σε συνοριακές περιοχές, με «ανοιχτά» ζητήματα προκλητικότητας από το όμορο γειτονικό κράτος αποτελεί εξ ορισμού τέτοιο ζήτημα. Είναι τόσο προφανές που η συζήτηση θα έπρεπε να ξεκινά μετά από αυτή την (αυτονόητη) διαπίστωση και να εστιάζει σε ζητήματα όπως ποιος ενθαρρύνει αυτή την διείσδυση, με τι στοχεύσεις, πώς αυτή συνδέεται με τις εξελίξεις στα ελληνοτουρκικά και πώς μαζί με αυτές συνδέεται με τις επιδιώξεις και τα σχέδια του ευρωατλαντισμού στην περιοχή.»

Κάπως έτσι αναγορεύονται σε κυρίαρχες αντιθέσεις οι θρησκευτικές και πολιτικές διαφορές έναντι των ταξικών με όρους «πληθυσμιακής αλλοίωσης»...