Για την Επιτροπή Αγώνα Νέων Μεταναστών Βερολίνου

Στην παρούσα ανάρτηση ανακοινώνω την αποχώρησή μου από την Επιτροπή Αγώνα Νέων Μεταναστών Βερολίνου (ΕΑΝΜΒ στο εξής), και κάνω ένα σχετικό σχόλιο.


Οι λόγοι της αποχώρησής μου είναι συνοπτικά οι εξής:

1. Η ΕΑΝΜΒ δε λειτουργεί με δημοκρατικό τρόπο. Η συζήτηση για τα βασικά σημεία της διακήρυξής της είναι τυπική, καθώς η συντριπτική πλειοψηφία των μελών της ΕΑΝΜΒ, τα οποία είναι και μέλη του ΚΚΕ και πολύ φυσιολογικά και θεμιτά (λόγω δημοκρατικού συγκεντρωτισμού) λειτουργούν ενιαία, τα θεωρούν μη διαπραγματεύσιμα ("την επιτροπή την κάλεσε το ΚΚΕ με συγκεκριμένο πολιτικό πλαίσιο" είναι το επιχείρημα). Αυτό από μόνο του δεν είναι και τόσο κακό. Εν τέλει, αυτός που καλεί σε μια πρωτοβουλία μπορεί να επιλέξει τα όρια μέσα στα οποία αυτή θα κινηθεί. Το κακό είναι ότι το ΚΚΕ ούτε προβάλλει αυτήν την επιλογή του (ισχυριζόμενο ότι "κάθε νέος μετανάστης που θέλει να αγωνιστεί είναι ευπρόσδεκτος"), ούτε ενημερώνει γι' αυτήν αφού κάποιος έρθει στην ΕΑΝΜΒ. Ωστόσο, αν/όταν προκύψει μια διαφωνία για τις δραστηριότητες της ΕΑΝΜΒ, το ΚΚΕ επικαλείται το πολιτικό πλαίσιο, ώστε να επιβάλει με συνοπτικές διαδικασίες το σχεδιασμό του. Παρακάτω θα αναφέρω χαρακτηριστικά παραδείγματα. Η λειτουργία δεν είναι δημοκρατική ούτε όμως στα καθημερινά πρακτικά ζητήματα. Η ...καθοδήγηση του ΚΚΕ έχει στο παρελθόν αποφασίσει για την αναβολή ή την αλλαγή του χρόνου ή του τόπου της συνάντησης της επιτροπής πραγματικά την τελευταία στιγμή. Η ΕΑΝΜΒ έχει βγάλει πολλές ανακοινώσεις και δελτία τύπου χωρίς καμία συζήτηση, με ενημέρωση της πλειοψηφίας των μελών της λίγες ώρες πριν μέσω e-mail. Η ημερήσια διάταξη δεν αποφασίζεται με ερώτηση στα μέλη της ΕΑΝΜΒ, ούτε με προετοιμασία της γραμματείας της, αλλά από το αντίστοιχο όργανο της τοπικής οργάνωσης του ΚΚΕ (φυσικά τα μέλη μπορούν να θέσουν οποιοδήποτε θέμα προς συζήτηση, αλλά δε συμμετέχουν ενεργά στο σχεδιασμό της δράσης). Στον καταμερισμό της δουλειάς εντός της ΕΑΝΜΒ ποτέ δεν αναλαμβάνουν καθήκοντα κάποιας πολιτικής σημασίας τα μη μέλη του ΚΚΕ. Δεδομένης της συντριπτικής πλειοψηφίας των μελών του ΚΚΕ, ελάχιστες φορές προκύπτει κάποια διαφωνία, καμία διαφωνία δεν έχει φτάσει ποτέ σε ψηφοφορία, κι ούτε καν υπάρχει πρόνοια για το τί θα συμβαίνει σε περίπτωση διαφωνίας. Συμπερασματικά, τα μέλη της ΕΑΝΜΒ είναι ουσιαστικά δύο ταχυτήτων παρόλη την τυπική τους ισότητα: τα μέλη του ΚΚΕ και οι υπόλοιποι. 
2. Η ΕΑΝΜΒ αρνείται την κοινή δράση και συνεργασία ή ακόμη και την απλή επικοινωνία με άλλα άτομα, φορείς ή οργανώσεις του μεταναστευτικού κινήματος, φιλανθρωπικά ιδρύματα κτλ που δραστηριοποιούνται σε τομείς σχετικούς με τις διεκδικήσεις της. Η άρνηση αυτή γίνεται εκ μέρους των μελών του ΚΚΕ με επίκληση της πολιτικής διαφωνίας. Δεδομένης της συντριπτικής τους πλειοψηφίας και του τρόπου λειτουργίας που επιβάλλουν τα μέλη του ΚΚΕ, αυτό είναι κάτι που δεν μπορεί να αλλάξει.

Οι δύο αυτοί λόγοι με ανάγκασαν να φύγω καθώς δε θεωρώ ότι μπορεί η συγκεκριμένη επιτροπή να πετύχει ή έστω να προσεγγίσει κάποιον από τους διακηρυγμένους σκοπούς της, ούτε μπορώ, πλέον, να κάνω εγώ κάτι για να το αλλάξω αυτό. 

Οι διαφωνίες μου, όμως, είναι ευρύτερες και αναλύονται παρακάτω.

Η ΕΑΝΜΒ έγινε περίπου ένα χρόνο πριν με πρωτοβουλία του ΚΚΕ με βάση συγκεκριμένη διακήρυξη η οποία γράφτηκε από τα μέλη του ΚΚΕ (μεταξύ των οποίων τότε κι εγώ) ενώ τη διάβασαν και την ενέκριναν όσοι ήρθαν στις πρώτες 2-3 συναντήσεις. Έκτοτε, αν και δε λέγεται ξεκάθαρα σε κάθε καινούριο μέλος της ΕΑΝΜΒ ότι είναι υποχρεωτικό να τη δέχεται, διατηρώντας, έστω, επί μέρους διαφωνίες, ωστόσο, την επικαλούνται τα μέλη του ΚΚΕ για να επιβάλλουν το σχεδιασμό τους. Εγώ από την αρχή εξέφρασα τις περισσότερες από τις παρακάτω διαφωνίες, μέσα στα όργανα του ΚΚΕ, όπως όφειλα με βάση τον δημοκρατικό συγκεντρωτισμό.

Οι διαφωνίες μου με την ΕΑΝΜΒ είναι οι εξής:

Α. Υπάρχει μια μεγάλη αντίφαση ανάμεσα στους σκοπούς της ΕΑΝΜΒ και στο πολιτικό πλαίσιο που περιλαμβάνεται στη διακήρυξή της.
Από τη μια πλευρά, η ΕΑΝΜΒ στοχεύει στην (ταξική) αλληλεγγύη ανάμεσα στους νέους μετανάστες και σε διεκδικήσεις αμιγώς οικονομικού χαρακτήρα (ακόμη κι αν πολλές από αυτές είναι μακροπρόθεσμες και πιθανότατα απαιτούν σημαντικές αλλαγές στο πολιτικό επίπεδο για να ικανοποιηθούν). Έτσι, θα περίμενε κανείς ότι το πολιτικό πλαίσιο θα περιορίζονταν (α) στην ανάλυση των αιτιών και των υπαίτιων των προβλημάτων (πχ των πολιτικών που τα προκαλούν και των κομμάτων που υλοποιούν/στηρίζουν αυτές τις πολιτικές), (β) στην ανάδειξη και δικαιολόγηση των διεκδικήσεων και της γενικής κατεύθυνσης λύσης των προβλημάτων, και (γ) στα μέσα με τα οποία θα γίνουν αυτές οι διεκδικήσεις πραγματικότητα.
Από την άλλη πλευρά όμως, η ΕΑΝΜΒ, μέσω μιας και μόνο φράσης, υιοθετεί μια πολύ προωθημένη πολιτική θέση που αφορά απευθείας το είδος της εξουσίας και της οικονομίας, δηλ. στην ουσία το πολιτικο-οικονομικό σύστημα (!): "Εναντιωνόμαστε στη βαρβαρότητα που επιβάλει η κυβέρνηση ΝΔ – ΠΑΣΟΚ – ΔΗΜΑΡ και στο ΣΥΡΙΖΑ που σπέρνει αυταπάτες για δήθεν φιλολαϊκή διαχείριση μέσα στην ΕΕ και με τα μονοπώλια στην εξουσία." Συνάγεται λογικά από αυτή τη φράση, ότι η ΕΑΝΜΒ είναι υπέρ της εξόδου από την ΕΕ και υπέρ του να φύγουν τα μονοπώλια από την εξουσία, εφόσον ψέγει το ΣΥΡΙΖΑ που σπέρνει αυταπάτες για το αντίθετο. Πέρα από το γεγονός ότι έτσι τίθεται ένα τερράστιο ζήτημα στα μουλωχτά, χωρίς καμία εξήγηση ούτε καν της ορολογίας (αλήθεια πόσος κόσμος γνωρίζει τί ακριβώς εννοεί το ΚΚΕ με τους όρους "μονοπώλια" ή "εξουσία";) δημιουργείται το εξής πολύ λογικό ερώτημα: για ποιό λόγο πρέπει να είναι η ΕΑΝΜΒ ενάντια στην εξουσία των μονοπωλίων εφόσον οι διεκδικήσεις της είναι αμιγώς οικονομικού χαρακτήρα;! Με άλλα λόγια: για ποιό λόγο απαιτεί το ΚΚΕ από τα μέλη της ΕΑΝΜΒ να δεχθούν (ακόμη και αν διαφωνούν) μια θέση για το χαρακτήρα της πολιτικής εξουσίας, εφόσον οι διεκδικήσεις της δεν περιλαμβάνουν κάποια άλλη μορφή εξουσίας;
Στην τελευταία μου παρουσία σε συνάντηση της επιτροπής έθεσα αυτό το ζήτημα, και η ...καθοδήγηση του ΚΚΕ μου απάντησε με ...τα πολλά, ότι όντως αποτελεί παράλειψη και θα έπρεπε να προστεθεί μια φράση παρόμοια με αυτές που υπάρχουν στα πλαίσια του ΠΑΜΕ στην Ελλάδα, πχ "τα προβλήματα αυτά για να λυθούν πρέπει να πάρει ο λαός τον πλούτο ή/και την εξουσία στα χέρια του". Ως άμεση συνέπεια, έρχεται και μια δεύτερη ερώτηση, (δεδομένου ότι, τελικά, κανείς δε θέλει να είναι σε μια επιτροπή στην οποία θα είναι αναγκασμένος να δεχτεί μια τόσο βασική θέση, με την οποία διαφωνεί): για ποιό λόγο το ΚΚΕ θέλει να ενώσει στην ΕΑΝΜΒ μόνο τους νέους εκείνους μετανάστες που συμφωνούν με αυτήν την πολιτική θέση; Γιατί τους ενώνει (άρα και τους χωρίζει...) με βάση την πολιτική τους θέση για το χαρακτήρα της εξουσίας, κι όχι με βάση την κοινωνική/ταξική τους θέση και το κοινό τους οικονομικό/κοινωνικό/ταξικό συμφέρον;
Η απάντηση βρίσκεται στις εξής παρούσες θέσεις της ηγεσίας του ΚΚΕ: (α) ότι καμία σημαντική κατάκτηση του λαού δεν είναι δυνατή χωρίς να τεθεί απευθείας στο στόχαστρο του κινήματος η εξουσία των μονοπωλίων, (β) ότι το ΚΚΕ δεν κάνει "αγώνες για τους αγώνες" παρά μόνο αγώνες που συμβάλλουν στη συγκέντρωση δυνάμεων για τη σοσιαλιστική επανάσταση. Άσχετα από την ορθότητα αυτών των θέσεων (με την οποία ίσως ασχοληθώ σε άλλη ανάρτηση), οι συνέπειες είναι ...τραγικές: το ΚΚΕ επιβάλλει τον οργανωτικό διαχωρισμό του κινήματος ήδη από τη βάση του (πιο βάση από μια μεταναστευτική κοινότητα δε γίνεται..!) σε αυτούς που επιθυμούν την κατάργηση της εξουσίας των μονοπωλίων και σε αυτούς που δεν την επιθυμούν, δηλ. στην ουσία, με βάση τον πυρήνα της δικής του στρατηγικής...
Η αντίφαση, επομένως, στην ουσία έχει να κάνει με το γεγονός ότι η ηγεσία του ΚΚΕ καταργεί τη διαλεκτική ενότητα μεταξύ του οικονομικού και του πολιτικού αγώνα ταυτίζοντας τους: η ΕΑΝΜΒ, ως μια συλλογικότητα/συσπείρωση με σκοπό τον οικονομικό αγώνα, αποδέχεται και διακυρύσσει τη στρατηγική του ΚΚΕ για την πολιτική εξουσία, ως αν να ήταν πολιτική οργάνωση, κάτι σαν κόμμα... Ταυτόχρονα, το ΚΚΕ καταργεί και την διαλεκτική ενότητα μεταξύ στρατηγικής και τακτικής, επίσης ταυτίζοντάς τις: στρατηγική του είναι η κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, τακτική που θέτει στο κίνημα ως άμεσο σύνθημα/αίτημα είναι, επίσης, κατ' ουσία, η κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων... 
Μάλιστα,  η κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, (δηλ. όλων των μεγάλων επιχειρήσεων), όπως μας λέει το ίδιο το ΚΚΕ είναι μια επαναστατική στρατηγική, η οποία για να γίνει πραγματικότητα, πρέπει να συντρέχουν επαναστατικές συνθήκες, οι οποίες όμως, με τη σειρά τους, προκύπτουν κατά αντικειμενικό τρόπο, όχι χάρις τη θέληση ή δράση των ανθρώπων, και σίγουρα δεν συντρέχουν τη δεδομένη στιγμή, ούτε μπορούμε να προβλέψουμε πότε θα υπάρξουν. Άρα, η ίδια η ηγεσία του ΚΚΕ, εμμέσως πλην σαφώς, παραδέχεται ότι ενώνει (και χωρίζει...) το λαό με βάση την αποδοχή μιας πολιτικής θέσης για κάτι που θα συμβεί σε άγνωστο χρόνο, στο άγνωσο μέλλον, και χωρίς να μπορούμε εμείς να το προκαλέσουμε ή να το ελέγξουμε... (Πιο επαναστάτης, ...πεθαίνεις!)
Δυστυχώς, αυτή είναι η γραμμή που εφαρμόζει η ηγεσία του ΚΚΕ στο κίνημα, αρχικά παραβιάζοντας το προηγούμενο πρόγραμμά του, και πλεόν επισήμως, μετά το πρόσφατο 19ο συνέδριό του.
Αυτό που κάνει ακόμη πιο τραγικά τα πράγματα είναι ο τρόπος με τον οποίο αναγκάζονται τα μέλη του ΚΚΕ (άλλωτε συνειδητά, και άλλωτε ασυνείδητα) να "καλύψουν" αυτήν την αντίφαση. Καταρχήν, η διακήρυξη δεν εξηγείται αναλυτικά και ντόμπρα στα μη κομματικά μέλη της ΕΑΝΜΒ, ιδιαίτερα ως προς το επίμαχο αυτό σημείο. Έτσι αποσπάται η συγκατάθεση των πολιτικά άπειρων μελών της. Όταν, όμως, προκύψει κάποιος που αντιλαμβάνεται αυτήν την αντίφαση, του αποδίδονται κατηγορίες ότι "ΣΥΡΙΖΟφέρνει", ότι "οπορτουνίζει", ότι "δε θέλει να τα βάλει με την εξουσία των μονοπωλίων", ότι "επιθυμεί μια γραμμή ταξικής συνεργασίας" κοκ Αυτό συνέβηκε τουλάχιστον με μένα που συμφωνώ με τη σοσιαλιστική επανάσταση και την κατάργηση της εξουσίας των μονοπωλίων, αλλά απλά διαφωνώ με τη συγκεκριμένη τακτική.
Το αποτέλεσμα είναι η ΕΑΝΜΒ να παραμένει μετά από ένα χρόνο λειτουργίας άμαζη, στις συναντήσεις της προσέρχονται κατά 90% μέλη του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, ενώ κανένα μέλος άλλου κόμματος (κι επομένως με πολιτική εμπειρία) δεν συμμετέχει.




Β. Το δεύτερο ζήτημα διαφωνίας μου, είναι ότι έστω και ως μία υπερβολικά πολιτικοποιημένη "συνδικαλιστική" οργάνωση, η ΕΑΝΜΒ θα μπορούσε να επιδιώξει την κοινή δράση, τη συνεργασία, ή έστω την επικοινωνία για ανταλλαγή εμπειρίας, πληροφοριών και απόψεων με άλλους φορείς, οργανώσεις και προσωπικότητες του μεταναστευτικού κινήματος (όπως η Ελληνική Κοινότητα Βερολίνου, ή η Λαϊκή Επιτροπή Βερολίνου που έχει παρόμοιους σκοπούς), ή και με φιλανθρωπικές οργανώσεις που δραστηριοποιούνται σε τομείς σχετικούς με τις διεκδικήσεις της ΕΑΝΜΒ, όπως "Το Σπίτι". Η ΕΑΝΜΒ θα μπορούσε να επιλέξει το επίπεδο συνεργασίας και να διατηρήσει αυτούσιο το πολιτικό της πλαίσιο. Σε μια τέτοια περίπτωση εγώ δε θα αποχωρούσα και θα λειτουργούσα εντός της ΕΑΝΜΒ παράλληλα με τη δραστηριότητα μου στη Λαϊκή Επιτροπή Βερολίνου, με την οποία δε βλέπω καμία αντίθεση.
Και πάλι όμως εξαιτίας της οξείας αντίρρησης των μελών του ΚΚΕ, η ΕΑΝΜΒ δε συναντιέται ούτε για μια κουβέντα ανταλλαγής εμπειρίας με τους εθελοντές της Ελληνικής Κοινότητας που ασχολούνται με την υποδοχή των νέων μεταναστών και με τη συνοδεία τους στις γερμανικές μεταναστευτικές υπηρεσίες, πόσο μάλλον για κοινή δράση με τη Λαϊκή Επιτροπή Βερολίνου. Με αυτόν τον τρόπο το ΚΚΕ δεν καταφέρνει ούτε να έχει καλή εικόνα του τί συμβαίνει, ούτε να επηρεάσει το πολιτικό σκέλος της δουλειάς των εθελοντών αυτών.
Η απάντηση στης προτάσεις μου αυτές ήταν από το μετριοπαθές "εμείς έχουμε φτιάξει την επιτροπή αυτή με βάση συγκεκριμένο πολιτικό πλαίσιο και σκοπούς, οι "άλλοι" έχουν άλλες επιδιώξεις και λένε στον κόσμο διαφορετικά πράγματα από εμάς", στο παρανοϊκά εχθρικό "στη Λαϊκή Επιτροπή Βερολίνου είναι όλοι ΣΥΡΙΖΑ ή ΣΥΡΙΖοποιημένοι" (αν το λέγανε αυτό ενώπιον των μελών της Λαϊκής Επιτροπής Βερολίνου, παίζει να τρώγανε και ξύλο τουλάχιστον από τους μισούς..!), και στο "δεν καθόμαστε στο ίδιο τραπέζι με μέλη άλλων κομμάτων που έχουν ευθύνη για τη σημερινή κατάσταση/πολιτική" κοκ
Εδώ, πλέον, η ...επιστήμη και η λογική σηκώνουν τα χέρια τους και δεν είμαι σίγουρος αν μπορώ να δώσω κάποια πολιτική εξήγηση. Αυτό που μπορώ μόνο να σκεφτώ είναι ότι ίσως να μην έκανε το αυγό την κότα, αλλά το αντίστροφο, και εξηγούμαι: τελικά ο σεχταρισμός/απομονωτισμός της ηγεσίας του ΚΚΕ στο κίνημα είναι αποτέλεσμα της υπερβολικής πολιτικοποιήσής του από την πλευρά του, ή η υπερβολική αυτή πολιτικοποίηση είναι το μέσο που επέλεξε η ηγεσία του για να περιχαρακώσει τον κόσμο του ΚΚΕ από την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ, "μην τυχόν και πάθουμε ότι πάθαμε τη δεκαετία του '80 από το ΠΑΣΟΚ"; Ας αφήσουμε την ιστορία να μας το δείξει... Προς το παρόν, πάντως, παθαίνει χειρότερα με αυτόν τον τρόπο χαρίζοντας όλον τον κόσμο (με το στανιό, ακόμη και αυτούς που δε θέλουν!) στο ΣΥΡΙΖΑ ...




Γ. Η τρίτη μου διαφωνία έχει να κάνει με την ανυπαρξία αγωνιστικού σχεδιασμού που και πάλι επιβάλλει το ΚΚΕ στην ΕΑΝΜΒ. Παρόλο που υποτίθεται η ΕΑΝΜΒ έχει φτιαχτεί κυρίως για να οργανώσει τους αγώνες των νέων μεταναστών, δυστυχώς έχει ...ξεχάσει να το κάνει! Με μια ματιά στο ιστολόγιο της ΕΑΝΜΒ μπορεί να δει κανείς ένα σωρό δελτία τύπου και ανακοινώσεις που (ορθώς) έβγαλε η ΕΑΝΜΒ για γεγονότα πολιτικής σημασίας, 3-4 συμμετοχές της ΕΑΝΜΒ σε κινητοποιήσεις, είτε επετειακές (πχ Πρωτομαγιά), είτε των Ελλήνων του Βερολίνου, τις πρωτοβουλίες για τις οποίες πήραν άλλοι, και μόνο μία, ναι μόνο μία!, μαζική παράσταση διαμαρτυρίας (στο ελληνικό προξενείο) που κάλεσε η ΕΑΝΜΒ, μετά από ένα χρόνο λειτουργίας!
Ως μέλος του ΚΚΕ, μέχρι και πρόσφατα, πρότεινα πολλές φορές να μπει συγκεκριμένος σχεδιασμός για κινητοποιήσεις τουλάχιστον για τέσσερα επιμέρους ακανθώδη ζητήματα: την Ελληνό-/Δί-γλωσση εκπαίδευση, την εκμετάλλευση Ελλήνων μεταναστών από Έλληνες εργοδότες (ειδικά στα εστιατόρια), την άνιση συμπεριφορά των γερμανικών μεταναστευτικών αρχών προς τους μετανάστες από τη Νότια Ευρώπη, και τη χρηματοδότηση της Ελληνικής Κοινότητας Βερολίνου από το ελληνικό και γερμανικό κράτος προκειμένου να οργανώσει την υποδοχή των νέων μεταναστών. Λίγο πριν διαγραφώ, είχα φτάσει να δηλώσω ότι δεν πρόκειται να ξαναψηφίσω εισήγηση που δε θα περιέχει αγωνιστικό σχεδιασμό, κι ότι για πρώτη φορά στη ζωή μου, ντρέπομαι σα μέλος του ΚΚΕ, διότι αισθάνομαι ότι όχι μόνο δεν πρωτοπορούμε στην οργάνωση των αγώνων του λαού στο χώρο μας, αλλά συμπεριφερόμαστε και σαν να αδιαφορούμε για τα οξυμένα προβλήματά του. Οι απαντήσεις της καθοδήγησης του ΚΚΕ ήταν: "δεν έχουμε αρκετές δυνάμεις ακόμα για να οργανώσουμε τέτοιες κινητοποιήσεις", "να γράψουμε το υλικό πρώτα, να φτιάξουμε το ιστολόγιο, να γνωρίσουμε κόσμο και αργότερα", "δεν κάνουμε αγώνες για τους αγώνες, παρά μόνο με συγκεκριμένες προϋποθέσεις" κοκ....
Η εξήγηση που δίνω εγώ είναι η εξής: (α) η τοπική οργάνωση του ΚΚΕ δίνει προτεραιότητα στην πολιτική παρέμβαση στα μέλη της ΕΑΝΜΒ, δηλ. στη πολιτική ζύμωση των βασικών θέσεων του ΚΚΕ, παρά στην οργάνωση των αγώνων που μάλλον την αντιμετωπίζει σαν ...αγκαρία, (β) είναι εν μέρει και αποτέλεσμα της "επαναστατικής μοιρολατρίας/αναβλητικότητας" (!) που εξηγώ παραπάνω στο σημείο Α, δηλ. εφόσον οι αγώνες, όσο δεν υπάρχουν οι (αντικειμενικά εμφανιζόμενες) επαναστατικές συνθήκες μπορούν να έχουν μόνο πολύ περιορισμένη αποτελεσματικότητα, ε, δε χρειάζεται και να βιαζόμαστε (!), (γ) σε κάθε περίπτωση, εφόσον οι αγώνες, αν γίνουν, πρέπει να γίνουν με το παραπάνω υπερ-προωθημένο, "επαναστατικό" πολιτικό πλαίσιο, δεν είναι δυνατόν το ΚΚΕ να απευθυνθεί μαζικά στον κόσμο, αλλά πρώτα πρέπει να ...συγκεντρώσει αρκετές δυνάμεις που να το υιοθετήσουν (!) . Απόδειξη γι' αυτό αποτελεί ότι ενώ παρευρέθηκε σε 2 συγκεντρώσεις 200-300 Ελλήνων του Βερολίνου, μία ενάντια στο κλείσιμο της ΕΡΤ και μία αντιφασιστική, σε καμία από τις 2 περιπτώσεις δεν πήρε την πρωτοβουλία ούτε να καλέσει τους παρευρισκόμενους να συμμετάσχουν στην ΕΑΝΜΒ, ούτε να προτείνει κάποια συνέχιση/κλιμάκωση του αγώνα, πχ μέσω κάποιας ανακοίνωσης/καλέσματος προς τους παρευρισκόμενους.  Εν τέλει, η τοπική οργάνωση του ΚΚΕ συμπεριφέρεται ως αν τους αγώνες να πρέπει να τους κάνει κάποιος ιδανικός λαός που θα έχει την ίδια πολιτική στρατηγική με αυτήν, κι όχι αυτός ο υπαρκτός κόσμος των μεταναστών που ζουν στο Βερολίνο! Και μέχρι να υπάρξει αυτός ο ιδανικός λαός που θα είναι τόσο "επαναστάτης" ώστε να συμφωνήσει με την ηγεσία του ΚΚΕ ότι, πχ χωρίς να φύγουν τα μονοπώλια από την εξουσία δεν έχουμε ελπίδες να δούμε ούτε δέκα παραπάνω Έλληνες δασκάλους στο Βερολίνο, τί γίνεται;...

Δ. Όπως δεν εμπιστεύεται η τοπική οργάνωση του ΚΚΕ το λαό για να αγωνιστεί, έτσι δεν εμπιστεύεται ειδικότερα και τα μέλη της ΕΑΝΜΒ ώστε να αναπτυχθεί η ευθύνη, το πνεύμα πρωτοβουλίας και η ουσιαστική δημοκρατία εντός της. Ήδη αναφέρθηκα παραπάνω και απλά τα καταγράφω ξανά: υποκρισία γύρω από τις πραγματικές επιδιώξεις, σκοπούς και πολιτικό πλαίσιο της ΕΑΝΜΒ, εξαίρεση των μη κομματικών μελών από το σχεδιασμό της ΕΑΝΜΒ, καμία σοβαρή ευθύνη με πολιτική σημασία στα μη κομματικά μέλη, έκδοση ανακοινώσεων με ελάχιστη συζήτηση, απόφαση από την καθοδήγηση του ΚΚΕ την τελευταία στιγμή για αναβολή ή για αλλαγή χρόνου και τόπου των συναντήσεων, επιθετική στάση των μελών του ΚΚΕ όταν κάποιος αμφισβητήσει όλα τα παραπάνω κοκ

Ε. Η τελευταία μου διαφωνία έχει να κάνει με την υποτίμηση της τοπικής οργάνωσης του ΚΚΕ της δουλειάς στην Ελληνική Κοινότητα Βερολίνου, η οποία περνάει και στο σχεδιασμό της ΕΑΝΜΒ. Υπάρχει η εκφρασμένη αντίληψη από τον Γιώργο Μαρίνο, μέλος του ΠΓ του ΚΚΕ, σε δημόσια εκδήλωση του κόμματος στο Βερολίνο για την παρουσίαση των θέσεων της ΚΕ για το 19ο συνέδριο, κατόπιν σχετικής ερώτησης από έναν ακροατή, ότι, με βάση τη νομοθεσία και τον τρόπο χρηματοδότησης των Ελληνικών Κοινοτήτων στο εξωτερικό, αυτές μετατρέπονται σε κρατικά όργανα (!), κι ότι "ακόμη και την πλειοψηφία να είχε το ΚΚΕ, δε θα μπορούσε να κάνει κάτι"... Η αντίληψη φτάνει στα νεότερα μέλη του ΚΚΕ και μετατρέπεται σε έναν ελιτισμό του στυλ: "και τί να κάνουμε στην κοινότητα; είναι σαν ενα καφενείο ή ΚΑΠΗ που παίζουν τάβλι και χαρτιά και πίνουν, δεν έχει εργάτες και νέους μετανάστες εκεί, πάνε όλο οι ίδιοι κι οι ίδιοι" κοκ...
Η θέση μου είναι η εξής: υπάρχει ελληνικό μεταναστευτικό κίνημα, αποτελείται από παλιούς και νέους Έλληνες μετανάστες, εργάτες, συνταξιούχους, ανέργους και μικρομεσαίους επιχειρηματίες και αυταπασχολούμενους, είναι δηλ. διαταξικό, αλλά αποτελείται σχεδόν αποκλειστικά από λαϊκά στρώματα και κατά συντριπτική πλειοψηφία από εργάτες, αποτελεί κομμάτι του γερμανικού λαϊκού κινήματος, ασχολείται τόσο με τα κοινά προβλήματα και συμφέροντα με το γερμανικό λαό, όσο και με τα ιδιαίτερα προβλήματα που έχουν οι Έλληνες μετανάστες ως διακριτή κοινότητα στη Γερμανία. Η Ελληνική Κοινότητα Βερολίνου, πρέπει να λειτουργεί ως ο κατεξοχήν φορέας αυτού του κινήματος, να εκπροσωπεί τους Έλληνες μετανάστες δίνοντας προτεραιότητα στους εργαζομένους που αποτελούν τη συντριπτική πλειοψηφία, να οργανώνει τους αγώνες τους, να αποτελεί μια πολιτικοποιημένη αγωνιστική φωνή για όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα.
Σε κάθε περίπτωση το τί ρόλο θα παίξει δεν εξαρτάται μόνο από τις επιδιώξεις και τη χρηματοδότηση των κυβερνήσεων της Ελλάδας και της Γερμανίας, αλλά και από τους αγώνες των μεταναστών, από την προσπάθειά τους να αλλάξουν τον πολιτικό συσχετισμό εντός της. Εκεί έχει την υποχρέωση το ΚΚΕ να παρέμβει, κι επομένως, θα έπρεπε και η ΕΑΝΜΒ να έχει έναν άξονα δράσης που να ασχολείται με την Ελληνική Κοινότητα.


Παρόλες αυτές τις διαφωνίες, εξακολουθώ να θεωρώ ότι χρειάζεται το μέγιστο δυνατό της ενότητας στη βάση του μεταναστευτικού κινήματος με τις εξής έννοιες: ενότητα οργανωτική με βάση το κοινό ταξικό/κοινωνικό συμφέρον και κοινή δράση. Δεν εννοώ πολιτική ενότητα, ενότητα θέσεων, διεκδικήσεων, μέσων πάλης κτλ. Σε αυτά είναι θεμιτό να υπάρχουν διαφωνίες, διαφορετικές πολιτικές θέσεις, τακτικές, στρατηγικές, επιδιώξεις και σκοποί.

Σε κάθε περίπτωση, η προσωπική μου άποψη είναι ότι χρειάζεται τουλάχιστον ένας στοιχειώδης συντονισμός των αγώνων της ΕΑΝΜΒ και της Λαϊκής Επιτροπής Βερολίνου, διότι θα είναι τουλάχιστον ...κωμικοτραγικό να δούμε στο μέλλον ξεχωριστές κινητοποιήσεις για το σχολικό ή για το ζήτημα των εργαζομένων στα εστιατόρια κτλ κτλ...


Τέλος, θα ήθελα να αναφερθώ πολύ συνοπτικά στη Λαϊκή Επιτροπή Βερολίνου, μιας και είμαι από αυτούς που κάλεσαν για τη δημιουργία της.
Η Λαϊκή Επιτροπή Βερολίνου, αν κι έχει μόνο 2-3 εβδομάδες ζωής ήδη συσπειρώνει ίσο ή και μεγαλύτερο αριθμό ατόμων με τη ΕΑΝΜΒ. Δημιουργήθηκε μέσω καλέσματος που απευθύναμε μερικά μεμονωμένα άτομα, από το μικρόφωνο της αντιφασιστικής συγκέντρωσης που έγινε στο Βερολίνο με την αφορμή της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα (όταν κάναμε αυτό που δεν έκανε στην ουσία εδώ και πολύ καιρό κανένα από τα υπάρχοντα δρώντα κόμματα στο Βερολίνο...). Συναντιέται κάθε εβδομάδα κι ήδη έχει προγραμματίσει μαζική παρουσία στο ΔΣ της Ελληνικής Κοινότητας Βερολίνου, με μοναδικό θέμα την Ελληνό-/Δί-γλωσση εκπαίδευση, ενώ αναλαμβάνει και άλλες πρωτοβουλίες για τους εργαζομένους στα εστιατόρια και την υποδοχή των νέων μεταναστών.
Τα μέλη της Λαϊκής Επιτροπής Βερολίνου είτε δε συμμετέχουν σε κάποιο κόμμα, είτε είναι μέλη του ΣΥΡΙΖΑ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Έχει παρόμοιους σκοπούς με την ΕΑΝΜΒ, αλλά το πολιτικό της πλαίσιο και οι διεκδικήσεις της είναι υπό διαμόρφωση, μέσα από τη συζήτηση και την αντιπαράθεση, στην οποία προσπαθούμε όλοι (θέλω να πιστεύω...) να ΠΕΙΣΟΥΜΕ, ούτε να ΚΟΡΟΪΔΕΨΟΥΜΕ, ούτε να ΕΠΙΒΑΛΛΟΥΜΕ. Προφανώς, το πολιτικό αυτό πλαίσιο δεν θα ταυτιστεί ούτε με τη στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ, ούτε με αυτή της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
Η προσωπική μου επιδίωξη, εκφρασμένη δημόσια και ξεκάθαρα, είναι η Λαϊκή Επιτροπή Βερολίνου, πέρα από τους διακηρυγμένους σκοπούς της, να βάλει ένα λιθαράκι προς την κατεύθυνση της δημιουργίας ενός Αντιιμπεριαλιστικού Αντιμονοπωλιακού Δημοκρατικού Μετώπου, μετώπου λαϊκού και γνήσια πατριωτικού, για τη διέξοδο από την καπιταλιστική κρίση με νικητή το λαό.
Ωστόσο, εγώ δεν είμαι ...κόμμα! Αλλά μεμονωμένο άτομο. Δεδομένου ότι δεν είναι δυνατόν κάθε ένας από εμάς να κάνει τη δική του επιτροπή αγώνα (!), θα προσπαθήσω να πείσω τους συναγωνιστές μου στη Λαϊκή Επιτροπή Βερολίνου για τις θέσεις μου αυτές.