Άλλο ένα καλό άρθρο για το κοινωνικό στρώμα των ακαδημαϊκών είναι το παρακάτω:
Θα ήθελα να προσθέσω μόνο το παρακάτω σχόλιο:
Δε θεωρώ ότι η πλειοψηφία των ακαδημαϊκών της κατηγορίας που περιγράφει το άρθρο (διδακτορικοί και μεταδιδακτορικοί) διαφέρει πολύ από τη σύγχρονη εργατική τάξη.
Προσφέρουν πνευματική αντί για χειρωνακτική εργασία, βέβαια, αλλά αυτό είναι πλέον συνήθες, αν όχι και πλειοψηφικό, για την εργατική τάξη στις ανεπτυγμένες οικονομίες.
Είναι μισθωτοί, με μάλλον χαμηλό μισθό για την ειδίκευση και την παραγωγικότητα της εργασίας τους, οπότε σε καμία περίπτωση δεν έχουν μερίδιο στα κέρδη που προκύπτουν από τη δουλειά τους.
Μπορεί να συμμετέχουν ή να συγγράφουν ερευνητικά προγράμματα, προκειμένου να χρηματοδοτηθούν από αυτά, αλλά ο λόγος τους μετράει ελάχιστα ή καθόλου για το περιεχόμενο και τις προτεραιότητες των προγραμμάτων αυτών. Οπότε, δύσκολα θα μπορούσε να υποστηριχτεί ότι η εργασία τους συμβάλει ενεργά και συνειδητά στη διεύθυνση της παραγωγής ή στην αναπαραγωγή της κυρίαρχης ιδεολογίας.
Θα έλεγα ότι πέρα από τη δημιουργικότητα, την πρωτοτυπία και τον πνευματικό χαρακτήρα της εργασίας τους, χαρακτηριστικά που επηρεάζουν πολύ τις συνθήκες εργασίας και τη διαμόρφωση της κοινωνικής τους συνείδησης, αλλά όχι και την ταξική τους θέση, υπάρχει ένα μόνο χαρακτηριστικό που θα μπορούσα να σκεφτώ ότι επηρεάζει την ταξική τους τοποθέτηση: αυτό είναι το γεγονός ότι η μονιμοποίηση των ακαδημαϊκών έχει στη σημερινή εποχή έντονα στοιχεία κοινωνικοταξικής ανοδικής κινητικότητας.
Δηλ., η μόνιμη θέση στα σύγχρονα πανεπιστήμια και ερευνητικά κέντρα συνοδεύονται συνήθως:
α. από θέση επικεφαλής κάποιας ερευνητικής ομάδας ή και ολόκληρου ινστιτούτου,
β. όπου παρόλο που εξακολουθεί η μισθωτή εργασία τόσο του επικεφαλής όσο και του υπόλοιπου προσωπικού, ωστόσο, ο επικεφαλής είναι υπεύθυνος για τη χρηματοδότηση της έρευνας, για την ύπαρξη της ομάδας αυτής ως τέτοιας, και κατά πάσα πιθανότητα και για τις προσωρινές θέσεις εργασίας των περισσότερων μελών της,
γ. ενώ, επιπλέον, ο επικεφαλής αυτός, πέρα από το να διευθύνει την ομάδα ή ινστιτούτο, καθορίζει και τις γενικές γραμμές και προτεραιότητες των ερευνητικών προγραμμάτων, σε αλληλεπίδραση με το κράτος και την "αγορά", δηλ. στην ουσία, σε συμφωνία με τις προτεραιότητες των μονοπωλίων.
Είναι ελάχιστες οι μόνιμες θέσεις ερευνητών, ή μηχανικών έρευνας, ή διδασκαλίας, που δε συνοδεύονται από τέτοιες υποχρεώσεις διευθυντικού χαρακτήρα.
Επομένως, οι ακαδημαϊκοί ή ερευνητές λειτουργούν ως εργάτες του πνεύματος οι οποίοι, για να μονιμοποιηθούν στον κλάδο που εργάζονται, πρέπει, κατά κανόνα, να ανέλθουν κοινωνικά στη νέα μικροαστική ή ακόμη και στην αστική τάξη (σε περιπτώσεις που η θέση τους συνοδεύεται από υψηλές θέσεις στο κράτος ή σε μονοπωλιακές επιχειρήσεις).
Η ανοδική αυτή κοινωνικοταξική κίνηση, ως στόχος της ακαδημαϊκής καρριέρας, επηρεάζει έντονα της κοινωνική συνείδηση των νέων ακαδημαϊκών, και αποτελεί τον κυριότερο ανασχετικό παράγοντα για τη ριζοσπαστικοποίησή τους, περισσότερο από την εγγενή κινητικότητα της εργασίας τους (από χώρο εργασίας σε χώρο εργασίας, από χώρα σε χώρα, ή ακόμη και από ήπειρο σε ήπειρο ανά 1-4 χρόνια...) ή από τον πνευματικό της χαρακτήρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Το σχόλιό σας θα δημοσιευτεί μόνο αν περιέχει το ονοματεπώνυμό σας και κατόπιν επιβεβαίωσής της ταυτότητάς σας. Αν είναι η πρώτη φορά που σχολιάζετε, παρακαλώ στείλτε μου και τα στοιχεία επικοινωνίας σας (πχ e-mail) με ένα e-mail.