Παραθέτω 2 άρθρα (του Β. Πριμηκήρη στην Ίσκρα και του Π. Παπακωνσταντίνου στην Καθημερινή) που αναφέρονται στις αντιθέσεις μεταξύ ισχυρών κρατών της ΕΕ, όπως η Γαλλία και η Ιταλία, με τη Γερμανία, αλλά και μεταξύ μερίδων των αστικών τους τάξεων, σε σχέση με τα ζητήματα της οικονομικής κρίσης, του Ευρώ και της ΕΕ.
Προσωπικά θα ήθελα να σχολιάσω τα εξής:
1. Φαίνεται ότι στις χώρες αυτές υπάρχει κομμάτι της αστικής τάξης το οποίο δεν είναι διατεθειμένο να δεχτεί τη σημερινή ηγεμονική θέση της Γερμανίας στην ΕΕ και ζητάει την προστασία του, ειδικά εν μέσω της κρίσης, διατηρώντας στη συζήτηση και το σενάριο της εξόδου από Ευρωζώνη ή/και ΕΕ.
2. Ωστόσο, οι μερίδες της αστικής τάξης που κυριαρχούν στις χώρες αυτές προς το παρόν δείχνουν να συντάσσονται, έστω με αντιθέσεις, με τη στρατηγική επιλογή της διατήρησης της Ευρωζώνης και της ΕΕ και της συνεννόησης με τη Γερμανία. Αυτό φαίνεται να εκφράζει και ο (προσωρινός;) συμβιβασμός του Γάλλου σοσιαλδημοκράτη Ολάντ με τη Γερμανική κυβέρνηση, αλλά σε κάποιο βαθμό, και η συγκυβέρνηση CDU και SPD στη Γερμανία, που είναι ενδεικτική της στρατηγικής ομοφωνίας στο εσωτερικό της. Συνολικά, δηλαδή, διαμορφώνεται ένα (ισχυρό;) πολιτικό μέτωπο, τόσο εντός της Γερμανίας, όσο και γενικότερα ανάμεσα στις πολιτικές ελίτ των ισχυρότερων ευρωπαϊκών χωρών.
3. Μπορούμε, όμως, να θεωρήσουμε ότι κάτι ανάλογο συμβαίνει και στην Ελλάδα; Ότι δηλ. υπάρχει μερίδα της αστικής τάξης πρόθυμη να συγκρουστεί με την ΕΕ και να επιδιώξει ακόμη και την έξοδο από Ευρωζώνη και ΕΕ; Ποιά είναι η μερίδα αυτή και ποιά η οικονομική-πολιτική ισχύ της; Ποιές είναι οι πολιτικές της συμμαχίες στο εσωτερικό και στο εξωτερικό; Και εν τέλει, ποιά είναι η πολιτική τους έκφραση; Ο ΣΥΡΙΖΑ που ορκίζεται κάθε μέρα στο όνομα της ΕΕ και του Ευρώ; Το ...Σχέδιο Β' του Αλαβάνου, ή ...η ΑΝΤΑΡΣΥΑ; Τα διάφορα δεξιά κόμματα-διασπάσεις της ΝΔ ή ...η Χρυσή Αυγή; Αν υπάρχει τέτοια μερίδα, ποιά η σχέση της με τα μονοπώλια και την εξουσία τους;
Σήμερα, τόσο αυτοί που φιλοδοξούν να βρουν συμμάχους στην ελληνική αστική τάξη για να (ανα)διαπραγματευτούν με το διεθνή ιμπεριαλισμό της ΕΕ (ηγεσία ΣΥΡΙΖΑ), όσο και αυτοί που φοβούνται μην τυχόν και άθελα τους ...παρασυρθούν (!) από αυτήν έτσι και διεκδικήσουν την άμεση έξοδο από ΕΕ και Ευρωζώνη, εκτιμούν λάθος την εξαρτημένη θέση της Ελλάδας στον κόσμο και το πώς διαμορφώνεται η πολιτική εξουσία των μονοπωλίων στην Ελλάδα.
Προσωπικά θα ήθελα να σχολιάσω τα εξής:
1. Φαίνεται ότι στις χώρες αυτές υπάρχει κομμάτι της αστικής τάξης το οποίο δεν είναι διατεθειμένο να δεχτεί τη σημερινή ηγεμονική θέση της Γερμανίας στην ΕΕ και ζητάει την προστασία του, ειδικά εν μέσω της κρίσης, διατηρώντας στη συζήτηση και το σενάριο της εξόδου από Ευρωζώνη ή/και ΕΕ.
2. Ωστόσο, οι μερίδες της αστικής τάξης που κυριαρχούν στις χώρες αυτές προς το παρόν δείχνουν να συντάσσονται, έστω με αντιθέσεις, με τη στρατηγική επιλογή της διατήρησης της Ευρωζώνης και της ΕΕ και της συνεννόησης με τη Γερμανία. Αυτό φαίνεται να εκφράζει και ο (προσωρινός;) συμβιβασμός του Γάλλου σοσιαλδημοκράτη Ολάντ με τη Γερμανική κυβέρνηση, αλλά σε κάποιο βαθμό, και η συγκυβέρνηση CDU και SPD στη Γερμανία, που είναι ενδεικτική της στρατηγικής ομοφωνίας στο εσωτερικό της. Συνολικά, δηλαδή, διαμορφώνεται ένα (ισχυρό;) πολιτικό μέτωπο, τόσο εντός της Γερμανίας, όσο και γενικότερα ανάμεσα στις πολιτικές ελίτ των ισχυρότερων ευρωπαϊκών χωρών.
3. Μπορούμε, όμως, να θεωρήσουμε ότι κάτι ανάλογο συμβαίνει και στην Ελλάδα; Ότι δηλ. υπάρχει μερίδα της αστικής τάξης πρόθυμη να συγκρουστεί με την ΕΕ και να επιδιώξει ακόμη και την έξοδο από Ευρωζώνη και ΕΕ; Ποιά είναι η μερίδα αυτή και ποιά η οικονομική-πολιτική ισχύ της; Ποιές είναι οι πολιτικές της συμμαχίες στο εσωτερικό και στο εξωτερικό; Και εν τέλει, ποιά είναι η πολιτική τους έκφραση; Ο ΣΥΡΙΖΑ που ορκίζεται κάθε μέρα στο όνομα της ΕΕ και του Ευρώ; Το ...Σχέδιο Β' του Αλαβάνου, ή ...η ΑΝΤΑΡΣΥΑ; Τα διάφορα δεξιά κόμματα-διασπάσεις της ΝΔ ή ...η Χρυσή Αυγή; Αν υπάρχει τέτοια μερίδα, ποιά η σχέση της με τα μονοπώλια και την εξουσία τους;
Σήμερα, τόσο αυτοί που φιλοδοξούν να βρουν συμμάχους στην ελληνική αστική τάξη για να (ανα)διαπραγματευτούν με το διεθνή ιμπεριαλισμό της ΕΕ (ηγεσία ΣΥΡΙΖΑ), όσο και αυτοί που φοβούνται μην τυχόν και άθελα τους ...παρασυρθούν (!) από αυτήν έτσι και διεκδικήσουν την άμεση έξοδο από ΕΕ και Ευρωζώνη, εκτιμούν λάθος την εξαρτημένη θέση της Ελλάδας στον κόσμο και το πώς διαμορφώνεται η πολιτική εξουσία των μονοπωλίων στην Ελλάδα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Το σχόλιό σας θα δημοσιευτεί μόνο αν περιέχει το ονοματεπώνυμό σας και κατόπιν επιβεβαίωσής της ταυτότητάς σας. Αν είναι η πρώτη φορά που σχολιάζετε, παρακαλώ στείλτε μου και τα στοιχεία επικοινωνίας σας (πχ e-mail) με ένα e-mail.