Η αντίφαση της πολιτικής πρότασης του κ. Λαπαβίτσα.

Με αφορμή πρόσφατη συνέντευξη του κ. Λαπαβίτσα παρατηρεί κανείς ότι αρνείται συστηματικά την αναγκαιότητα επεξεργασίας ενός συγκεκριμένου προγραμματικού σχεδίου για την περίπτωση που η προτεινόμενη από αυτόν «έξοδος από την Ευρωζώνη σε συνθήκες σύγκρουσης με την ΕΕ» οδηγηθεί σε εκβιασμό εναντίον της Ελλάδας για αποχώρηση από την ΕΕ. Πχ τοποθετείται ως εξής:

"Αυτό που πνίγει την Ελλάδα είναι η Νομισματική Ένωση και το θεσμικό της πλαίσιο. Τώρα πια όλοι καταλαβαίνουν πόσο πνιγηρό είναι. Η Ελλάδα πρέπει να έρθει σε ευθεία σύγκρουση με την Ευρωπαϊκή Ένωση για μια σειρά από θέματα, όπως στο θέμα των επενδύσεων για παράδειγμα ή στο θέμα του διεθνούς εμπορίου. Η αποδέσμευση από το Ευρώ θα οδηγήσει δηλαδή σε μια σύγκρουση με την Ευρωπαϊκή Ένωση και αυτό φτάνει. Δεν χρειάζεται να πούμε παραπάνω για αυτό. Η αναστάτωση που θα προκληθεί από κάτι τέτοιο θα προκαλέσει μεγάλες αλλαγές και για αυτό μπορούμε να σταματήσουμε εδώ."
Στο απόσπασμα αυτό δεν είναι σαφές με ποια έννοια «φτάνει» η θέση περί σύγκρουσης με την ΕΕ, χωρίς να καθορίζεται ποιο μπορεί ή πρέπει να είναι το τέλος μιας τέτοιας σύγκρουσης. «Φτάνει» η «πρόκληση αναστάτωσης» και για ποιες «μεγάλες αλλαγές»; Όμως, «αναστάτωση» προκλήθηκε στον ελληνικό λαό και περίπου πριν από ένα χρόνο και κορυφώθηκε με το δημοψήφισμα, αλλά, δε συνοδευόταν από κάποια ικανή στρατηγική, και ανάλογη πολιτική βούληση, για να βγει ο ελληνικός λαός νικητής από την όποια σύγκρουση.

Ταυτόχρονα, ο κ. Λαπαβίτσας κάνει αυτοκριτική για την προσωπική του ευθύνη, ως βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ τότε, για τις ελλείψεις αυτές:
"Το δικό μου σφάλμα είναι ότι από τον Απρίλιο και μετά θα έπρεπε να έχω διαχωρίσει τη θέση μου και να έχω κυκλοφορήσει την εναλλακτική πρόταση η οποία υπήρχε, ώστε να είναι στο τραπέζι όταν θα έφτανε η ώρα της κρίσεως. Δεν το έκανα γιατί εκτίμησα ότι η εσωτερική δυναμική του ΣΥΡΙΖΑ ήταν τέτοια που θα επέτρεπε αυτή η πρόταση να τεθεί με εναλλακτικό τρόπο εντός του κόμματος. Και εκεί έκανα λάθος. Δεν εκτίμησα ορθά την αδυναμία της εναλλακτικής πλευράς."
Η αιτιολόγηση τόσο της τότε στάσης του, όσο και της τωρινής μοιάζουν ως προς το ότι επικαλούνται την αυθόρμητη μαζική πολιτική συνείδηση του ελληνικού λαού. Για τα περυσινά:
"Κοιτάξτε, εγώ θα την κάνω την αυτοκριτική μου αλλά θυμηθείτε πως ήταν τα πράγματα τον Ιανουάριο και τον Φεβρουάριο του 2014. Ο ΣΥΡΙΖΑ στην αρχή της διαπραγμάτευσης, όταν πήγαινε στην Ευρώπη ο Βαρουφάκης είχε, σύμφωνα με τα γκάλοπ, τεράστια στήριξη από τον ελληνικό λαό. Ο ελληνικός λαός προσέβλεπε σε καλύτερες μέρες και πίστευε ότι θα βρεθεί μια νέα κατεύθυνση. Αυτό ήταν το κλίμα τότε."
Ο αναγνώστης μπορεί να συγκρίνει με την τωρινή αιτιολόγηση:
"Η αποδέσμευση από το Ευρώ θα οδηγήσει δηλαδή σε μια σύγκρουση με την Ευρωπαϊκή Ένωση και αυτό φτάνει. Δεν χρειάζεται να πούμε παραπάνω για αυτό."
και λίγο παραπάνω:
"Πρόκειται περί απερισκεψίας διότι αν η έξοδος από το Ευρώ είναι δύσκολη μία φορά η ταυτόχρονη έξοδος και από την Ένωση είναι δύσκολη δέκα φορές."
Πέρυσι ήταν το μαζικό ρεύμα στήριξης στην κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ που εμπόδισε τον κ. Λαπαβίτσα να διαχωρίσει τη θέση του έγκαιρα, και φέτος είναι η επίσης μαζική συνειδητοποίηση των δυσκολιών μιας εξόδου από την ΕΕ ο λόγος που ο κ. Λαπαβίτσας δεν απαντάει προγραμματικά για το αν, και πώς, θα μπορούσε να βγει νικητής ο ελληνικός λαός από μια σύγκρουση με την ΕΕ, αν απαιτούνταν η αποχώρηση από αυτήν, έστω και όχι ως πρώτη επιλογή. (Δε σχολιάζω στην παρούσα ανάρτηση αν κάτι τέτοιο είναι πολιτικά εφικτό). Ο κ. Λαπαβίτσας φαίνεται να συγχέει:
(α) το ποιος μπορεί να είναι ο συμβιβαστικός στόχος ενός μετώπου διαφορετικών πολιτικών δυνάμεων με αποκλίνουσες εκτιμήσεις και στρατηγικές για την ΕΕ (που μπορεί πχ να συγκλίνουν στο "έξοδος από το Ευρώ - σύγκρουση με την ΕΕ"), συνυπολογίζοντας την τρέχουσα μαζική πολιτική συνείδηση και τους συσχετισμούς στα θέματα του Ευρώ και της ΕΕ, με
(β) το αν πρέπει μια πρωτοπόρα πολιτική δύναμη αυτού του μετώπου (όπως φιλοδοξεί να είναι ο ίδιος και η κίνηση της οποίας ανακοινώνει την ίδρυση στη συγκεκριμένη συνέντευξη) να έχει όσο το δυνατόν πιο πλήρες στρατηγικό σχέδιο και να το επικοινωνεί με παρρησία στον λαό, στο σήμερα, προετοιμάζοντάς τον για τις αναγκαίες συγκρούσεις.
Αναρωτιόμαστε τι άλλο από νέες ήττες και συμφορές για τον ελληνικό λαό μπορούν να προκύψουν αν οδεύσουμε σε μια τόσο δύσκολη μάχη, χωρίς να είναι έτοιμοι, όχι μόνο ο λαός, αλλά, από ότι φαίνεται, ούτε και η πολιτική του "πρωτοπορία", για να τη δώσουν "μέχρι τέλους", όσο ισχυρός και αν αποδειχτεί ο αντίπαλος και οι εκβιασμοί του... Φτάνει άραγε μια πρόνοια για δημοψήφισμα για την έξοδο από την ΕΕ ως ένα ακραίο ενδεχόμενο, όπως ισχυρίζεται η ΛΑΕ; Ποιος μπορεί να πάρει την ευθύνη να οδηγήσει τον ελληνικό λαό σε άλλο ένα δημοψήφισμα που από τη μια πλευρά θα παρατάσσονται οι πιο μαύροι εκβιασμοί, και από την άλλη μισόλογα, μπλόφες, ή αβαθή και ελλιπή πολιτικά προγράμματα που θα βασίζονται μόνο στα πιο «ευνοϊκά» σενάρια για τη συμπεριφορά των αντιπάλων;
Συνοψίζοντας είτε είναι κανείς υπέρ της εξόδου από την ΕΕ, είτε όχι (και πιστεύει πχ ότι μπορεί να την εκδημοκρατίσει, ή να την αναγκάσει να συμβιβαστεί, όπως άλλοι γνωστοί και δημοφιλείς πρώην βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ που ιδρύουν ή πρόκειται να ιδρύσουν πολιτικές κινήσεις), χρειάζεται:
(α) από τη μια, κοινή δράση σε ενιαίο μέτωπο με πολιτικές και κοινωνικές συμμαχίες που θα βασίζονται σε τακτικά ωφέλιμους συμβιβασμούς γύρω από ένα θέμα που διχάζει ακόμη τους Έλληνες,
(β) και από την άλλη, ένα πολιτικό πρόγραμμα, με στρατηγικό βάθος, αλλά κι όσο το δυνατόν πιο άρτιο τεχνικά, το οποίο να έχει πρόνοιες για κάθε δυνατή εξέλιξη, και να κατατίθεται στη δημόσια συζήτηση από ΤΩΡΑ.

Ούτε το "είναι ήδη πολύ δύσκολη η έξοδος από το Ευρώ, δε χρειάζεται να συζητάμε και για την έξοδο από την ΕΕ", ούτε το άλλο άκρο του "αντικαπιταλιστική έξοδος από την ΕΕ ή τίποτα" που ακούγεται από την πλευρά του ΚΚΕ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ χωρίς το ανάλογο προγραμματικό βάθος, φαίνεται να πείθουν τον ελληνικό λαό. Ταυτόχρονα, αφήνουν τη λαϊκή συνείδηση ακάλυπτη, επιτρέποντας τον αντίπαλο να χτυπήσει στην πλευρά που αφήνεται κάθε φορά αναπάντητη, ή και "δημιουργικά ασαφής"...