Πέμπτη 10 Ιουνίου 2021

Για ορισμένες πλευρές της ανασυγκρότησης του Κομμουνιστικού Κινήματος




 του Διονύση Περδίκη


Σε προηγούμενη αρθρογραφία [1] (Α' Μέρος, Β' Μέρος) μας

επισημάναμε τον αντικειμενικό χαρακτήρα και την έκταση της κρίσης του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος (ΚΚ στο εξής),

το πως αυτή η κρίση αντικατοπτρίζεται στην κατάσταση παρακμής, στρατηγικής διολίσθησης, και διάλυσης στο ελληνικό ΚΚ, συμπεριλαμβανομένων των οργανώσεων της εξωκοινοβουλευτικής κομμουνιστικής Αριστεράς,

και προτείναμε ένα γενικό σχέδιο για την ανασυγκρότηση του ΚΚ της χώρας μας εκκινώντας από αυτήν την πραγματικότητα, χωρίς ωραιοποιήσεις και αυταπάτες, με οργανωτικούς, πολιτικούς, συνδικαλιστικούς-κοινωνικούς και ιδεολογικούς-επιστημονικούς όρους.

Εξάλλου, σε άλλα άρθρα μας τοποθετηθήκαμε για τα ζητήματα μιας σύγχρονης στρατηγικής και τακτικής για το ΚΚ της χώρας μας, και συγκεκριμένα επί της επικαιρότητας της Αντιμονοπωλιακής Αντι-ιμπεριαλιστικής Δημοκρατικής Μετωπικής πολιτικής[2], αλλά και για τα προβλήματα για την κομμουνιστική οργανωτική συγκρότηση και πολιτική συμμαχιών που κρύβονται πίσω από την κατάχρηση του πολιτικού όρου της «Αριστεράς»[3].

Στο ενδιάμεσο, τοποθετήθηκε δημόσια ο Σύλλογός Μαρξ. Σκέψης «Γ. Κορδάτος» (Σύλλογος στο εξής)[4], τόσο για την ανασυγκρότηση του ΚΚ της χώρας μας, όσο και για τη συμμετοχή του στο εγχείρημα του Συντονισμού Δράσης και Διαλόγου Κομμουνιστικών Δυνάμεων (Συντονισμός στο εξής)[5].

Οι δημόσιες αυτές τοποθετήσεις μοιάζουν να έχουν επιταχύνει μια συντροφική συζήτηση που μάλλον έχει αργήσει να γίνει[6]. Όσον αφορά τον Συντονισμό, η άποψή μας είναι ότι ο διάλογος πρέπει να συνεχιστεί με (ενυπόγραφη, ατομική ή συλλογική) αρθρογραφία σε κατάλληλο χώρο στην ιστοσελίδα του, οργανωμένα, με θεματολογία και κανόνες, ανοιχτά για όσους θέλουν να συμβάλουν με τον έναν ή τον άλλον τρόπο.

Στο παρόν άρθρο, επομένως, θα ασχοληθούμε μόνο με επιμέρους, γενικότερες, πλευρές της συζήτησης αυτής, οι οποίες μπορούν να χρησιμεύσουν και ως αποσαφηνίσεις κάποιων θέσεων που εκφράσαμε μέχρι τώρα.



Σάββατο 5 Ιουνίου 2021

Αντιιμπεριαλιστική Αντιμονοπωλιακή Δημοκρατική Μετωπική πολιτική: επίκαιρη και αναγκαία όσο ποτέ

 

του Διονύση Περδίκη

 

Ειδικά σήμερα ζούμε μια νέα ιστορική περίοδο του διεθνούς ιμπεριαλισμού, την περίοδο της καπιταλιστικής ανασυγκρότησης, όπου συντελούνται κοσμογονικές αλλαγές στην ίδια την δομή αυτών των κοινωνιών. Η εξάρτηση και της χώρας μας από τις Δυτικές μητροπόλεις περνάει όχι μόνο, και όχι κυρίως, μέσα από την ξένη πολιτικοστρατιωτική παρουσία, όσο από τα δάνεια, το ξεπούλημα των επιχειρήσεων στο πολυεθνικό κεφάλαιο, την υποταγή της χώρας σε ένα νέο ληστρικό καταμερισμό εργασίας. Η εξάρτηση, δηλαδή, πολύ περισσότερο από χθες, δεν είναι ένα εξωτερικό χαρακτηριστικό, ένα καρκίνωμα του Ελληνικού καπιταλισμού, αλλά οργανικό στοιχείο, εδραιωμένο στις ίδιες τις παραγωγικές σχέσεις. Η σύγχρονη αντιιμπεριαλιστική πάλη, αποκτά νέο ποιοτικά περιεχόμενο.

 αναδημοσίευση συνέντευξης του Γ. Γράψα στο ΠΡΙΝ, 15/01/2017 (τονισμός δικός μας)

 

“[…], σήμερα, έχουμε μια πρωτοφανή επίθεση του ιμπεριαλισμού σε βάρος του εργαζόμενου λαού.

[…] Το καινούριο αυτής της επίθεσης είναι ότι αυτή δεν περιορίζεται στην εργατική τάξη και τους πολιτικούς εκπροσώπους της, αλλά επεκτείνεται και σε άλλα κοινωνικά στρώματα.

Ετσι, την επίθεση αυτή την υφίστανται όλοι οι εργαζόμενοι, τα μικρομεσαία αστικά στρώματα, οι μικρομεσαίοι αγρότες, οι διανοούμενοι κλπ.

Και βλέπουμε, το ιστορικά, ίσως, πρωτοφανές, η «νέα τάξη» να έχει ρίξει στο ίδιο χαράκωμα τους εργάτες, τους υπάλληλους, τους βιοτέχνες, τους ελεύθερους επαγγελματίες, τους αγρότες, τους καλλιτέχνες κ.ά. Δηλαδή, την πλειοψηφία των κοινωνικών στρωμάτων.

Αυτή ακριβώς η ιστορική συγκυρία κάνει αναγκαία, όσο και δυνατή, τη δημιουργία του λαϊκού μετώπου, που διακηρύσσει το Κόμμα μας, ενός μετώπου, όχι μόνο διαμαρτυρίας, αλλά και εξουσίας.

Χ. Φλωράκης, 16ο Συνέδριο ΚΚΕ

 

Στο παρόν άρθρο καταθέτουμε μερικές σκέψεις γύρω από τη σύγχρονη στρατηγική και τακτική του ελληνικού κομμουνιστικού κινήματος, με έμφαση στις κοινωνικο-πολιτικές συμμαχίες. Το Α’ Μέρος είναι μεθοδολογικό, ενώ στο Β’ Μέρος επικεντρώνουμε στον ελληνικό κοινωνικο-οικονομικό σχηματισμό.